Geçmiş, bir imtihandı. Yara gibiydi. İnsanın içine işleyen hastalık, zihnini körelten fazlalık. İnsanın kaburgaları sancırdı geçmişini hatırlarken. Size oldu mu? Bana çok oldu. Güzel günlerim dahi acı verir oldu günüme, omuzlarıma bir yük gibi bindi ve beni hiç istemediğim bir bataklığa sürükledi.
Benim gitmek istediğim tek bataklık yanımda ki adamken, neyimeydi geçmişe saplanıp kalmalarım?
Ama bilirdim...
Gidenlerin değeri var mıydı meçhul ama kalanların acısı en büyük yaraydı.
"İçim gidiyor." Dedim içten bir feryatla.
Anne sana içim gidiyor.
Sonra dedim her neyse...
Oysa geçmişim doluydu neyselerle.
Asaf, hiçbir tesellide bulunmadı bana 'bulacağım' sözünden başka ki daha ne denirdi? Daha ne teselli edebilirdi beni? Sadece bana sarıldı. Bazen sarılmak en güçlü ilaçtı.
İ
