เพราะตกปากรับคำเป็นมั่นเหมาะ อรุโณทัยของวันใหม่เหยียบย่าง องค์นวินก็เร่งรี่มุ่งหน้าสู่ตำหนักของอาคันตุกะทันใด เหตุที่ร้อนรนเช่นนี้เป็นเพราะองค์นวินไม่ต้องการให้พลาดพลั้งดั่งเช่นเมื่อวาน ที่เจ้าวรรศรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขากล่าวอ้างไปโดยไร้ซึ่งกลยุทธ์ทางการเจรจาด้วยว่าตนคือเจ้านวิน หาใช่ความผิดของอำมาตย์ตนนั้นแต่ฝ่ายเดียว ดังนั้นนับจากนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนั้นอีก
เจ้าวรรศซึ่งรอการมาถึงของอีกฝ่ายยกยิ้มแผ่วด้วยพึงใจที่เห็นอีกฝ่ายกึ่งวิ่งกึ่งเดินหน้าตั้งมาแต่ไกล ครั้นองค์นวินมาหยุดตรงหน้าพลับพลาหน้าตำหนัก เจ้าวรรศก็เป็นฝ่ายเอ่ยถาม
“แหกขี้หูขี้ตามาแต่เช้าเพียงนี้ กินสิ่งใดยาไส้มาหรือยังเล่า”
ถ้อยคำหยาบโลนเช่นนี้เหมาะสมจะใช้ทักทายผู้ที่มีอายุมากกว่าอย่างนั้นรึ!?
ทว่า...องค์นวินกลับพยักหน้ารับหงึกหงัก
“กะ...กินแล้ว”
ท่าทางเซื่องๆ นั้นไม่ต่างจากที่พบเห็นในวันก่อ
