เขารีบส่ายหน้า “เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ก็แค่อดคิดไม่ได้ว่า ที่เธอเป็นแบบนี้ เพราะว่าเธอคิดถึงฉัน”
“ใครคิดถึงคุณไม่ทราบ ฉันก็แค่กลัวว่าต้องอยู่ที่นี่แล้วอดตายเท่านั้น ทีหน้าทีหลังถ้าจะทิ้งฉันไว้คนเดียวละก็ ซื้อข้าวปลาอาหารแห้งมาไว้ให้เต็มบ้านก่อน แล้วจะไปตายที่ไหนก็เชิญ!”
ชายหนุ่มพูดไม่ออก ทำได้เพียงนวดคลึงระหว่างคิ้วเบาๆ หลังจากนั้นก็จับจูงคนหน้างอเข้าห้อง “ดึกแล้วไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางแต่เช้า”
มนรดาไม่สนใจเขา สะบัดมือออกแล้วเดินปั่นปึ่งกลับเข้าห้อง แถมยังปิดประตูใส่หน้าเจ้าของบ้านอีกด้วย ทำให้ปราณนต์ได้แต่มองประตูห้องที่เกือบกระแทกหน้าตัวเองอย่างอึ้งๆ ทว่าสุดท้ายแล้วก็เปิดมันเข้าไป แล้วขึ้นไปนอนคนที่คลุมโปงอยู่บนเตียง เขามุดเข้าไปในผ้าห่ม ใช้ร่างกายหนาหนักทาบทับร่างของหญิงสาวเอาไว้ ต่อให้เธอหักห้ามต้านทานแค่ไหนก็ไม่คิดว่าจะปล่อยไปง่ายๆ
ปลายจมูกโด่งเป็นสันแนบลงตรงปลายคางเล็ก
