แต่องค์นวินไม่กล้าพูดหรอก ได้แต่คิดในใจ ปล่อยให้กายสั่นเทาน้อยๆ
เมื่อถูกเจ้าวรรศจับไว้ไม่ปล่อย และยิ่งทวีความสั่นเทามากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมา เอ่ยขู่ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“หากเจ้ามีปัญหา ก็ลองเผยความลับนี้ให้ผู้อื่นล่วงรู้สิ ข้ารับประกันว่าแผ่นดินสราลีจะได้มอดไหม้เป็นจุณ ไม่ว่าชีวิตใดก็ไม่เหลือซาก”
โหดร้ายป่าเถื่อนยิ่งนัก! ปรมะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ เหตุใดเสด็จพ่อถึงได้อยากดองเป็นทองแผ่นเดียวกับแคว้นนี้หนักหนากัน!
องค์นวินได้แต่ตัดพ้ออยู่ในใจ ขณะเดียวกันก็เข้าใจความหมายที่เจ้าวรรศเอ่ย
ห้ามบอกเรื่องนี้กับผู้ใด...
ใช่ ถึงจะไม่พูดออกมาตามตรง แต่องค์นวินก็หาได้โง่เขลาถึงจะไม่รู้เรื่องนี้ ก่อนที่เจ้าวรรศจะขยายความเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่องค์นวินได้ยินนั้นไม่ผิด
“ข้าพำนักอยู่ที่นี่เพียงสามเดือนเท่านั้น อย่ากระโตกกระตากหากไม่อยากให้แคว้นของเจ้าและข้าบาดหมางกัน สราลีจะพินาศหรือไม่
