MY TEACHER ผู้ชายคนนี้... ฉันรัก

MY TEACHER 1 เชอรี่มองร่างของเพื่อนสาวที่เดินเข้าไปด้านในของสนามบินอย่างเศร้าสร้อยก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเธอ ใบหน้าสวยหงุดหงิดและหมุนตัวจะกลับแต่ก็เจอเข้ากับ เจ้าของใบหน้าหล่อคมที่สวมแว่นสายตา ถึงแม้จะอายุมากหรือแก่กว่าเธอถึงแปดปี แต่ทว่าความหล่อของเขาเนี่ยไม่ได้ต่างจากวัยรุ่นยี่สิบต้นๆ เลยนะ เชอรี่ยกมือไหว้วินและเดินสวนเขาไป “เชอรี่” “มีอะไรคะอาจารย์” ร่างบางหยุดชะงักและหันไปมองร่างสูงที่เดินตรงเข้ามาหาเธอ พร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่จริงจัง จนเธองุนงงกับการกระทำของเขา “คุณมีเรื่องทุกข์ใจอะไร คุณปรึกษาผมได้นะ” “ทุกข์ใจ? เปล่านี่คะ อาจารย์เป็นหมอดูเหรอ ถึงได้รู้ว่าตอนนี้หนูกำลังทุกข์ใจ” “คือ... เฮ้อ ผมแค่เป็นห่วง เอฟเขาห่วงคุณมากนะกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน” เชอรี่กอดอกมองร่างสูงตรงหน้าและกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด “อาจารย์คะ ถ้าคิดจะมาสั่งสอนหนูล่ะก็ ไม่ต้องนะคะ อาจารย์เก็บหลักการของอาจารย์ไปสอนนักเรียนอาจารย์เหอะ เรื่องของหนู อาจารย์ไม่เกี่ยว” “แต่ว่าผมยินดีช่วยคุณนะเชอรี่” วินเรียกรั้งร่างบางที่กำลังจะเดินไป ให้หันกลับมามองเขาอีกครั้ง เชอรี่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เอียงคอมองใบหน้าหล่อ “คุณปรึกษาผมได้ทุกเรื่องนะ ผมเข้าใจคุณนะ...” “อาจารย์ไม่เข้าใจหรอก และก็นะเลิกยุ่งกับหนูด้วย เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ชัดไหมคะ?” เชอรี่ส่ายหน้าไปมาอย่างหงุดหงิด เธอไม่ชอบให้ใครมาบงการหรือมาสั่งสอนเธอ และยิ่งเป็นอาจารย์วินด้วยแล้ว เธอยิ่งไม่ชอบใหญ่ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบขี้หน้าเขาหรืออะไรนะ เพียงแต่เธอไม่ชอบผู้ใหญ่ที่มาบังคับเด็กอย่างเธอไง เพราะเธอเบื่อกับพ่อแม่มาแล้ว อย่าให้เธอต้องมาเบื่อกับความจุ้นจ้านของอาจารย์วินคนนี้เลย “ผมเข้าใจคุณทุกอย่างนะเชอรี่” “เอ๊ะ? อาจารย์วิน ที่หนูพูดอาจารย์ไม่เข้าใจเหรอคะ” วินมองใบหน้าสวยที่ส่อแววหงุดหงิดมากจริงๆ แต่เขาก็รับปากเอฟไว้แล้วนี่นา อีกอย่างวันนั้นที่เขาเห็นเชอรี่เป็นแบบนั้นก็ยิ่งอยากให้เธอรู้ว่าเธอยังมีคนที่อยู่เคียงข้างเธอ พร้อมจะให้คำปรึกษาเธอ “รู้ แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้เหมือนกันว่า ทุกปัญหามันมีทางออกเสมอ” “แล้วไง? หนูต้องทำตามที่อาจารย์พูดงั้นเหรอ พ่อก็ไม่ใช่ ญาติก็ไม่ใช่... เอ๊ะ? หรือว่าอาจารย์จะหลงเสน่ห์หนู” เชอรี่ยิ้มอย่างยั่วยวน ถึงเธอจะไม่เมาแต่ก็สามารถยั่วฝ่ายตรงข้ามได้ เชอรี่เดินตรงไปหาวินและใช้นิ้วกรีดไปตามรอยแยกของเสื้อเชิ้ตสีขาว ดึงเนกไทของวินจนใบหน้าหล่อเกือบจะชนกับใบหน้าสวย “ผมเปล่า...” “ถ้าเปล่า ก็เลิกยุ่งกับหนูซะ” วินมองเชอรี่ที่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะปล่อยมือออกและเดินนวยนาดออกจากสนามบินไป ทิ้งให้วินยืนนิ่งอยู่แบบนั้น มือหนายกขึ้นกุมขมับตัวเองและหันไปมองเครื่องบินที่อยู่บนท้องฟ้า “ผมไม่รับปากนะเอฟ ว่าจะช่วยดูแลเพื่อนคุณได้หรือเปล่า? เพราะขนาดนี้ ผมยังรู้สึกปวดหัวเลย” ด้านเชอรี่ก็ขับรถมาที่คอนโดของเพื่อสาวประเภทสองที่ชื่อว่าทิฟ เธอหงุดหงิดมากๆ กับความจุ้นจ้านของอาจารย์วินที่ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ถึงได้มายุ่งกับเธอ หรืออาจจะเพราะเห็นใจเธอที่วันนั้นโดนแฟนเก่าด่า เหอะ จะมาเห็นใจกันนะเหรอ? อย่าเลยดีกว่า ส่วนไอ้เรื่องที่จะให้คำปรึกษาอะไรก็ฝันไปก่อนเหอะ ว่าคนอย่างเธอจะฟังเขา ออด “อ้าว เชอรี่เข้ามาดิ” “อือ” “ไปส่งเอฟมาแล้วอะดิ” เชอรี่เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาก่อนจะพยักหน้าให้กับทิฟที่เดินไปที่ครัว เพื่อนสาวของเธอคนนี้ยังไม่ได้ผ่าตัดใดๆ ทั้งสิ้น จะมีก็แต่ใบหน้าที่ผ่านการทำมาแล้ว แถมยังสวยมากซะด้วยนะ แต่เรื่องที่ยังไม่ยอมผ่า เธอไม่ขอถามมันแล้วกัน “แล้วเป็นอะไร ทำหน้าบูดเชียว” “ก็ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ไปกินเหล้ากัน” “โอ๊ยนี่ แกอกหักจากอีทีม ก็ควรจะทำใจได้แล้วนะย่ะ ไม่ใช่ประชดตัวเองมันอยู่เรื่อยไป” “ประชดอะไร ก็แค่อยากเมา พอเมาก็จะได้ลืมมัน... ที่สำคัญไปหาผู้เนี่ย จะไปม่ะ?” “ผู้เหรอ? ไปดิๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่มีผัวแล้วล่ะ” “อ้าว แล้วไอ้หน้าอ่อนนั้นคนล่ะ กินกันอยู่ไม่ใช่หรือไง” เชอรี่ยกน้ำขึ้นดื่มและนั่งมองใบหน้าของเพื่อนที่กอดอกและส่ายหน้าไปมาอย่างแค้นเคือง “เหอะ หวังว่าจะหลอกฉันกินเหรอ ฝันไปเหอะ!!” “มันมาหลอกกินแกเหรอ? แล้วได้กินปะ” “นี่อิเชอ” “ฮ่าๆ ฉันว่าต้องได้กินแน่ ไม่งั้นคงไม่โมโห เสียไปให้เท่าไหร่ล่ะ?” “ไม่ขอตอบ แต่ก็ไม่เยอะเท่าไหร่” “ผู้ชายก็เหมือนกันหมดทุกคนอ่ะ พอจะเลิกก็หาวิธีแสนล้านแปดมาอ้างนู้นนี้นั่น รวมถึงไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่คบกับฉันมาหลายปี” ทิฟมองเชอรี่ที่ถอนหายใจออกมา ถึงแม้จะดูว่าเพื่อนของเธอเข้มแข็ง แต่ทว่าภายในใจคงจะเจ็บน่าดู ก็เพราะว่ารักแฟนเก่าอย่างทีมมากไง คบมาหลายปี แต่ดันมาเลิกกันเพราะไอ้ผู้ชายเลวๆ คนนั้นมีใหม่และก็หาข้ออ้างมาเลิกกัน ทั้งๆ ที่ทำไมแต่ก่อนทนทุกอย่างที่เชอรี่เป็นได้ แต่ตอนนี้กลับทนไม่ได้ล่ะ “ช่างมันเหอะ แกสวยรวย จะไปสนทำไมกับผู้ตัวเดียว” “เออ ถึงได้ชวนไปกินเหล้าไง ไปนะทิฟ นะๆ” “เออ ก็ได้ๆ แต่ถ้าฉันหาผัวได้ก่อนแก อย่ามาด่ากันนะ หุหุ” เชอรี่ผลักหัวเพื่อนตัวเอง ก่อนจะมองเพื่อนสาวที่เดินตรงเข้าห้องไป ส่วนเธอก็นั่งไขว่ห้างกอดอกอย่างเหนื่อยใจ “ช่างมันเถอะเชอ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...” วินที่หลังจากไปส่งเอฟที่สนามบินก็กลับมาที่มหาลัยต่อ เพราะเขามีงานที่จะต้องสะสาง ร่างหนาเดินมานั่งที่ห้องพักครูก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อได้คุยกับเชอรี่ที่เป็นผู้หญิงดื้อรั้นและหัวแข็งมาก ใช่ ดื้อมาก และก็หัวรั้นด้วย ผู้หญิงอย่างเธอเอาตัวเองเป็นใหญ่ และแน่นอนว่าคงจะไม่ฟังใคร แม้แต่เขา แต่ถึงยังไงเขาก็อยากจะสอนเธอให้รู้จักรักตัวเองให้มากกว่านี้นะ “ถอนหายใจเป็นคนแก่ไปได้นะคะ อาจารย์วิน” น้ำเสียงใสๆ ดังขึ้น ทำให้วินมองร่างบางที่อยู่ในชุดกระโปรงทรงเอสีดำเรียบร้อย กับเสื้อเชิ้ตแขนกระปุกสีฟ้า ใบหน้าสวยหวานราวกับรูปปั้น รอยยิ้มที่สดใส ผมสีดำก็ก้าวเป็นหางม้าอย่างเป็นระเบียบ