“อืม...อยู่สูดอากาศดีๆ ที่นี่อีกสักสามสี่วัน ฉันจะพาเธอออกไป”
ไม่ว่าเขาจะพูดจริงหรือไม่ ขอแค่มีความหวังเดียวที่จะออกไปจากป่าผืนนี้ มนรดาก็ยินยอมดึงสีหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆ ออกมา “คุณอย่าหลอกให้ฉันดีใจเก้อนะ คุณต้องพาฉันออกไปจากที่นี่จริงๆ นะ”
รอยยิ้มเล็กๆ ของหญิงสาวทำให้ปราณนต์รู้สึกแปลกๆ เขาเหมือนจะได้เห็นเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง คล้ายกับว่าทันทีที่เขาพาออกไปจากป่าผืนนี้ ก็พร้อมจะบินหนีเขาไปทุกเมื่อ แต่ถ้าเธอรู้ว่าเขาจะพาไปอยู่ที่ไหน บางทีรอยยิ้มเล็กๆ นั่นอาจจะไม่มีวันยิ้มออกมาเลยก็เป็นได้
เมื่อเขารับปากว่าจะพาออกไป ท่าทางของมนรดาก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว ทำให้ชายหนุ่มได้แต่วางมือทาบแก้มเนียนนุ่มเบาๆ แล้วไล้ริมฝีปากที่บางระเรื่อไปมา
“ตอนนี้อากาศเย็นแล้ว เข้าห้องกันเถอะ”
หญิงสาวอดช้อนดวงตากลมโตมองเขาไม่ได้ พอเห็นประกายปรารถนาวิ่งวนอยู่ในดวงตาคมคู่นั้นก็ได้แต่ยิ้มจืดเจื่อน สุดท้ายก็ยอมให้เขาจูงม
