Missing Home

Kabanata Bente

"PAANO mo nalaman?" she was shaking in fear.

"Napili ka ng aking kapatid dahil iyon ang tadahana mo. Isa ka sa babago at huhubog sa Ardeun pero may kapalit—"

"Bakit may kapalit hindi ko naman ginusto mapunta rito! Bakit kailangan ako?"

Habang akap akap niya ang binatang walang malay na katawan ng Prinsipe.

"Hindi ko alam, dahil ang nakikita ko lang ay mula ka sa ibang mundo at ikaw at ang binatang iyan ay may mission sa mundong ito. Hindi ko nakita kung ano ang biyaya na bigay ng nakakataas. Ang masasabi ko lang, konektado kayo sa isa't-isa. Hanggang dito na lang ako."

Ang tubig ng karunungan ay biglang nawala. She panicked when she remembered the prince was still unconcious. She tap his face but still no response, she checked his pulse she sighed in relief when she felt something. Baka mapagkamalan siya napatay niya ang prinsipe, mahirap na baka mapugutan pa siya ng ulo. Pilit niyang ginigising ang prinsipe ngunit wala pa rin, sa inis niya ang kinurot niya ito sa tagiliran.

When the Prince yelped in pain and gasped as he opened his eyes, nakahinga naman siya ng maluwag. Kulang na lang ay mapasigaw siya sa tuwa sa nangyari. Bumangon ang prinsipe at nagpalinga linga.

"Nawala na siya," she calmly said.

"Bakit? Anong sabi niya? Bakit siya nawala?" sunod sunod na tanong ng binata.

"Wala siyang nakita, dahil hinarangan ng nakakataas ang kaniyang kapangyarihan," she said, hindi na niya sinabi pa ang ilang pang binitawang salita ng tubig ng karunungan.

Napatayo ang binata sa inis, "Paano ang aming kasunduan! Ibinigay ko sa kanya ang gusto niya, paanong ganoon ang nangyari? Tonto!"

"Hindi ko nga alam, basta ang sabi hindi niya matignan ang iyong hinaharap dahil hinaharangan ng nasa taas. Ang sinabi niya lang ay babaguhin mo ang Ardeun iyon lang. Mamaya ka na mainis, kailangan na nating makabalik. Kundi baka pugutan ako ng ulo!"

"Hindi maaari iyon! Kailangan ko ng sagot sa 'king mga katanungan. Hindi maaaring wala akong mapala sa pinunta natin rito!" galit na galit nito na saad na kulang nalang ay sakalin siya nito sainis.

"Bakit ba sa 'kin ka nagagalit! I didn't do anything. I didn't even want want to be here, this isn't even my home! This isn't the life I want."

She bursted in tears, she was overwhelmed with what she had heard. Pagod na pagod na siya, hindi niya alam pero gusto na niyang sumabog sa lahat! Everything is too much for her, she just want her life back! Pero bakit ang hirap, bakit kailangan siya pa ang maghirap sa lahat.

"Bakit parang sa 'kin mo sinisisi! You don't even know what is inside my head swirling, you don't how hard things are for me!" patuloy niyang saad habang humahagulgol. “I just want my life back! Kung ikaw ang problema mo hindi umaayon sa gusto mo ang mga nangyayari. Anong tingin mo sa ‘kin? Na ginusto ko lahat?! Ang sabi niya lang babaguhin mo ang Ardeun at naglaho na lang siya bigla at nagising ka,” hingal na hingal niyang usal habang ang kanyang mga luha ay nag-uunahang tumulo.

KINAUMAGAHAN, walang kibuan ang nangyari. Hindi na niya kinausap ang ni isa man sa kasamahan. Maayos silang nakauwi kagabi ng prinsipe hindi sila nagkibuan. Kahit nga ang pag-aayos sa kagamitan ng prinsipe ay hindi niya ginawa. She choose to stay in her room and be quite. Hindi man lang siya nagsalita maski ni isang salita habang nag-aagahan sila. When they were sent off and went to their carriage they were silent the whole ride.

Hindi niya alam kung tama bang hindi niya sinabi lahat. Kung may kaibahan ba kapag sinabi niya ang kung ano mang mayroon. Want she wants is to talk with Miss Victoria. She want tell her first before telling the Prince.

When they arrived to academy, she excused herself to them.

"Aalis muna ako, Kamahalan." Malamig niyang paalam rito. The Prince only nodded at what she said.

Nang tumalikod siya ay hindi na siya lumingon pa, she knew it was wrong to burst out everything to him. Hindi nito kasalanan ang nangyari sa kanya, labas ito kung ano man ang ginawa ng tadhana para sa kanilang dalawa. But what stuck to her mind was, ano ba ang obligasyon at koneksyon niya sa Ardeun. At bakit siya pa, mahilo-hilo na siya sa mga pangungusap na tumatakbo sa kanyang isipan. She's too tired to think, and all she wants is answer.

Binaybay niya ang pasilyo, hinanap kung saan naroon ang silid ng mga guro.

Pinihit niya ang pinto, she opened the door slowly only enough for her to peek.

She saw Miss Victorina reading a book while there were a lot of things on the table. May malaki pa ngang kawa ang nasa harap nito, she knocked softly. Huminto ang ginang sa ginagawa nito at agad na inilapag ang hawak nitong libro. Matagal-tagal na rin nang huli niya itong nakausap.

"Missy, tumuloy ka. Matagal-tagal na rin tayong hindi nakakapag-usap," ani nito saka ngumiti.

Niluwagan niya ang pagkakabukas ng pinto at pumasok, she closed the door before walking towards Miss Victorina. Hanggang ngayon ay naiinggit siya sa bewang nito, ngunit hindi iyon ang pakay niya. She is here for something important.

"Hanggang ngayon ay wala pa rin kaming mahanap na sagot kung bakit ka narito. Ngunit sigurado akong may dahilan kaya ka naparito. Ayaw naman sumagot ng tubig ng karunungan sa 'king mga katanungan, hindi ito sumasagot kahit anong subok namin, mukha hindi pa ito ang tamang panahon para malaman ang rason ng iyong presensya."

She sighed heavily, "May nalaman ako."

Napahinto ang ginang, "Ano iyon?"

"Ang rason kaya ako naparito ay ang tumulong sa Ardeun at tulungan ang Prinsipe," yumuko siya saglit. "Paumanhin, ngunit may nagawa kaming paglabag ng Prinsipe."

"Iniibig mo na ba siya?”

Napaubo siya sa gulat, hindi naman iyon ang pinupunto niya!

"Naku hindi, po!" she even waved her hand. "Hindi po iyan ang punto ko. Pumunta kami sa kakambal ng mabuting tubig ng karunungan, pinuntahan namin siya upang humingi ng pabor. At alam nitong hindi ako normal na mamamayan, kundi isa akong tao mula sa ibang mundo. Ang sabi niya ay hinaharangan ng nasa itaas ang pagsilip sa tadhana ng Prinsipe. Na ang Prinsipe ay magkakaroon ng isang malaking obligasyon sa Ardeun hindi dahil Prinsipe siya, kundi napili siya ng nasa taas."

"Anong ibig mong sabihin? Na ipinahamak mo ba ang Kamahalan?!"

Todo iling siya, "Hindi po! Siya naman ang nagpumilit na malaman ang tadhana niya kapalit ang isang memorabilia at ilang oras na ilalagi niya sa mundong ito."

"Mahabaging Diyos! Bakit niyo iyon ginawa?" bakas sa mukha ng ginang ang pag-aalala

"Nagpumilit nga po siyang malaman ang tadhana niya bilang Prinsipe. Isa pa maayos naman 'ho siya."

"Ano ang nalaman niyo?"

Napabuntong hininga siya, "Konektado ang kapalaran niya sa kapalaran ko. Ngunit hindi iyon nilinaw ng tusong tubig ng karunungan. Bigla na lang itong naglaho na parang bula. Hindi detalyado ang kanyang sinabi."

"Konektado?" kumunot ang noo ng Ginang. "Sa anong paraan nga kayo konektado? Dahil hindi ka naman iluluwa ng tubig ng karunungan kung walang dahilan. Iyon nga lang, kung hinaharangan ng nasa taas ang katotohanan sa inyong ugnayan, maaaring isang malaking dahilan iyon. Wala ka bang napapansin sa iyong sarili?"

"Gaya ng sinabi ko isa ako normal na tao na napadpad sa dimensyong ito. Ngunit ng makarating ako rito ay kaya kong makipag-usap sa dambana at sa hayop—"

"Hindi kaya ang iyong mga magulang ay nagmula talaga sa Ardeun? At sila lang ang nakakaalam bakit ka naparito?"

Umiling siya. "Imposible, dahil patay na ang aking mga magulang. Normal rin silang kagaya ko."

Ang tanging mapagkakatiwalaan niya lang ay si Ginang Victorina. Ito lang ang maaaring makaalam ng tunay na katauhan niya. Na kung saan siya nagmula, at isa lang siyang normal na nilalang. Kahit hindi siya basta-bastang nagtitiwala ay kailangan. Pareho silang natahimik na dalawa, siya ay nakatayo sa harapan ng Ginang, habang ito ay nag-iisip ng malalim.

"Hubarin mo ang iyong damit," utos nito sa seryosong tono.

"Pero bakit?" utal-utal niyang tanong, nanlaki ang butas ng ilong niya sa gulat.

She just raised her hand.

"Gawin mo!"

"Bakit nga!" she couldn't helped but raise her voice. She’s frustrated as hell, kung magulo para sa kanila ang lahat, mas magulo sa kanya.

"Napakatigas talaga ng ulo mo. Kailangan nating tignan kung may marka ka ba sa katawan mo, kung meron man. Baka may koneksyon iyan sa mga nangyayari ngayon.

"Wala akong tattoo, ah! Malinis katawan ko," she reasoned out. Nahihiya siyang maghubad. She do wear bikini and stuffs but this era is different.

Well there’s nothing wrong with having tattoo's, but having tattoo is not her thing. She love’s art but not having art on her body.

"Gawin mo na lang o ako ang maghuhubad sa 'yo?" she said and raised her wand.

She rolled her eyes, "Fine!"

She removed her dress, even if it was too awkward for her. Hindi naman niya ikinakahiya ang katawan, it's just that she is not comfortable with someone whom she barely knows.

"Nga naman, siya lang ang pwede kong pagkatiwalaan. Bakit ba kasi maghuhubad?!" she said at the back of her head.

Dahan dahan niyang hinubad ang suot na bestida, even the corset she wore. It was Aleira's idea to let her wear corset, kasi sabi niyo mas gaganda ang hubog ng katawan niya. She left her underwear on, pero nahihiya pa rin talaga siya. Kahit pantay ang kulay ng katawan niya at wala siyang tinatagong kulog. Hiyang-hiya nga nang halos hubot-hubad siyang makita ng Prinsipe, mabuti na lang at nabura ang lahat ng iyon sa alaala nila. Pero sa alaala niya ay nakatatak na iyon.

She stay still, inikutan siya ng matandang babae. Sinusuri ang bawat parte ng katawan niya.

"May balat ka ba?" biglang tanong nito.

"Wala, ah!" she answered quickly.

"Wala ka talagang balat na hugis araw?" pag-uulit nito.

"Wala nga po," aniya habang umiiling.

Ang malamig na kamay ng ginang ay lumapat sa likod niya. Tila may sinusulat ito gamit ang daliri nito.

"Kung wala kang balat, ano itong nandito sa likod mo?"

"Po? Wala naman po akong balat! Peksman, cross my heart hope to die," ani niya at kumudlit ng krus sa dila. It was her way of answering her Aunt Love honestly. Dala na niya iyon mula pagkabata.

"Anong ibig sabihin nitong balat sa likod mo? Hindi kaya ay ngayon lang ito lumitaw nang dumating ka rito sa aming mundo?"

"Hindi ko po alam. Normal akong tao, sure ako dun. Pero nang dumating ako kaya kong makipag-usap sa mga hayop at dambana," sagot niya rito.

Pero bakit siya magkakaroon ng ganoon? Sa pagkakatanda niya ay wala siyang balat sa katawan. Tanging nunal lang sa bandang dibdib niya ang meron. Hindi rin siya nagpatattoo, her Aunt Love disagree with her having a tattoo. Ano ba talaga ang misyon niya sa mundong 'to? Baka pwedeng sabihin nang hindi siya mabaliw sa kaiisip ng rason?

"Sana naman kasi may say kung bakit ako nandito, kaloka ha! Hindi akong manghuhula Lord, hindi rin po ako fan ng paranormal activties at power. Baka pwedeng pabulong ng sagot?" pagbibiro niya pa sa kanyang isipan. Kahit sa loob loob niya ay nakakabaliw ang mga pangyayari sa buhay niya!

Pero mas nakakabaliw ang manghula. Dati nga na-guidance siya kasi pinahulaan sa kanya kung aling baso nakalagay ang piso, sa inis sinapak niya ang kaklaseng si Virmo. Panay kasi mali ang sagot niya, eh. Hindi niya mahulaan ng tama.

Eh, ngayon? Sino ang sasapakin niya? Ang tadhana? Ang sarili niya? Si Ginang Victorina? O ang Prinsesa? O si Prinsipe Vard?

She'll probably chose the Prince nang maalog ang utak. Minsan hindi gumagana, eh. Minsan pumupurol, kagwapuhan lang ang meron.