“จะตกใจทำไม” พี่ติณถามเหมือนสิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกมามันเป็นเรื่องปกติ
“ไม่สบายหรือเปล่าคะ” ฉันลุกขึ้นจากตักแกร่งหมุนตัวมาหาพี่ติณ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าผากของเขาเพื่อเช็คดูว่าร้อนหรือเปล่า “ตัวก็ไม่ร้อน พี่ติณได้หกล้มหัวกระแทกพื้นหรือเปล่าคะ”
ฉันไม่ได้ถามขำๆ นะ ฉันถามแบบสาระ จริงจังมากด้วย ผู้ชายที่ตั้งแง่ใจร้ายกับฉันมาตลอด จู่ๆ จะมาใจดีมันผิดปกติมากๆ
พี่ติณพ่นลมหายใจออกมาเขาปัดมือฉันออก ก่อนจะคว้ามือโอบเอวฉันให้นั่งลงบนตักของตัวเองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นการนั่งแบบประจันหน้า
ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ๆ ทำเอาหัวใจดวงน้อยมันแทบจะหยุดเต้น พี่ติณกระซิบบอกข้างๆ กับใบหูของฉัน “ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น”
ฉันเม้มปาดแน่น รู้สึกไม่ชอบเลยที่ตัวเองหวั่นไหวมากขนาดนี้
พี่ติณเอามือขึ้นปัดเส้นผมเกะกะบริเวณลำคอของฉันออกให้ เขาใช้นิ้วลากขึ้นลงบริเวณซอกคอไปมาเป็นสัมผัสที่ทำให้ขนทั้งตัวของฉันม
