Hayat çok zordu. Yaşamak daha zor.
Bu hayatta hep zorluklarla karşılaşmıştım ben. Yaşama tırnaklarımı geçirmiştim. Zorluklarla karşılaştıkça güçlenirdi insan. Fakat ben hep yerimde saymıştım. Güçlenmek bir yana zorlukların üzerine gidememiştim dahi. Omuzlarımda tonlarca yük vardı. Çoğu zaman altında kalmaktan kılpayı kurtulurdum ama taşımaya devam ederdim.
Zorunda olduğum içindi hepsi.
Annemi düşünürdüm, kız kardeşimi. İkisi de bu yükleri taşıyamazdı. O yüzden hepsini üstlenmede gönüllü olmuştum. Belki de yaptığım fedakarlık değil aptallıktı çünkü ömrüm boyunca o yükleri hep ben taşıyamadım. Bunu yeni fark etmemse çok kötü olmuştu benim için.
Hayatımı aileme öylesine adamıştım ki bir gün kendi hayatım olacağını hiç düşünmemiştim. Önemli olan hep annemin ve Ece'nin mutluluğu olmuştu
