Missing Home

Kabanata Cuatro

"LINISIN mo ang kuwarto ko," utos ng amo niyang aburido na naman sa kanya.

Nginitian niya ito bago tumugon, "Opo, masusunod kamahalan."

Simula kahapon ay panay utos ito sa kanya, hindi pa nga nag-iinit ang puwet niya sa upuan ay tatawagin na naman siya nito. Parang siyang aso na sunod nang sunod rito. Ni ultimo pagkuha ng tubig sa baba ay iuutos pa nito. Pati nga tubig na pampaligo ay inihahanda niya pa. Ilang beses siya nitong na singhalan dahil mali-mali ang ginawa niya.

Sumunod siya sa rito, hindi maipinta ang pagmumukha niya. Antok na antok siya dahil sa kabusugan dahil katatapos lang nilang kumain ng tanghalian. Walang pasok ngayong araw dahil nagkaroon ng pagpupulong ang mga guro ukol sa isang pagsasalo.

Nakarating sila sa silid nito, when he opened the door. She grimaced. Nagkalat ang mga papel sa sahig, mga damit at kung anu-ano pa.

"Siguraduhin mong lahat ng ito ay malinis," he said and as he sat at the chair near the balcony.

She sighed.

Nag-umpisa siyang mamulot ng mga gamit, inihiwalay ang mga damit ayun sa kulay. Pinulot niya rin ang papel na nakakalat sa sahig, hindi na niya binasa kung ano ang mga nakasulat dahil nakamasid ito sa bawat galaw niya.

"Isarado mo ang pinto," he ordered.

She did what he asked, she locked the door and continued picking up trashes scattered on the floor. Nang mapulot niya lahat ng kalat ay nag-umpisa siyang magwalis.

"Paano ka natutong humawak ng mga sandata?" he suddenly asked out of the blue.

Kahit siya ay nagulat sa tanong nito. Naestatwa siya sa kinakatayuan niya. She knew he was suspecting her of something. Humarap siya rito, nakaupo ito ng dekwatro habang prenteng nakasandal sa upuan.

"Ang sabi ko nga po, masyadong mapanganib sa amin. Hindi masyadong maalam ang bayan na kinalakihan ko sa mahika, kundi sa sandata."

"Sana naman kagatin nito ang palusot ko, ayaw ko naman na mapugutan ng ulo." She thought.

"Saang bayan ka nagmula?"

"Ah—sa Santa Elena!"

Sumeryoso ang mukha nito, "Hindi ako pamilyar sa bayan na iyan."

"Kasi nga po ang bayan ko ay napakaliit. Nandun iyon sa sobrang malayong isla, sanay kami sa manu-manong pakikipaglaban kaysa sa mahika."

"Kung totoo man iyan ay maari kang maging mahusay na kaalyado ng palasyo pagdating ng panahon."

Biglang itong tumayo mula sa pagkakaupo at nagtungo sa isang tukador. Pinagmasdan niya lang ang bawat galaw nito. Tila may hinahanap ito.

"Tignan natin kung saan iyang galing mo," patutsada pa nito na ikinagulat niya.

Humarap ito sa kanya at basta nalang itinapon ang espada.

"f**k!" malutong niyang mura nang masalo niya ang espada.

She was f*****g scared that it might hit her and kill her in instant. When she got the sword on her had, she looked at him and glared. She almost died!

"Ano ba ang problema mo?!" gigil na gigil niyang tanong kulang na lang ay ibato niya rito ang espada pabalik.

"Hindi ka nagmuka rito, pero ipinasok ka ni Ginang Victorina. Sino ka ba talaga?"

"All you have to do is to ask me. You don't have to threw a sword at me! Paano kung hindi ko nasalo ng maayos? Eh di namatay ako? Nag-iisip ka ba Vard!" lintanya niya pa.

Napanganga ito sa gulat sa itinuran niya.

"Anong sinabi mo?" hindi makapaniwalang usal nito habang hawak hawak pa rin ang espada.

"Ang sabi ko maari kang magtanong ng mga bagay! Hindi iyong itatapon mo pa sa 'kin ang espada, paano kung hindi gumana ang reflexes ko? Eh di namatay ako!"

"Ano?"

"Ewan ko sa 'yo, kamahalan!" she mumbled.

"Anong tinawag mo sa 'kin?"

"Vard, duh!" she even rolled her eyes.

"Lapastangan!" his voiced roared in the four corner of the room.

"Bakit ba? Pangalan mo Vard, ano namang mali roon!" pang-aalaska niya.

She noticed how his eyes flickered with anger when she called him Vard.

Sa palagay niya ay may issue ito pagdating sa rankings o kung anuman. Wala siyang pakialam roon, gaya ng wala itong paki sa kanya.

"Walang galang! Alam mo ba ang kahahantungan mo sa paglapastangan sa aking ngalan?!"

"Calm your t**s, Mister. Pangalan mo ay Vard. Inalis ko lang ang prinsipe, alisin ko man o hindi ay mananatiling ikaw si Vard. Prinsipe man o normal na mamamayan ng Ardeun, ikaw Vard at walang kukuha ng katauhan mo."

SHE SUDDENLY felt guilty at what she had said. She was insensitive for calling him Vard a couple of times. Pinaalis siya nito sa silid at dalawang oras na ang nakalipas ay hindi siya nito inutusan o kung anuman. Nakahilata lang siya sa kuwarto niya, hindi niya alam kung nasaan anv ibang kasamahan niya sa bahay. Hindi rin siya kinulit ni Aleira, matapos ang tanghalian.

"God! Now that I have plenty of time to sleep I can't sleep!" she muttered.

"Magandang hapon, Binibini!"

Her brows furrowed in confusion. Luminga-linga siya ngunit wala naman siyang nakitang tao. Piniglig niya ang ulo, pilit winawaglit ang nasa isipan niya.

"Baka dito lang ako makakita ng multo. Huwag naman sana."

"Nandito ako sa gilid mo lumingon ka!"

She slowly turned her head on her right side, "Ahh!"

"Naku po!"

She yelped in pain as her body touches the ground. Nahulog siya mula sa kama nang makita ang isang dambana sa kanyang gilid.

The door swung loudly that it scared her. Ang kaso, she couldn't move her body, hindi pa siya nakakabawi mula sa pagkakahulog. Sobrang sakit ng buong katawan niya!

"Anong nangyari sa 'yo?" a familiar baritone voice spoke. Humihingal pa ito, halatang kagagaling lang sa pagtakbo.

She open her right eye to make sure it was him, "Kamahalan—aray!"

She tried to move but ber back really hurt. Even her right arm, mukhang masama talaga ang pagkakabagsak niya.

"Huwag kang gumalaw, bubuhatin kita." Salaysay pa nito.

She bit her lower lip in embarrassment, "Pero—"

"Hindi mo nga kayang tumayo. Kaya huwag kang magreklamo, sundin mo ang utos ko."

She sighed heavily, mukha siyang tanga sa postura niya. Nakahiga siya sa sahig, habang ang prinsipe ay nakaluhod sa tabi niya. She gasped when she felt his skin against her. She could feel her heart beating, wala pang lalaki ang nakakalapit sa kanya. She had to act like she isn't bothered with his presence. Kinarga siya nito palabas ng silid. Her body ache like she had been beaten.

"Saan tayo pupunta kamahalan?" she asked, nagkandangiwi-ngiwi pa siya.

"Dadalhin kita sa gamutan," matipid nitong sagot.

"Pero baka may makakita sa 'tin!" pigil niya rito.

"Piliin mo ang sarili mo kaysa sa ibang tao. Huwag mong intindihin ang mga sinasabi nila. Hindi mo naman ako inaakit, 'di ba?"

"Hindi, syempre ano!" halos mabilaukan niyang giit.

Ten minutes felt like forever, the Prince carried her into his arms for fifteen minutes. Sa loob ng sampung minuto ay amoy na amoy niya ang pabango nitong amoy prutas. She had to hide her face against his chest. Hindi niya alam kung saan sila nagtungo, nakapikit lang siya dahil sa kahihiyan.

"Mahal na Prinsipe!" a woman's voice spoke which made her open her eyes.

She sighed in relief, mukhang nasa silid pagamutan na siya. Vard didn't answer, he just went inside and put her to the nearest bed. She yelped in pain as her back touches the bed.

"Ano ang nangyari sa kanya kamahalan?" tanong ng babae.

"Nahulog siya mula sa hinihigaan niya. Maari mo ba siyang gamutin?"

The woman nodded at what Vard said.

"Masusunod, Kamahalan. Kami na ang bahala sa kanya."

Vard glanced at her, she nodded as a sign that he can go. But Vard didn't even say anything, instead he sat at the chair beside the bed.

"Dito lang ako, kailangan niyong bilisan ang paggamot sa kanya. Dahil may iuutos pa 'ko sa kanya," walang gana nitong pahayag.

Nagulat naman ang babae, "Hindi po ba siya maharlika?"

Umiiling si Vard.

"Ah! Mukha po siyang Maharlika. Akala ko nga kapatid niyo o ng isa sa mga maharlika."

Tinaasan niya lang ng kilay ang babae, imbis gamutin siya nito ay pinili nitong makipagdaldalan sa amo niya.

NAGISING SIYA nang maramdaman ang hapdi ng kaniyang tiyan. Hindi niya alam kung ilang oras siyang tulog o kung minuto man. After the woman let her drink a green fluid, she fell asleep. She saw Vard sleeping on the chair. When she moved her body, she didn't feel anything. It felt like she didn't fell from the bed.

"Kamahalan," she called him but he didn't even budge.

She went out of the bed, she tried to roam her eyes around. Pero wala siyang nakitang ibang tao. She walked towards him, hindi naman niya itatanggi. Papasa si Vard bilang artista o hindi kaya modelo. Sa matangos nitong ilong, sa mahaba nitong pilik mata, at sa kutis nitong nakikipagsabayan sa mga babae.

She cleared her throat, "Kamahalan."

Vard opened his eyes and cleared his throat, umayos ito mula sa pagkakaupo.

"Baka pwede na tayong umalis rito?" she asked.

Tumango lang ito at tumayo, ni hindi man lang sinagot ang tanong niya. Tahimik silang naglalakad sa pasilyo hanggang makalabas sila sa paaralan. Sinalubong sila ng maliwanag na buwan at nakikislapang mga bituin. Naglakad sila patungo sa kanilang tirahan, Vard was walking without even looking back. Siya naman itong nagpahuli, sa kadahilanang hindi siya kumportable rito.

He was hard to understand, he was distant and then he became kind. Then he went crazy for asking her to fight with him, then he became her savior today.

As their reached their home, they parted ways without even saying anything. But on her mind, she was grateful to him kahit na minsan ang sarap nitong ihulog sa hagdan.