ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอพี่ติณประชุมผ่านมาสองชั่วโมงได้แล้วแหละ การนั่งอยู่เฉยๆ แบบนี้มันน่าเบื่อมากจริงๆ
ข้อความจากบุคคลปริศนาที่ส่งมาตอนนี้เขายังไม่ได้ตอบกลับคำถามของฉัน เงียบหายไปเลย
แกร็ก! ประตูห้องถูกเปิดตามด้วยร่างของพี่ติณที่เดินเข้ามาในห้อง สีหน้าเขาดูเหนื่อยล้าผิดจากตอนที่ยังไม่เข้าห้องประชุม
“จะกลับหรือยังคะ” พอดีติณเดินเข้ามาในห้องฉันก็รีบถาม เพราะเบื่อกับการนั่งรอนานนับชั่วโมง จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาจะพามาด้วยทำไม
“หิวข้าว” พี่ติณบอกสั้นๆ เขาเดินไปหยิบเอกสารที่โต๊ะทำงานแล้วก็เดินไปยังประตูห้อง ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันมาถามฉัน “จะนั่งอยู่แบบนั้นหรือไง ทำไมไม่ตามมา”
ฉันเบ้บปากใส่พี่ติณแต่ทำตอนที่เขาหันหลังให้แล้วหรอกนะเพราะไม่กล้าทำต่อหน้า
ฉันลุกขึ้นเดินตามหลังพี่ติณออกจากห้องชั้นบนนี้มีแค่เลขาไม่มีพนักงานเดินพลุกพล่านและมีลิฟต์ที่กดลงไปได้ถึงล้านจอดรถของผู้บริหาร
