MY TEACHER :: CHAPTER 1 [100%]
1231 Words
“ผมกลับก่อนนะ”
หมับ
“อยู่กับหนูก่อนได้ไหม อาจารย์วิน” วินชะงักกับมือบางที่คว้าข้อมือเขาไว้ ก่อนที่เขาจะเดินไป ใบหน้าหล่อก้มลงมองใบหน้าสวยที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเธออีกครั้ง
“ผมอยู่กับคุณไม่ได้ มันไม่ดี”
“ไม่ดีตรงไหน ใครเขาจะมาว่ากันล่ะ”
“ไม่มีใครว่าหรอก แต่ผมกลัวว่าคุณจะดูไม่ดี”
“ไม่สน”
“แต่ผมสน” เชอรี่มองใบหน้าหล่อของวินที่ถอดแว่นตาออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูหล่อคมชัดขึ้น รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นทำให้เธอจ้องมองเขาอยู่แบบนั้น มันรู้สึกถึงความอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูกสิ เธอกำลังเมาและใช่เธอกำลังอ่อยเขาไง อ่อยให้เขาอยู่และเธอก็จะจับเขา...
“อยู่กับหนูก่อนนะคะ”
“...”
“นะคะ อาจารย์” มือหนาเสยผมตัวเองขึ้นไปอย่างหนักใจ มองมือบางที่จับมือเขาเขย่าไปมาเพื่อให้เขาอยู่กับเธอ แต่ทว่าเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นมาซะก่อน ทำให้เชอรี่ปล่อยมือหนาออกไป
“ฮัลโหลครับ”
(“เออ อาจารย์วินอยู่ไหนคะ ตอนนี้งานเลิกแล้วล่ะค่ะ”)
“เออผมอยู่กับเชอรี่ อาจารย์แพรรอผมก่อน เชอรี่จะไปไหน...” วินผละจากมือถือและกดวางสายไป เมื่อเห็นเชอรี่เดินออกไปที่หน้าประตูพร้อมกับกระเป๋าสะพาย เขาคว้าแขนเธอไว้ จนเชอรี่มองอย่างนิ่งๆ
“ก็อาจารย์มีนัดนี่ ก็ไปสิ... ส่วนหนูจะไปเที่ยวต่อ”
“เชอรี่คุณเมานะ จะไปได้ยังไง?”
“ก็ไปได้ก็แล้วกัน อาจารย์กลับไปรับแฟนอาจารย์เหอะ” เชอรี่สะบัดมือหนาออกไป ก่อนจะเดินโซเซไปตามทางเดิน ก่อนจะถูกคว้าแขนไว้อีกครั้ง จนเธอเซไปซบกับอกแกร่งของวิน
“คุณจะเอายังไง?”
“เอาอาจารย์ไง...”
“...”
“ฮ่าๆ ล้อเล่น แค่อยากให้อาจารย์อยู่ด้วยก็แค่นั้นเอง แต่อาจารย์คงไม่อยากอยู่ เพราะงั้น หนูก็จะไปหาผู้ชายมาอยู่ด้วยไง”
“เฮ้อ ก็ได้ๆ ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะสางเมานะ แต่ถ้าสางเมาคุณก็คงจะไล่ผม มากกว่าขอให้ผมอยู่ตอนนี้”
“หนูจะไปไล่อาจารย์ทำไมกัน หนูไม่ใช่คนแบบนั้นนะ ฮ่าๆ” วินประคองเชอรี่เข้าห้องไปอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะสั่งให้เธอไปอาบน้ำแต่เธอก็ไม่ไป แถมยังนอนอยู่ที่โซฟา เขาเลยส่งข้อความบอกแพรว่าคงไปรับไม่ได้ และนั่งมองเชอรี่ที่นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนอิง พลันมือหนาก็เลื่อนขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆ สัมผัสของริมฝีปากเชอรี่ยังติดอยู่เลย ริมฝีปากนุ่มๆ ของเธอที่ยังคงติดอยู่ไม่จากหายไป
“ไอ้ทีมมันเลว อาจารย์รู้ไหม?”
“อะ เอ๊ะ?”
“ก็ไอ้แฟนเก่าหนูไง ที่มันเทหนูอ่ะ เหอะ มันเลวมากเลยที่มาทิ้งคนอย่างหนูเนี่ย!!” ใบหน้าสวยเอียงข้างมามอง ใบหน้าของวินที่นั่งมองหน้าเธออยู่ เธอพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงโซฟาและมองใบหน้าของวินอย่างนิ่งๆ
“ไม่ไปหาแฟนอาจารย์เหรอ?”
“อาจารย์แพรไม่ใช่แฟนผม...”
“งั้นเหรอ? แล้วอาจารย์มีแฟนม่ะ”
“ไม่มี”
“เหรอ? ดีแล้วล่ะ อยากไปมีเลย เดี๋ยวจะเสียใจแบบหนูไง เอิ๊ก!!”
“เป็นอะไรเชอรี่”
“ฮึก...” เชอรี่ลุกขึ้นวิ่งตรงเข้าไปในห้องนอน จนวินวิ่งตามไปเช่นกันก็พบว่าเธอไปอ้วกอยู่ในห้องน้ำ จนเขาเดินไปนั่งลงข้างๆ และลูบแผ่นหลังเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปรวบผมสีดำยาวให้มาอยู่ในกำมือของตัวเอง
“อ้วก แค่กๆ”
“ประชดตัวเองแบบนี้ มันไม่ดีหรอกนะ ทำแบบนี้คิดเหรอว่าเขาจะกลับมา”
“แค่กๆ ก็ไม่คิดจะให้กลับมาอยู่แล้ว แค่อย่าลืมก็แค่นั้น อ้วก!!”
“แล้วลืมได้ไหม?” วินมองใบหน้าสวยที่หันมามองเขา โดยที่ยังคงมีเศษอ้วกติดอยู่ที่ริมฝีปาก มือหนาเอื้อมไปเช็ดเศษอ้วกที่มุมปากของเธอออกไป จนเชอรี่มองใบหน้าหล่อที่สบตากับเธออีกครั้ง
“ถ้าลืมไม่ได้ ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำตัวเองให้เป็นแบบนี้”
“...”
“คุณค่าของคนมันอยู่ที่จิตใจ ถ้าคุณเข้มแข็งได้... เขาต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายเสียใจ ไม่ใช่คุณ” ใบหน้าสวยที่ได้ฟังคำสอนของวินก็ถอนหายใจออกมา และผลักร่างหนาออกจากห้องน้ำไป จนวินงุนงง
ปังๆ
“เชอรี่ คุณจะทำอะไร?”
“...”
“เชอรี่!!” วินทุบประตูห้องน้ำอยู่แบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงตอบรับ แต่กลับได้ยินเสียงสายน้ำที่ไหลออกมาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ร่างหนาเดินไปนั่งที่เตียงหนาของเธอ พลางมองไปรอบห้องก็เห็นรูปของเธอกับแฟนเก่าที่ถ่ายติดอยู่ที่ฝาผนัง รอยยิ้มของเธอดูมีความสุขมากๆ เธอคงจะรักผู้ชายคนนี้มากสินะถึงได้เสียใจแบบนี้ วินนั่งรอเชอรี่สักพักประตูห้องน้ำก็เปิดออก พร้อมกับร่างบางที่สวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำ แต่ใบหน้าก็ยังคงมึนๆ อยู่ ขนาดอาบน้ำแล้วเนี่ยนะ วินคิดในใจ เชอรี่เดินโซเซมานอนลงที่เตียง โดยมีวินที่หันไปมองก็ต้องตกใจเมื่อรอยแยกของชุดคลุมดันแยกให้เห็นทั้งทรวงอกอวบขาวใหญ่และก็ขาอ่อนที่เกือบจะเห็นสะโพก ใบหน้าหล่อหันหน้าหนีและเอื้อมมือไปคลำหาผ้าห่มแต่ทว่า...
หมับ
“อือ... อาจารย์บีบนมหนูทำไม”
“อะ เฮ้ย!! ผมขอโทษ” มือหนารีบผละออกจากทรวงอกอวบที่เขาเผลอไปจับโดนและดันบีบไปซะด้วยนี่สิ เชอรี่มองร่างหนาที่หันมามองเธอและดึงผ้ามาห่มให้
“อาจารย์นอนกับหนูสิ”
“เชอรี่ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ แต่ผมจะนอนกับคุณไม่ได้...”
พรึ่บ
“นอนได้สิ ก็หนูอยากให้อาจารย์นอนให้หนูกอด” วินหงายหลังลงนอนกับเตียงโดยมีใบหน้าสวยที่นอนซบกับอกแกร่ง ร่างบางกอดรัดร่างหนาแน่น พลางหลับตาลงจนวินถอนหายใจออกมา พยายามบิดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนของเธอ แต่อย่างที่บอกมือของเชอรี่เหนียวราวกับตุ๊กแกดีๆ นี่เอง ใบหน้าสวยขยับไปมาที่อกของเขา พร้อมกับเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่เขารู้สึกถึงการเห็นใจ
“หนูไม่เหลือใครเลย อาจารย์อยู่กับหนูนะคะ”
เสียงนั่นก็ค่อยๆ เงียบไปพร้อมกับเสียงหายใจที่เริ่มเป็นจังหวะเพราะตอนนี้ร่างบางได้หลับลงแล้ว แถมยังหลับคาอกแกร่งโดยที่วินไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย มือหนายกขึ้นลูบไปที่ผมบางอย่างแผ่วเบา มองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มเหมือนเด็กที่กำลังนอนหลับฝันดี
“พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาคุณคงด่าผมแน่ๆ โหมดอ้อนของคุณ ผมคงได้เห็นเฉพาะแค่ตอนเมา”
- Writer
