Me - You + Him (COMPLETED!)

Chapter 17 - It's still Her

Akala ko namatay na talaga ako pero may ipapagawa pa siguro sa akin ang kalangitan at hindi ako natuluyan. Umabot pa rin ng higit isang taon ang aking rehabilitation. Kasama na riyan ang cardio exercise at muscle build up.

I cut all the communication from my friends in Namerna kasi sabi ko kailangan kong mag concentrate ng walang distractions. Ayokong mag-alala si Linda sa akin at baka hindi makapag focus sa career choice niya. Based sa ipinakita niyang pagbabantay sa akin noong nagkasakit ako ay baka malimutan niya ang sarili niya.

I didn't want her to sacrifice herself for me. She was her own person and she was still young. Makakatagpo rin siya ng mas higit pa sa akin.

Pero sa totoo lang, habang nag eehersisyo ako ang tanging nasa isip ko ay 'Wait for mo Linda. Sana hinintay mo pa ako...'

Late na talaga akong pumasok sa university sa Velusca pero nagpursige pa rin ako kasi gusto kong makatapos din kahit papaano. Actually, I took a business course on a whim even though I was fascinated with engineering. Alam ko rin namang hindi sa'kin iiwan ni Lolo ang malaking responsibilidad pagdating sa negosyo dahil sa health status ko.

There was a time that I visited Namerna, I was driving my motorbike around Paradise University kasi bibisitahin ko sana iyong isang club member noon. Napukaw iyong attention ko sa isang couple na nasa park. Nakaupo ang babae at nakahiga naman ang lalaki sa hita ng babae. There was something familiar about the girl kahit na halos itim ang kulay ng buhok niya at halos matabunan ng bangs niya ang kaniyang buong mukha at slim na ang pangangatawan niya.

And the she laughed.

I knew there and then that it was definitely Kristine Linda Bolivar.

I sat there on my bike while looking at her and some boy. Umupo ang lalaki at siniil ng halik si Linda at nagyakapan sila.

I squinted and smirked at the knowledge that the boy was Errol.

"So, naging sila rin pala talaga," tanging nasambit ko sa hangin habang pinagmamasdan ang masayang pigura sa hindi kalayuan.

Napabuntong-hininga ako at pinaandar ang motor at umalis sa Paradise University with a heavy heart. Oo, nasasaktan talaga ako kasi nakita kong masaya siya sa piling ng iba. Akala ko kasi may puwang pa ako sa puso niya.

I met with Brody at siya ang nag confirm na item na talaga si Linda at Errol.

"Naging malungkot siya masyado nang umalis ka," balita ni Brody. "And I think she's happy with him now. He really changed, Mervin."

Mervin talaga ang tawag nila sa akin. After meeting Linda, I decided to use Kent. It was Linda who baptized me with that nickname and I wore it with pride. That's why I was amused when I heard older friends called me Mervin.

"Mabuti naman kung ganon," tanging nasambit ko.

Umuwi rin ako ng Velusca kinabukasan at ipinagpatuloy ang aking pag-aaral at part-time job sa hotels. Nagka-girlfriend din naman ako ulit pero hindi talaga kami mag click. I always kept Linda inside of my heart and I thought I would always keep her there no matter what happened.

Lumipas pa ang panahon at napag-alaman kong engaged na pala ang dalawa. Ginugol ko ang balitang iyon sa pamamagitan ng pag study, pag rides at pagsiping sa iba't-ibang babae. Admittedly, I was not taking the news too well.

I should be happy for her right? She chose him at the end. I was just the journey and Errol was her destination.

Pero bakit ang sakit? Bakit ang puso ko parang kinuha mula sa dibdib ko at tiniris-tiris ng isang libong beses? Bakit ko pa kasi siya iniwan? Bakit pa kasi pinutol ko ang komunikasyon naming dalawa? Bakit hindi ko naibgikas sa kaniya na mahal na mahal ko siya?

Bakit...bakit...bakit?

Damn!

Maybe I should start living in reality siguro. I should stop imagining her with me. I should stop feeling this heart beat for her even though it's impossible kaya ibinuhos ko halos lahat ng oras ko sa pag-aaral at trabaho sa hotel.

I remembered clearly that it was a beautiful morning and I was in the mood to have a dip in the pool. Mabuti nalang at walang tao ang pool area kaya I was excited sa aking morning exercise. I was even humming an old slow rock tune when I noticed the woman who was concentrating on her notes that she wasn't even aware na malapit na siya sa pool banda.

"Miss," mahinang tawag ko sa kaniya pero parang hindi niya ako narinig. I attempted to call her again when she glanced up. And my feelings played a havoc on me.

Kristine Linda Bolivar!

Ang babaeng minahal ko since I was a teenager. Ang babaeng naging girlfriend ko in senior high. Ang babaeng tanging iniibig ko pa rin at pilit na nililimot.

Namilog ang mga mata niya pagkakita sa akin. Napaatras bigla hanggang sa nahulog siya sa swimming pool. I looked at her and waited na umahon siya. Lumagpas ang ilang segundo at 'di ko nakikitang gumalaw siya kaya kinabahan ako at lumusong sa tubig.

I grabbed her and took her unconscious form out from the water. I checked her pulse and breathed in relief to know she was still alive. Automatic na inakay ko siya papunta sa suite room ko and settled her down. I called the company nurse and after checking her and told me that Kristine was alright, it was then that I sighed in thanks.

Tiningan ko siya at napabuntong-hininga. Sa dinami-dami pang babae sa mundo, si Kristine Linda pa ang nakita ko ngayong umaga. Tumawag ako ng room service at nang dumating ang pagkain ay sinubukan ko siyang gisingin. When she woke up, her baby blue eyes probed into my being. 'Yong tipong tinatawag ang aking kaluluwa. Aatras sana ako, para i-check ulit ang temperature niya kung nilalagnat ba siya, nang hilahin niya ako papalapit sa kaniya.

"Kent," sambit niya.

I was always her Kent.

And then she sealed my name with a kiss. Ang klaseng halik na tila nagsusumamo na umuwi na ako sa piling niya. Ang klaseng halik na nagbibigay buhay sa natutulog kong damdamin. Ang klaseng halik na mami-miss ko kapag umalis siya.

"Iparamdam mo sa akin na hindi ka panaginip," bulong niya.

Parang sasabog ang puso ko mula sa dibdib ko. Diba ikakasal na siya? Anong nangyari sa kanila ni Errol? Naghiwalay na ba sila? Tama ba 'tong ginagawa namin? Baka naman magalit siya sa akin kasi pinagsamantalahan ko ang kahinaan niya?

Damn!

I opened my mouth at the same time I opened my heart to her again. Our breaths mingled into one and moments later, our bodies molded in a rhythm that we only knew.

"I love you...ikaw pa rin." bulong ko sa hangin habang pinagmasdan siyang natulog. Pero bakit lungkot ang bumalot sa aking pagkatao imbes na saya sa aming pagniniig? Feeling ko kulang pa rin.

"Kasi hindi katawan ang habol ko sayo Linda," hindi ko mapigilang ibulong sa kaniya ang mga katagang iyon.

Hinalikan ko siya sa noo bago ako pumikit. This was Kristine Linda Bolivar, the woman whom I was in loved with since forever. Kahit anong gawin ko para malimutan siya ay hindi ko magawa. Siya pa rin ang nakahawak sa puso ko. It's still her who made my blood pump in my veins.

It's still her.

Nagising ako bandang alas nuebe ng gabi at naramdamang wala na si Linda. Panaginip lang ba ang lahat? I rolled over my bed and sniffed the pillows...God, her scent still lingered.

It wasn't a dream.

I stood and called the reception area kung nasaan ang quarters ni Linda. Lumabas ako at pinuntahan siya pero umatras rin ako kasi hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Maybe it wasn't the right time to settle things between us.

"Bukas." I promised myself as I went back to my room.

Hindi ako masyadong nakatulog dahil sa excitement at takot kaya nagbihis ako at lumabas sa aking lungga ng maagang-maaga . Tiyempong palabas siya ng kwarto niya at akmang isasara ang kaniyang pinto.

"Linda," mahina kong tawag.

Nakita kong napahinto siya. Nakita ko ring para siyang nakuryente sa pagtawag ko.

"Linda." Isang pangalan lang niya at feeling ko napakabigat ang hatid nito sa'kin. That single name was too powerful for me. "Won't you turn around and look at me?"

I thought time slowed when she did that I almost lost my breath. It was her! My God, it was really her. Tuminagala siya at parang nalunod ako sa baby blue eyes niya. I wanted to wrap her around my arms pero hindi ko mapigilan ang sarili ko nang pitikin ko ang ilong niya.

Of all the reactions that she could have made, I did not expect that she'd burst into tears.

Damn, ano ba ang nagawa ko? I didn't mean to hurt her with my presence. Aalis ba ako?

Nanginginig ang kalamnan ko sa nerybos at hindi ako nakapag-isip ng ibang solusyon kung hindi ang yakapin siya. Nakasandal ang kaniya likod sa pinto at habang inamoy-amoy ko ang mala-rosas na bangong buhok niya. Hinayaan ko siyang umiyak hanggang sa humupa ang kaniyang damdamin.

We stood there in silence. It was our hearts and our desire for each who did the talking. At sa isang iglap natagpuan namin ang aming mga sarili na naghahalikan at hinuhubad ang mga damit na nagsisilbing barriers.

Hindi hadlang ang liit ni Linda sa aming paghahalikan. Naalala ko tuloy ang mga sandaling ganito ang posisyon namin noon kapag nagtatalo kami paminsan-minsan. Kinakarga ko siyang parang teddy bear habang nakakapit siya sa akin at nagtatagpo ang aming mga labi.

She tasted so sweet! I would give everything to have her back in my arms again and again.

"Kent," she hissed. "I missed you so much."

Inilapag ko siya sa kama at ipinadama sa kaniya na miss ko na rin siya. Sa pamamagitan ng aking mga haplos, ng aking mga mumunting halik sa kaniyang buong katawan ay sinasabi kong mahal na mahal ko siya. Mga kilos ng pag-ibig na hindi masabi ng aking bibig.

What I felt for her was more than words and I wished that she heard my silent confession.

Tumawag ako ng room servince nang makitang tulog pa si Linda. I decided to dip in the tub at napapikit. I heard some sounds at napamulat ako. Nakitang nasa harapan ko siya at tila bond paper ang mukha sa putla.

"Halika samahan mo ako," alok ko sa kanya.

Umiling siya. Dahil siguro sa nangyari kahapon kaya natakot siya sa tubig sa tub. Tama, I remembered that one time Linda told me na medyo may phobia siya sa mga malalalim na tubig kaya isa sa mga rason na hindi kami pumupunta sa mga beaches or pools.

"I'm here Linda, you won't be hurt." I tried to cajole her. And she just burst into tears again and I embraced her tightly.

"Sorry..." Sinok niya.

I cupped her face and smiled at her. This was the woman I cherished the most and I tried to memorize her form. Hinalikan ko siya sa noo, sa mga matang basa ng luha, sa ilong at sa kaniyang labi.

Hindi ko alam kung bakit pero nararamdaman ng aking kaluluwa na parang humihingi siya ng tulong. How can I help you? naisip ko pero "I'm here," lang ang tanging na sambit ko.

We spent the whole day in her suite making love. Parang vina-validate namin ang aming nais sa buhay at 'yon ang makasama ang isa't-isa. Pero baka naman ako lang ang nakakadarama nito kasi mahal ko siya? Baka naman kasi isa lang akong last f**k bago siya ikasal? Baka naman...

As of the moment, hindi ko iisipin kahit anuman ang mga pagdududa sa aking puso at isipan. Ang importante ay makasama ko si Linda – kahit na sa konting panahon lang.

"Gusto mong drive around muna tayo?" tanong ko sa kaniya isang umaga.

Napakalapad ng mga ngiti niya nang tumango siya. Angkas ko siya habang pinasyal ko siya sa Claveria ang capital ng Velusca. Para kaming teenagers na pumupunta sa mga fares at kumakain ng street foods.

Ang puso ko parang sasabog sa kilig. Feeling ko para akong bumalik sa high school nung palagi kaming magkasama habang namamasyal.

"Alam mo ba Kent," sabi niya nang lumabas kami sa photo booth. "Buhay pa rin yung unang pictures natin."

Same here gusto kong sabihin sa kaniya. Actually, naka frame ang pictures namin pero since nalaman kong ikakasal na siya ay itinago ko sa isang maleta.

Nakita kong biglang naging malungkot ang mukha niya kaya niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan sa noo. Tumingala siya at pinitik ko ang ilong niya. "Don't be sad."

"I'm not." Umiling siya. "In fact, I'm very very happy."

Gusto ko sanang tanungin siya regarding sa status nila ni Errol pero ayokong malaman ang katotohanan na baka farewell f**k lang talaga ako.

We spent the rest of the days with each other as if it was our own last day on earth. Isang gabi pagkatapos ang aming pagniniig ay nagulat ako kasi humagulgol si Linda.

"What's wrong Linda?" I asked.

"Thank you Kent..." bulong niya.

"Saan?" mahina kong tanong habang hinaplos ang buhok niya.

"Sa lahat-lahat," sabi niya. "Actually I'm getting married to Errol after the graduation in three weeks."

May mga hunches na ako before pero parang mga punyal na tumutusok sa puso ko ang marinig mula sa bibig niya ang mga katanungang itinago ko sa higit isang linggo. I knew this would happen but I wasn't prepared for it.

Sinubukan ko siyang yakapin pero kumalas siya at tumayo. Napaupo ako sa kama at napatingin sa kaniya. Tumutulo ang mga malalaking luha mula sa kaniyang mga mata at parang hindi niya alam ang kaniyang gagawin.

"So, this is just a goodbye f**k?" mahinang tanong ko.

Napaluhod si Linda at napaiyak sa kaniyang mga kamay. Lumapit ako sa kaniya at lumuhod din. I grabbed her shoulders at sinubukang kausapin siya pero umiiyak na talaga siya at pilit na kumawala sa akin.

"Linda," tawag ko sa kaniya. "What's wrong? Sabihin mo sa akin kung ano ang magagawa ko para maging tayo?"

"You're late." She sobbed harder. "Oh God...I'm so sorry..."

Tumayo siya at tumakbo palabas na tanging kumot ang nakatapis sa kaniyang katawan. Gusto ko siyang habulin pero alam kong hindi ko siya makakausap ng masinsinan ngayon. Humiga ako sa sahig ng nakahubo't-hubad pero hindi ko ininda ang lamig.

"Linda," bulong ko habang nakatitig sa ceiling.

You're late!

Umiyak ako sa sakit ng mga binitiwan niyang salita. Huli na pala talaga ako.

"She was never mine to begin with," I whispered.

Umalis ako ng gabing iyon rin para mag drive around hanggang nakarating sa isang maliit na chapel. I stayed inside hanggang sa abutin ako ng umaga. Umuwi muna ako sa bahay nina lolo para i-settle muna ang aking damdamin.

"Oh iho, masyadong maaga yata tayo ah," nakangiting bati ni lolo sa akin nang matagpuan ko siya sa garden.

"Bumibisita lang lo," tipid kong sagot habang umupo sa pinakamalapit na silya.

Tiningnan niya ako at ngumiti. "I'm sure hindi reports sa hotel ang ibabalita mo sa akin. May ibang problema ka ba?"

Umiling ako. "Wala po, Lolo."

"Babae ba?" tanong niya ulit.

Umiling ulit ako.

"Si Ms. Krisitine Linda Bolivar ba?"

Nagitla ako sa sinabi niya at napalunok. "How come..."

Tumawa si lolo. "I'm old iho and I have my ways. So tell me about it."

I found myself spilling my emotions to my grandfather about my connection to Linda since I was a teenager until what happened yesterday.

"Well, that's challenging," sabi niya, "pero what's stopping you? Hindi pa naman sila kasal."

"She told me that I was already late, lolo," naluluha kong sagot. Hindi ko talaga mapigilan ang aking damdamin at nakikita ko ang aking sariling umiyak kapag naalala ko ang nangyari kagabi.

Niyakap ako ni lolo at tinapik sa likod. "Masakit talaga ang unrequited love iho..."

I spent the day with my family at grateful ako sa presence nila. Being with my family was what I needed because I was able to sort myself before meeting Linda again. Nilapitan ko siya at tumikhim. "I'm sorry sa inasal ko Linda."

She was on the verge of crying kaya napaupo ako sa harapan niya. Kukuha sana ako ng tissue para iabot sa kaniya nang magsalita siya, "Ako ang dapat mag sorry."

Nag-usap kami at kalaunay nagbibiruan pa. Marami akong nais sabihin sa kaniya pero may pumipigil sa akin. Lalo na nang dumating si Errol Jade Sanchez ang kaniyang fiancé. Hindi ko mapigilan ang sariling masaktan ulit kayo umalis ako at pumasok sa suite. Pinagsusuntok ko ang pader hanggang maramdaman ko ang sakit sa aking mga kamao.

Sa gabing 'yon alam kong babawiin ni Errol si Linda. He would shower her with his love and the thought of it broke my heart. Pero ang tigas ng ulo ko and I tried to go to her room that night. But all I did was touch her bedroom door while silently crying, "Linda..."

Bumalik ako sa kwarto at napahiga sa kama. Hindi ako uminom o nanigarilyo para pawiin ang stress na nadarama. Kasi gusto kong maramdaman talaga ang hapdi ng dulot ng pag-ibig. Choice kong iwan si Linda. Pwede naman akong bumalik ng mas maaga pero hindi ko ginawa. It was my choice and I was suffering from it.

I decided to go to work earlier than usual the next day. At laking gulat ko nang pumasok si Linda pero mas nagulantang ako sa sinabi niya, "Please f**k me. Please f**k me so hard that I lose consciousness."

Hindi ko alam kung paano ako magre-react sa sinabi niya.

"Ito nalang ang hihingin kong wedding gift sayo," sumamo niya.

And all hell broke loose!

I showed her what she wanted and f****d her hard on my study table. I showed her a different area of s*x that we never ever tried. I showed her that rough s*x was possible with me. I showed her that I love her still even if she wanted to be f****d so badly.

When everything came to an end, she calmly kissed me on my lips and walked out of the room. And from my life.

I knelt on the floor with my hands on the table. I saw the tears dropped on the shiny surface and I gasped, "One four three four four, Linda. I love you very much."

Hindi ko pa rin nasabi sa kaniya na mahal na mahal ko siya.