MY TEACHER :: CHAPTER 2 [30%]
1405 Words
MY TEACHER
2
เชอรี่พลิกตัวไปมาอย่างขี้เกียจ ก่อนจะวาดวงแขนไปกอดรัดร่างของวินที่นอนหลับอยู่ ใบหน้าสวยถึงกับขมวดคิ้วและเลื่อนมือคลำไปทั่วทั้งร่าง พลันดวงตาคมลืมขึ้นก็ตกใจกับใบหน้าหล่อคมที่หลับอยู่
“กะ กรี๊ดดดดดดดด...”
“ชะ เชอรี่คุณเป็นอะไร?”
เพียะ
“!!!”
“อะ อาจารย์มานอนกับหนูได้ไงเนี่ย” ร่างบางฟาดมือลงไปที่แก้มของวินจนเขาหน้าหัน เชอรี่มองร่างตัวเองที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำและพลันสมองก็แล่นความทรงจำทุกอย่างเข้ามา เธอไปเที่ยวกับอิทิฟ? เมาและก็กำลังจะออกไปไหนกับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง? อาจารย์วิน... เข้ามา และพาเธอออกไป พามาส่งที่นี่ เธออาบน้ำและ
‘นอนได้สิ ก็หนูอยากให้อาจารย์นอนให้หนูกอด’
ใบหน้าสวยหลับตาลงและยกมือยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด เวลาตัวเองเมาทีไร อ่อยไม่เลือกทุกที และใช่มันเกิดขึ้นอีกแล้ว แถมยังเกิดขึ้นกับเขาคนนี้ถึงสองครั้ง เชอรี่เงยหน้าสบตากับวินที่มองเธออย่างตำหนิ ยกมือไหว้เขาอย่างเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ
“หนูขอโทษนะคะอาจารย์”
“เฮ้อ คุณนี่ทุกทีเลยนะเชอรี่”
“...” ร่างบางขอตัวไปอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีขาวที่รัดร่างบางจนทรวงอกอวบล้น ใบหน้าสวยมองร่างของวินที่ออกมาจากห้องน้ำ หลังจากที่ให้เขาไปอาบน้ำและแปรงฟัน เธอเลยทำอาหารเช้า อันที่จริงเธอทำไม่เป็นหรอก ก็แค่สั่งจากรูมเซอร์วิสที่คอนโดมาก็จบแล้ว เธอไม่ชอบงานครัว ไม่ชอบการทำอาหาร แต่เธออยากมีร้านเค้กเป็นของตัวเองดังนั้นเธอเลยอยากจะเปิดร้านเค้กและกาแฟควบคู่กันด้วยไง
“อาจารย์มาทานอาหารเช้าก่อนสิคะ ถือว่าหนูไถ่โทษก็แล้วกันนะคะ” วินที่ยกมือเสยผมตัวเองขึ้นไป ก็พยักหน้ารับเดินมานั่งตรงข้ามกับร่างบางที่ตักอาหารกินอย่างหิวโหยโดยไม่แคร์สายตาของวินที่มองอยู่
“เชอรี่ผมว่า คุณไม่ควรไปเมาแบบนั้นอีกนะ”
“ช่างหนูเถอะน่า อาจารย์ไม่ต้องยุ่งหรอก ที่สำคัญนะ... เมื่อคืนอาจารย์มาดึงหนูไปทำไมกัน?”
“ผมเป็นห่วง คุณไปกับใครก็ไม่รู้ แปลกหน้าแบบนั้น”
“แล้วอาจารย์ไม่แปลกหน้าหรือไง?”
“แต่ถึงยังไงผมก็รู้จักกับคุณ ไม่ใช่คนที่จะฉวยโอกาสคุณแบบคนพวกนั้น...” ใบหน้าหล่อคมชะงักมือที่จะตักข้าวต้มและพลันนึกไปถึงตอนที่เชอรี่จูบเขา แน่นอนว่าเขาไม่ปฏิเสธแถมยังจูบตอบเธออย่างเร่าร้อนอีกต่างหาก สายตาคมมองผ่านเลนส์แว่นสายตาก็จับจ้องไปที่ริมฝีปากบางน่าจูบ
“โอเคค่ะ งั้นอาจารย์ก็ไม่ต้องมายุ่งกับหนูแล้วนะ เก็ทไหม?”
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงทำตัวแบบนี้ด้วย ในเมื่อคุณก็ไม่ได้สนใจแฟนเก่าแล้ว คุณจะทำตัวให้แย่ ให้เขาสมน้ำหน้าคุณเหรอ?”
“เอ๊ะ อาจารย์วิน นี่มันชีวิตของหนูนะคะ อาจารย์ก็แค่คนรู้จักของเพื่อน ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับชีวิตของหนู เพราะงั้นกินเสร็จ เชิญค่ะ” เชอรี่วางช้อนลงกระแทกกับจานจนเกิดเสียงดัง กอดอกมองใบหน้าหล่อที่ส่ายหน้าไปมา เธอเลื่อนสายตาไปมองที่ริมฝีปากของเขา ก่อนจะขมวดคิ้วและภาพที่ตัวเองจูบกับวินก็กระแทกเข้ามาในโสตสมอง ใบหน้าสวยเบิกตากว้างยกมือแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง อย่าบอกนะว่า... เมื่อคืนเธอจูบกับเขา? ไม่จริงหรอก แต่ทำไมความทรงจำที่นึกถึงมันถึงมีแต่ภาพที่เธอจูบกับเขาล่ะ
“คุณเป็นอะไร?”
“เปล่าค่ะ อาจารย์วินเองก็ไปยุ่งเรื่องการสอนเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับชีวิตหนูเลย”
“แต่ผมแค่อยากให้คุณรู้จักใช้ชีวิตให้เป็นนะเชอรี่ คุณอกหักแต่คุณก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้”
“แบบนี้? มันแบบไหนคะ”
“ก็ทำตัวไร้ค่าไง...” วินวางช้อนลงและยกมือสอดประสานกัน จ้องมองใบหน้าสวยที่นิ่งไปและเลือกที่จะมองไปทางอื่นแทนการสบตากับเขา เชอรี่ไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เถียงนะ เขาเป็นใครกัน? ไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนเธอแบบนี้นะ
“ไร้ค่าแล้วไง มันตัวหนูหรือเปล่าคะอาจารย์ขา”
“เชอรี่”
“อาจารย์เอาเวลามาสอนหนูเนี่ย เอาเวลาไปสอนนักศึกษาของอาจารย์เถอะค่ะ เพราะหนูไม่ใช่”
“แต่คุณคือคนที่ผมรู้จัก และผมก็ไม่อยากให้คุณใช้ชีวิตไปวันๆ โดยการทำตัวไม่มีค่าแบบนี้”
“...”
“คุณหยุดเถอะเชอรี่ เท่านี้คุณก็เจ็บมามากแล้ว คุณอยากเจ็บอีกเหรอ? อยากเจ็บเพราะโดนแฟนเก่าเยาะเย้ยว่า เวลาที่คุณไม่มีเขาคุณก็อยู่ไม่ได้” เชอรี่หันไปมองใบหน้าหล่อคมที่ยกมือถอดแว่นสายตาออกมา เวลาเขาถอดแว่นแล้วดูดี หล่อมากจริงๆ อายุก็ยี่สิบแปดปีแล้ว แต่ทว่าความหล่อของเขาราวกับคนอายุรุ่นเดียวกับเธอเลย เธอสบตากับเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย ราวกับว่าไม่สนใจกับคำพูดของเขาสักนิด แน่ล่ะจะไปสนทำไมกันล่ะ?
“คุณมีค่ามากกว่านั้นนะเชอรี่ ยิ่งคุณทำตัวแบบนี้ เขาจะมองว่าคุณไม่มีค่าเลย... คุณทำตัวเองใหม่ให้เขาคิดผิดไปเลยว่าเสียดายที่ทิ้งคุณไปไม่ดีกว่าเหรอ?”
“จบ”
“จบ? คุณจะไม่ทำแล้วใช่ไหม?”
“บ่นจบหรือยังคะ? ถ้าจบแล้ว เชิญค่ะ เพราะวันนี้หนูจะไปเที่ยวต่อ”
“เชอรี่...”
“ฝากปิดห้องให้ด้วยแล้วกันนะคะ หนูจะไปแช่ตัว” วินมองตามร่างบางที่เดินเข้าไปในห้องและกดล๊อคห้อง โดยที่ไม่สนใจเขาสักนิด ใบหน้าหล่อถอนหายใจออกมา พลางส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ
“ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้นะ เชอรี่”
หลังจากที่ปิดล๊อคห้องให้เชอรี่แล้ว วินก็กลับมาที่คอนโดของตัวเอง และแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เพื่อตรงไปที่มหาลัย แน่นอนว่าพอเขานั่งลงที่เก้าอี้ อาจารย์ธันวาก็ตรงเข้ามาหาเขาทันทีอย่างยิ้มแย้ม
“ไงครับอาจารย์วิน แฟนเด็กสวยจังนะครับ”
“ไม่ใช่นะครับ แค่คนรู้จักเท่านั้น”
“เหรอครับ? แต่อาจารย์ที่ไปงานวันเกิดผม เขาไม่คิดแบบนั้นนะครับ... อาจารย์วินร้ายจังนะครับ กลับมาไม่นานก็หาแฟนเด็กได้สวยขนาดนั้น ว่าไงครับห่างกันกี่ปีเหรอ? แนะนำให้พวกผมรู้จักบ้างสิ”
“ก็บอกแล้วไงครับว่าเชอรี่ไม่ใช่แฟนผม”
“เชอรี่? โอ้โห ชื่อก็น่ากิน สวยอีกต่างหาก แถมยังเด็กสดใส น่ารัก เป็นแฟนก็บอกมาเถอะครับ พวกผมล่ะอิจฉา”
“อาจารย์ธันวาก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่...”
“อาจารย์ธันวาคะ อาจารย์ฝ่ายกิจกรรมตามหาอยู่ค่ะ” วินชะงักคำพูดของตัวเองและมองแพรที่เดินตรงมานั่งที่โต๊ะข้างๆ เขาโดยไม่มองหน้าเขาสักนิด และยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดที่ทิ้งเธอไว้เมื่อคืน เมื่อธันวาเดินออกไป วินเลยเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งข้างแพรที่ทำงานโดยไม่สนใจเขา
“อาจารย์แพรครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะอาจารย์วิน”
“คือเรื่องเมื่อคืนผมขอโทษด้วยนะครับ ไม่รู้ว่าใครส่งอาจารย์แพรที่หอ?”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อาจารย์ธันวาเป็นคนไปส่ง” ใบหน้าหล่อถอนหายใจออกมา ที่แพรไม่ยอมสบตากับเขา แถมยังดูเคืองเขายังไงยังงั้นเลย มือหนาเลื่อนไปจับมือแพรจนเธอตกใจ มองไปที่ประตูและบิดมือออกมา
“อาจารย์จะทำอะไรคะ...”
“ผมแค่อยากให้อาจารย์มองหน้าผม”
“...”
- Writer
