กว่ามนรดาจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แสงอาทิตย์ก็สาดส่องเข้ามาในบ้านให้ความอบอุ่นไปทั่วแล้ว เธอนิ่วหน้ามองไปยังที่นอนด้านข้างเล็กน้อย เห็นว่าว่างเปล่าก็อดจะวางมือไปสัมผัสไม่ได้ ทว่าเพียงความเย็นเฉียบปะทะฝ่ามือก็หลับตาลงแล้วย้อนนึกถึงภาพผู้ชายคนหนึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่นอกห้อง จึงได้แต่ก้าวลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ พอเดินผ่านก้นบุหรี่ที่ถูกทิ้งไว้ก็จ้องมองมันอยู่สักพักหนึ่งแล้วเดินลงไปด้านล่าง
มนรดามองไปรอบๆ เมื่อไม่ได้ยินความเคลื่อนไหวใดๆ ดวงตากลมโตก็จ้องไปยังทิศทางที่รถกระบะเคยจอดอยู่ แต่เมื่อไม่เห็นก็ต้องกัดปากสั่นระริกของตัวเองเล็กน้อย ทว่าต่อให้ฝืนทนยังไง น้ำตาก็ยังเอ่อขึ้นมาอยู่ดี ตอนนี้ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นไปไหน เขาอาจจะออกไปขับรถเล่น สำรวจไปทั่วทั้งผืนป่า หรือไม่ก็เขาอาจจะทิ้งเธอไปแล้ว ถ้อยคำรับปากที่ว่าจะพาออกไปจากที่นี่มันก็คงไม่มีวันเป็นจริง
หญิงสาวจึงหันไปมองเส้นทางลูกรังส
