รักเธอนะวันพระ

4.คัดสรรด้วยตัวเอง

@ฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า

"ขออนุญาตค่ะผู้จัดการนี่คือใบสมัครของผู้ที่มาสมัครงานไว้ที่แผนกเราค่ะ" เอมอรผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายตอนรับส่วนหน้าเอ่ยขึ้น

"อืม รู้แล้ว เดี๋ยวผมจะนำเสนอฝ่ายบริหารอีกทีเพราะท่านอยากให้เราคัดสรรคนที่มีคุณสมบัติจริง ๆ เพราะเป็นหน้าเป็นตาของโรงแรมเรา" เดชาอธิบายเนือย ๆ เพราะกำลังอ่านไลน์จากฝ่ายบริหารอยู่

"ค่ะผู้จัดการ"

หลังจากนั้นผู้จัดการเดชาได้นำแฟ้มไปเสนอฝ่ายบริหารทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก (เสียงเคาะประตู) ขออนุญาตครับ

"อื้มเข้ามาเถอะ" มนัสพงษ์เลขาของท่านรองประธานกล่าวราบเรียบ

"ผู้จัดการฝ่ายต้อนรับส่วนหน้าเปิดประตูเข้าไป ขออนุญาตครับท่าน พอดีผมได้รับข้อมูลว่าทางฝ่ายบริหารต้องการขอคัดสรรประวัติผู้สมัครฝ่ายต้อนรับส่วนหน้าผมเลยนำแฟ้มใบสมัครมาเสนอครับ"

"เหรอ..แล้วเค้าได้บอกมั๊ยว่าใคร" มนัสพงษ์ซักเพราะไม่ทราบเรื่องมาก่อนเลย

"เอ่อ..มะ ไม่" ผู้จัดการถึงกับอ้ำอึ้ง แต่ทันใดนั้นระฆังก็ช่วยไว้พอดี

“อ๋อผมเองครับคุณเลขา พอดีเห็นว่าตำแหน่งนี้เป็นหน้าเป็นตาของโรงแรมก็เลยอยากช่วยคัดสรรน่ะครับ”กรวรรธ เอ่ยแทรกขึ้นทันที ในขณะที่แดนไตรเดินมาสมทบพอดี เพราะเขาชอบเดินไปเดินมาระหว่างโต๊ะของผู้ช่วยและโต๊ะของเลขา

“เหรอครับ อืม..มีเหตุผลครับ เอาซิครับ เดี๋ยวเฮียเกมตามผมเข้าไปในห้องหน่อยนะครับ” แดนไตรเอ่ยสนับสนุนอย่างไว้หน้าพี่ชายที่นับถือแต่อยากคุยเป็นส่วนตัวจึงออกอุบายให้เข้าไปคุยในห้องกันสองคน

“งั้นเอาแฟ้มวางไว้ตรงนี้แหละครับผู้จัดการแล้วทางเราจะจัดการติดต่อผู้มีคุณสมบัติกลับไปเอง ขอบคุณมากครับ” กรวรรธหันไปบอกผู้จัดการแล้วหันมาสบตาเจ้านายหนุ่มอย่างขอบคุณ

“ได้ครับ ขอบคุณครับ งั้นผมขอนุญาตลาเลยนะครับ” พูดจบผู้จัดการวัยกลางคนก็โค้งคำนับหนึ่งทีแล้วเดินหันหลังเปิดประตูออกไป

@ห้องท่านรองประธาน

“มีอะไรจะบอกกับผมมั๊ยครับเฮียเกม บอสใหญ่ผู้ไม่เคยมีเวลาว่าง ทุกเวลานาทีคือเงินและความปลอดภัยของผมและครอบครัวแล้วทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาคัดสรรคุณสมบัติผู้สมัครงานตัวเล็ก ๆ ได้ละครับ” แดนไตรแกล้งเย้าทันทีที่ประตูปิดสนิท

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณดาม บ่ายนี้คุณดามไม่มีนัดอะไรนะครับ งั้นผมไปก่อนนะครับจะรีบไปดูประวัติผู้สมัคร” พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าสูทมาบาดเหงื่อที่ซึมออกมาทั้งที่ในห้องแอร์เย็นเฉียบ และบังเอิญที่มีรูปขนาด 1 นิ้วของเด็กสาวหน้าตาคมคายน่ารักคนหนึ่งหล่นลงมาตรงหน้าคนถามพอดี

“หึหึ นี่ใช่มั๊ยครับที่ทำให้น้ำแข็งละลาย ขอให้ใช่นะครับผมเอาใจช่วย พักผ่อนบ้างนะครับจะไปค้นหาประวัติก็ไปเถอะครับผมไม่มีแพลนอะไรแล้วสำหรับวันนี้” แดนไตรพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับหยิบรูปถ่ายใบนั้นยื่นให้คืนคนตรงหน้า ส่วนอีกคนถึงกับหูแดงถึงแม้จะแสร้งทำขรึมก็ตามและรีบรับรูปเจ้าปัญหานั้นมาเก็บไว้ที่กระเป๋าหน้าอกสูทอย่างไว

@คอนโดหรูของกรวรรธ

กรวรรธพาร์ท

ผมเปิดอ่านประวัติคนสมัครงานอยู่นานจนเมื่อยลูกตาก็ไม่พบคนที่ตามหาจนมาเจอใบสมัครใบหนึ่งที่มีรูปถ่ายเหมือนกันกับรูปที่ผมเก็บได้ที่สำนักงานท่องเที่ยวฯ เพ็ญสุดา โสมเสาวภักดิ์ เหรอ คือเธอเหรอ ยัยวันพระ อายุแค่ 22 ปีแค่นั้นเอง ทำไมถึงดูเก่งกล้าเกินเด็กนัก นี่เบอร์โทร ไอดีไลน์ อีเมลแอดเดรสด้วย ดีมาก ผมรีบบันทึกเบอร์โทร เพิ่มไอดีไลน์ในรายการโปรด และเพิ่มอีเมลเอดเดรสไว้เรียบร้อยและถ่ายรูปคนตัวเล็กเก็บไว้ในมือถือเป็นโปรไฟล์ของเบอร์นี้เวลาเรียกเข้าจะปรากฎเป็นหน้าของคนในรูปนี้ เสร็จแล้วก็เอาแฟ้มไปคืนแผนกต้อนรับส่วนหน้าให้ติดต่อคนตัวเล็กมาสัมภาษณ์ในสัปดาห์หน้า คิดว่าแขนคงหายทันนะยัยเด็กจองหอง หึหึ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

เพ็ญสุดาพาร์ท

สายเรียกเข้าจากเบอร์โทรศัพท์พื้นฐาน เบอร์แปลก ห๊ะ หรือว่าที่สมัครงานไว้ เธอรีบหยิบกระเป๋าถือมาดูพบว่าเป็นเบอร์ของโรงแรมที่ไปสมัครงานไว้จริงจึงรีบกดรับและกรอกเสียงลงไปทันที

เพ็ญสุดา: สวัสดีค่ะ เพ็ญสุดารับสายค่ะ

เจ้าหน้าที่: สวัสดีค่ะโทรจากโรงแรมxxxxxนะคะ ทางเราขอนัดคุณไปสัมภาษณ์ในวันจันทร์หน้า เวลาประมาณ 10.00 น. ที่ห้องฝ่ายบุคคลนะคะ แต่งกายสุภาพ รองเท้าหุ้มส้น ถ้าผมยาวมัดรวบผมผูกเน็ทด้วยนะคะ

เพ็ญสุดา: อ่า..ค่ะ ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ

เจ้าหน้าที่: ไม่ทราบว่ามีข้อสงสัยอะไรมั๊ยคะ

เพ็ญสุดา: มะ ไม่มีค่ะ

เจ้าหน้าที่: งั้นตกลงตามนี้นะคะ สวัสดีค่ะ

เพ็ญสุดา: ขอบคุณมากค่ะ สวัสดีค่ะ แล้วสัญญาณถูกตัดไป

{ตายละหว่า ก็อีกสี่ห้าวันเท่านั้นซิจะหายทันมั๊ยนี่ไอ้แผลเนี่ย ไปร้านขายยาดีกว่าเผื่อจะได้ยาทาให้แผลหายเร็ว ๆ} คิดได้ดังนั้นแล้วก็จับมอเตอร์ไซค์คันโปรดแว๊นไปร้านขายยาระแวกบ้านทันที

@ร้านขายยาจากเภสัชกรแห่งหนึ่งในชุมชน

“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” เจ้าหน้าที่ประจำร้านเอ่ยถามด้วยมารยาท

“อยากได้พวกวัสดุอุปกรณ์ล้างแผล น้ำเกลือล้างแผล แล้วก็ยาทาแผลให้แผลให้แผลหายเร็ว ๆ น่ะค่ะ”

“อ้อ เดี๋ยวเชิญทางนี้นะคะ” เภสัชได้จัดชุดใหญ่ทั้งน้ำเกลือล้างแผล แอลกอฮอล์ สำลี ตลอดจนครีมทาเพื่อลดริ้วรอยเมื่อแผลแห้งดีแล้ว พร้อมกับอธิบายขั้นตอนการใช้เสร็จสรรพ์และคิดเงิน รวมเป็นเงินตั้งเกือบสามพันบาท!!!!!

โอ๊ยตาย ตาย ตาย เงินแบงค์พันหายไปในพริบตา ดีน๊าที่อิตานั่นให้เงินค่าทำขวัญมาเป็นหมื่น ไม่งั้นต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตลอดทั้งเดือนแหง ๆ} เพ็ญสุดาได้แต่พึมพำในใจคนเดียว เสียดาย ๆ ก็เสียดาย อยากหาย ก็อยากหาย ทำไมต้องแลกนะ เงินจ๋าได้ด้วยความเจ็บปวดหายไปในพริบตาตั้งหลายแบงค์ งือ..