เจ้าวรรศรำคาญใจกับท่าทางเหนียม พูดเสียงอุบอิบราวกับเกรงดอกพิกุลจะร่วงขององค์นวินเหลือเกิน พลันก็เดินอาดๆ เข้ามาใกล้ ยืนค้ำศีรษะให้องค์นวินเห็นเงาดำตระหง่านทาบทับราวกับจะข่มขู่ ทำเอาองค์นวินผงะถอยไปเล็กน้อย
“ข้าถามว่าเจ้าพูดสิ่งใด”
“ขะ...ข้า...”
พูดไม่ออกแล้ว ประหวั่นพรั่นพรึงในอกเสียเหลือเกิน เจ้ายักษ์กักขฬะทำท่าจะรังแกเขาอีกแล้ว ซึ่งก็จริงเสียด้วยเมื่อเจ้าวรรศสบถด้วยความหัวเสีย ยื่นมือออกมาจับเอาใบหน้ามนของอีกฝ่ายให้เชิดขึ้นสบตาเขา
“ยามจะพูดกับข้าให้สบตาข้าด้วย จะก้มมองหากิ้งกือไส้เดือนไปถึงไหน”
จำต้องมองหน้าองค์ยุพราชแห่งปรมะอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงแล้ว ความงามพิลาสล้ำกระจ่างเสียจนดวงตาพร่ามัวไปหมด เหนือสิ่งอื่นใด ความน่าเกรงขามนั้นก็ทำให้ใจพรั่นพรึง ยิ่งหูได้ยินเสียงสั่งมาอีก
“เมื่อครู่ว่าสิ่งใด จงพูดมา”
องค์นวินก็ต้องมนตรา เอื้อนเอ่ยออกมาราวกับเหม่อลอย
“อ้าออกอ้าอ้าอาอุ๊อ้ากอ่าเอ้า
