รักเธอนะวันพระ

12.พยายามเข้าใกล้

กรวรรธพาร์ท

..ป่านนี้จะตื่นหรือยังหนอหกโมงเย็นแล้ว นอนทับตะวันไม่ดีนะจะลุกมากินข้าวกินปลาหรือยังหนอ.. ว๊ะทำไมต้องคิดถึงยัยนี่ด้วยว๊ะ ความคิดของผมมันแบ่งออกเป็นสองฝักสองฝ่ายตีกันอยู่ในหัวผมนี่ หัวจะปวด ตาก็คอยแต่จะเหล่มองดูนาฬิกาอยู่เรื่อย ๆ ว่ายัยสามตาจะแว๊นมอ'มอไซค์มาเมื่อไร คิดไปคิดมาก็อดห่วงไม่ได้ หรือจะไปรับดี อีกใจก็กลัวยัยนั่นเกิดถามขึ้นมาว่ามารับทำไมจะตอบว่าไง โอ๊ย..มึนตึ่บ แต่ในที่สุด…

ก่อนเวลา 22.00 น. เล็กน้อย ผมจอดรถอยู่หน้าบ้านของเธอแล้ว โดยไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่ามาทำไมแต่ก็มา สักพักก็เห็นยัยสามตาจูงมอ'ไซค์ออกมาที่หน้าบ้านแล้ว เอาไงดี จะบอกว่าไง ผมได้แต่นั่งคิดหาคำตอบไว้รออยู่ในรถ แต่มือกับขาเจ้ากรรมดันไม่ทำตามคำสั่งและเหตุผล มือเจ้ากรรมดันเปิดประตูรถและขาไม่รักดีดันก้าวลงมาจากรถแล้วเดินตรงไปหายัยนั่นทันที

"เอารถไปเก็บเถอะ ผมเดี๋ยวผมไปส่ง" ผมพูดออกไปแต่อีกคนมองผมแปลก ๆ เหมือนผมพูดอะไรผิดไป

"บ้านคุณผู้ช่วยอยู่แถวนี้เหรอคะ ถึงพูดว่าจะไปส่งดิฉันน่ะค่ะ ดิฉันไม่เห็นเคยรู้เลยว่าคุณอยู่แถวนี้" นั่นยิงคำถามใส่ผมแต่ละคำเล่นเอาผมไปไม่เป็นเลย

"อ้อ พอดีผ่านมาแถวนี้นึกได้ว่าเราเข้ากะดึกเลยแวะมารับน่ะ ออกกะเดี๋ยวมาส่ง เจ็ดโมงไม่ใช่เหรอ สบายผมยังไม่เข้างาน มีเวลาเหลือเฟือ" ผมบอกอย่างกระตือรือร้นแต่คำตอบที่ได้คือ

"ไม่รบกวนคุณผู้ช่วยดีกว่าค่ะ แว๊นมอ'ไซค์ไปสะดวกกว่า" สรุปก็ต้องขับรถตามเธอครับจนถึงโรงแรม จนเห็นว่าเธอเข้าไปในส่วนหน้าเรียบร้อยจึงถอยออกมาและเข้านอนได้อย่างสบายใจ นี่คือกิจวัตรของผมเมื่อยัยสามตาเข้ากะดึก เป็นอย่างนี้วนไปเป็นปีก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า

หนึ่งปีผ่านไป

เพ็ญสุดาพาร์ท

วันหยุดของวันพระ--วันนี้เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ของเราน่ะ เลยเตร็ดเตร่ไปตามสถานที่ท่องเที่ยว ก็เลยได้มาพบคุณตาคุณยายชาวต่างชาติน่าจะเป็นชาวจีนที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง และน่าจะกำลังมองหาคนช่วยถ่ายรูปนะ ก็เลยเข้าไปอาสาเป็นตากล้องให้ (ต่อไปนี้เป็นการสนทนาเป็นภาษาจีนกับนักท่องเที่ยวนะคะ)

"สวัสดีค่ะคุณตาคุณยายหนูขอแนะนำตัวนะคะ หนูเป็นคนไทยเป็นมัคคุเทศก์อิสระ ให้หนูช่วยถ่ายรูปให้ได้นะคะ"

"โอ้ ดีเลยช่วยถ่ายรูปให้พวกเราหน่อย ตรงนี้นะ" คุณยายเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมกับยื่นกล้องดิจิตัลให้

"ยินดีค่ะ เดี๋ยวคุณตาคุณยายช่วยยืนชิด ๆ กันหน่อยนะคะ..สวยค่ะ มุมนี้ด้วยนะคะ” เพ็ญสุดากดชัดเตอร์รัว ๆ

"หนูน่ารักจัง พอจะพาเราไปกินอาหารอร่อย ๆ ที่ไม่เผ็ดมากหน่อยได้มั๊ย" คุณยายกล่าวยิ้ม ๆ

"ได้เลยค่ะเป็นร้านโปรดของหนูเลย ราคาไม่แพงคะเดี๋ยวหนูพาไป มีห้องน้ำสะอาดค่ะ ไปด้วยรถตุ๊ก ๆ นะคะ"

"รถตุ๊ก ๆ คืออะไรเหรอ/นั่นซิ" ยายเอ่ยถามอย่างสงสัยตาก็สำทับอีกคน

"อ้อ รถตุ๊ก ๆ คือรถสามล้อเครื่องค่ะ นั่งแล้วลมโชยโล่งสบายเลยค่ะ" ส่วนสองตายายชอบใจใหญ่ขอใช้บริการวันพระทั้งวัน ปิดท้ายด้วยการพาคุณตาคุณยายมาส่งที่โรงแรมเหมือนเดิม และได้ทิปสองร้อยบาทนอกเหนือจากค่าบริการพาทัวร์ตามที่ตกลงกันไว้ ก็ถือว่าคุ้มค่ะ จะเอาอะไรมากมายวันหน้ายังมี

..ฮ๊า…จบไปหนึ่งวัน สำหรับวันหยุดของวันพระ เสร็จภารกิจก็แว๊นมอ'ไซค์กลับบ้าน อ้อลืมบอกไปว่าวันพรุ่งนี้เข้ากะบ่ายค่ะ วันนี้ก็เลยชิล ๆ ไม่เร่งรีบ แวะตลาดซื้อหนมฝากตายายกับวันชาติ ที่เหลือก็หยอดกระปุกไว้เต็มเมื่อไรก็เอาไปฝากธนาคารเป็นค่าเล่าเรียนนายวันชาติเค้าละค่ะ อยากให้มีวันหยุดเยอะ ๆ จัง อิ๊อิ๊

ตัดมาที่กรวรรธ

วันนี้ผมทำงานแบบไม่มีสมาธิเท่าไร เพราะอะไรน่ะเหรอ ไม่รู้ซิ รู้แต่ว่าเหมือนขาดอะไรไปอย่าง มันเหงา ๆ ชอบกล เหตุการณ์ก็สงบดีแต่ใจผมนี่ซิไม่ค่อยสงบเลย ช่วงบ่าย ๆ ผมเดินเตร็ดเตร่มาที่โรงจอดรถพนักงานได้ไงไม่รู้ตัว สักพักก็เห็นคนที่คุ้นตาแว๊นมอ'ไซค์เข้ามาที่โรงจอดรถของพนักงานเช่นเคยผมรู้สึกดีใจ ทำไมต้องดีใจเหมือนหมาเห็นเจ้าของด้วยก็ไม่รู้ คิดแล้วก็น่าโมโห สักพักก็เห็นยัยสามตาเดินหน้าสดไปที่ห้องแต่งตัวพนักงาน นั่นแหละผมถึงเดินกลับมาที่ออฟฟิศและทำงานต่อได้อย่างเป็นสุข

_____________________________

กรวรรธพาร์ท

ชีวิตวนเวียนอยู่อย่างนี้เป็นปี ๆ ไม่มีอะไรคืบหน้า แต่เท่าที่รู้สึกคือแผนกต้อนรับส่วนหน้าจะมีแขกหนุ่มใหญ่หนุ่มน้อย หรือแม้แต่ออแกไนซ์ที่มาติดต่องานจัดเลี้ยง จองห้องพัก ถือขนมติดไม้ติดมือบ้างก็มีดอกไม้ช่อโต ๆ มาฝากรีเซฟชั่นของผมบ้างแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนแทบไม่เคยมีเลยก็ว่าได้ ผมนั่งทำงานจนได้เวลาเที่ยงนึกสนุกอยากไปกินอาหารที่แคนทีน เพราะยัยสามตาเข้ากะเช้านะซี คิดได้ดังนั้นก็เดินล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้าไป ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป

"อ้าว คุณกรวรรธ มาตรวจแคนทีนเหรอครับ เชิญนั่งครับ วันนี้มีปลาทูทอด น้ำพริกกะปิ ผักสด ต้มยำไก่ ผัดวุ้นเส้นใส่ไก่ฉีกครับรับรองอร่อยทุกอย่างครับ เชิญนั่งครับ" หัวหน้าพ่อครัวแคนทีนใหญ่รีบเชื้อเชิญผู้ช่วยท่านรองประทาน นึกยังไง ร้อยวันพันปีไม่เคยบุกมาถึงแคนทีน วันนี้นึกไงว๊ะ หรือว่าใครไปฟ้องว่าอาหารไม่ดี ไม่ได้คุณภาพหรือเปล่าว๊ะ กุก็ทำตามงบจนสุดความสามารถแล้วนะโว่ย จะเอาอะไรกับกูอีก (หัวหน้าพ่อครัวใหญ่แคนทีนนึกบ่นในใจ)

"ไม่ต้องมากพิธีหรอกเฮีย ผมได้ข่าวว่าอาหารแคนทีนเราอร่อย แซ่บก็เลยอยากมาชิมก็เท่านั้น อีกอย่างอยากกินน้ำพริกผักด้วย" กรวรรธตอบอย่างรักษาน้ำใจ สายตาก็สอดส่ายหาคนที่อยู่ในห้วงคำนึง

"เอ่อ คุณผู้ช่วยมองหาใครเหรอครับ เผื่อผมจะได้ช่วยหาให้" พ่อครัวใหญ่วัยกลางคนกล่าวอย่างใจดี

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็ดูไปทั่ว ๆ เห็น พี่ ๆ น้อง ๆ กินอาหารกลางวันกันน่าอร่อยผมก็ดีใจครับ" กรวรรธว่าพร้อมกับยิ้มในหน้าเพราะเจอเป้าหมายแล้วจึงเดินไปถือจานข้าวไปนั่งด้วยกันซ๊ะเลย