Asaf, cümlem üzerine sessiz kalmıştı. Buruk bir gülümseme peyda oldu yüzümde.
“Bazı olaylar, anlatıldıkça tekrar yaşanır ve anlatırken daha çok acıtır.” Diyerek göğsümü yarıp geçen bir nefesi içime çektim. “Anlaşıldığı üzere, ne sen ne de ben tekrar yaşamaya hazır değiliz. Ama söz, bir gün sarhoşken sana anlatacağım.” Yüzüne diktiğimde kaşlarının çatıldığını hissettim.
“Kalp rahatsızlığın varken sarhoş olmak mı?” Omuz silktim.
“Astımın, alkol almaya engel olduğunu bilmiyordum yoksa öyle mi?” Çenesi kasılır gibi oldu. Mavi bataklıkları bulutluydu. Kollarını çözüp sağ eliyle saçını geriye doğru yatırdı. Çok dolgun olmayan, ancak çok da ince olmayan kiraz rengi dudakları aralıktı.
“Ameliyat olduğunu biliyorum Efruze.” Bir hışım olduğum yerden doğrulurken kulaklarım duyduklarına inanam
