MY TEACHER :: CHAPTER 2 [70%]
1268 Words
“เรื่องเมื่อคืน ผมขอโทษด้วยจริงๆ แต่มันเป็นเรื่องสุดวิสัย ถ้าผมไม่พาเชอรี่กลับไป เธออาจจะโดนทำไม่ดีไม่ร้ายนะครับ”
“แล้วเธอเป็นอะไรกับอาจารย์ล่ะคะ”
“เธอเป็นแค่คนรู้จักของผม... เพื่อนของเธอรู้จักกับผม และเธออยากให้ผมดูแลเธอแทน เพราะเธอเพิ่งอกหัก” วิน มองแพรที่หันมามองเขาด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นนิดหน่อย จนเขายิ้มออกมา
“หายโกรธผมนะครับ”
“แพรไม่ได้โกรธอาจารย์วินสักหน่อย”
“งั้นเหรอครับ? เอางี้นะ เพื่อเป็นการไถ่โทษ วันนี้ไปทานข้าวกับผมนะ”
“เอางั้นเหรอคะ”
“ใช่ครับ ก็ขอโทษที่ทำให้อาจารย์แพรต้องรอก็แล้วกัน ไม่เบี้ยวแน่นอน ตกลงนะครับ”
“โอเคค่ะ” ทั้งสองคนยิ้มให้กัน พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่ก่อขึ้นมาทีละนิด สำหรับวินแล้ว แพรคือผู้หญิงที่เรียบร้อย น่ารัก และสำหรับแพรแล้ว วินคือผู้ชายที่ดีและสุภาพบุรุษ ให้เกียรติผู้หญิงทุกคน ความรู้สึกดีๆ ของทั้งสองเกิดขึ้นมาทีละน้อยโดยที่ไม่มีทั้งคู่ไม่รู้เลย
ด้านเชอรี่ ตอนนี้กำลังแต่งหน้าอยู่ที่หน้ากระจก เนื่องจากวันนี้เธอจะไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ของเธอ ที่โทรตามหาเธอกันอย่างเป็นห่วง และเธอก็บอกไปว่าเธอปลอดภัยดี ไม่ได้ถูกทำอะไร แต่คงจะมีแต่ทิฟที่ไม่เชื่อ ร่างบางสวมกางเกงรัดรูปสีดำ กับเสื้อกล้ามสีแดงสด เผยให้เห็นทรวงอกอวบที่ดันล้นออกมา ผมสีดำก็ปล่อยสยายกลางหลัง ใบหน้าสวยคมก็แต่งแต้มจนสวยเซ็กซี่ เมื่อนึกถึงวินแล้วก็พลางทำให้เธอโมโหที่สุด เขามันจุ้นจ้านจริงๆ จะมายุ่งอะไรกับชีวิตของเธอกัน เชอรี่หยิบกุญแจรถและมุ่งตรงไปที่ร้านที่นัดกับพวกทิฟไว้ แน่นอนว่าเธอมาถึงก่อนและนั่งลงโต๊ะริมกระจกก่อนจะหยิบมือถือมาเล่น
“คุณวินที่จองไว้ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ”
“เชิญทางนี้ครับ” วินที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับแพรก็เดินตามพนักงานไปนั่งที่โต๊ะข้างๆ เชอรี่ที่เงยหน้าจากมือถือและหันไปสบตากับวินที่ตกใจไม่แพ้กัน แพรที่มองอยู่ก็ขมวดคิ้วมองเชอรี่ เพราะถึงแม้ในผับวันนั้นจะมืด แต่เธอจำได้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือคนเดียวกับคนที่วินพาออกไปจากผับ และทิ้งให้เธอต้องกลับกับอาจารย์ธันวา
“เชอรี่ คุณมาที่นี่ได้ไง?”
“อ้าวอาจารย์นี่ถามแปลกๆ นะคะ ร้านนี้เป็นของอาจารย์คนเดียวหรือไงล่ะ”
“...”
“แฟนอาจารย์เหรอ? งั้นอาจารย์ก็วุ่นวายกับแฟนอาจารย์ไปเถอะนะคะ อย่ามายุ่งกับชีวิตคนอื่นเลย”
“ผมกับอาจารย์แพรเราไม่ได้...”
“ไง อิเชอมารอก่อนเลยนะ” ก่อนที่วินจะได้พูดอะไรต่อก็เงียบทันที เมื่อเพื่อนสาวของเชอรี่เดินตรงเข้ามาเกือบห้าคน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะและพูดคุยกันอย่างสนุก วินมองไปที่โต๊ะของเชอรี่ก็พบว่าร่างบางกำลังกระดกเหล้าเข้าปากอย่างสนุก แน่นอนว่าเขาเองก็กังวลไม่น้อย แต่เห็นมีเพื่อนมาขนาดนี้ก็ไม่ต้องกังวลอะไรหรอกมั้ง
“เป็นห่วงเธอเหรอคะอาจารย์?”
“อะ เออ... เปล่าครับ แค่เวลาเธอดื่มเหล้าเยอะแล้ว เธอจะเปลี่ยนไปน่ะครับ”
“เปลี่ยนไปเหรอคะ?”
“ใช่ครับ โดยปกติของเธอจะเป็นแบบที่คุณเห็นเมื่อกี้ แต่ถ้าเธอเมาเมื่อไหร่ เธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย”
“คงจะหมายถึงเมาแล้วเป็นเหมือนตอนที่เจอกันที่ผับ” แพรพูดขึ้น และมองวินที่พยักหน้ารับ ผู้หญิงคนนี้เวลาเมาจะขี้อ้อนใช่ไหม? เพราะวันนั้นเธอเห็นเลยว่า เธอคนนี้อ้อนวินมากแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สนใจอะไรมากหรอก ในเมื่อวินบอกว่าก็แค่คนรู้จัก แถมยังดูเหมือนเด็กใจแตกแบบนี้ วินคงไม่สนใจนอกซะจากต้องทำตามคำขอของเพื่อนเธอคนนี้มากกว่า
“แล้วอาจารย์ไม่เป็นห่วงเขาเหรอคะ?”
“ไม่ล่ะครับ เห็นเขามีเพื่อนมาแบบนี้ก็สบายใจหน่อย...” วินพยักหน้าและตักอาหารให้แพร ที่ลอบยิ้มออกมาอย่างสบายใจที่อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องโดนทิ้งเหมือนวันนั้น อย่างน้อยเธอก็สบายใจได้ว่า วินจะไม่สนใจเด็กคนนี้ เชอรี่กินเหล้าและอาหารไปด้วย เพราะร้านที่นี่ดีตรงที่เป็นกึ่งผับและร้านอาหาร แน่นอนว่าเธอกินเหล้าไม่ยั้งเลย ถึงตอนนี้จะมึนๆ แล้วก็ตามที
“นี่แล้ววันนั้นตกลงแกได้กับไอ้หน้าหล่อคนนั้นป่ะ?”
“เหอะ ได้อะไรเล่า ก็มี...”
“มีอะไร?” เชอรี่ไม่ตอบ แต่หันไปมองวินที่กำลังยิ้มและคุยกับแฟนตัวเองอย่างมีความสุข จะให้บอกว่าอีตาแก่ข้างๆ โต๊ะพากับคอนโดก็ใช่เรื่องสักหน่อย ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมาและกระดกเหล้าเข้าปากเป็นขวดที่ห้า ก่อนจะมองไปที่ทางเดินก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจนิดหน่อยที่เห็นร่างสูงที่คุ้นตาของใครบางคนกำลังกวาดสายตามองหาที่นั่ง และข้างๆ เขาคืออีผู้หญิงโสมมคนนั้น
“เฮ้? นั่นมันอีทีมแฟนเก่าแกนี่หว่า ตายล่ะสิ กูว่ากลับค่ะ”
“ไม่ต้อง จะกลับทำไมอิทิฟ” มือบางคว้าแขนของทิฟไว้และจับจ้องมองไปที่ทีม (แฟนเก่า) เดินตรงเข้ามา กระทั่งสายตาของทีมสบตากับเชอรี่ แน่นอนว่าเขาตกใจนิดหน่อย แต่มีเหรอว่าเชอรี่จะสน เธอไม่สนและกระดกเหล้าเข้าปาก จนเหล้าไหลตามซอกคอมาถึงทรวงอก จนทีมกลืนน้ำลายลงคอ
“ทีม มองอะไร?”
“ก็มองของเก่า ที่ยังสดอยู่ไง”
“เอ๊ะ? นี่แกแฟนเก่าทีม...”
“ใช่ ก็แค่แฟนเก่า แต่ยังทำให้แฟนเก่าถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเลย ว่าไหมอิทิฟ?”
“นั่นดิ นี่ทีมแกนี่มันโง่ดีนะ ทิ้งอิเชอไปคว้า เอิ่มอะไรดีล่ะ ไปคว้าอิดอกไม้ข้างถนนแบบนี้... โง่มาก” วินที่ได้ยินเสียงคุยกันอย่างดังมาจากโต๊ะของเชอรี่ก็หันไปมองเธอ ถึงกับตกใจนิดหน่อยที่ผู้ชายตรงหน้าของเชอรี่ คือทีมแฟนเก่าคนนั้นที่เคยด่าเธอจนเธอเสียใจมาแล้ว
“ช่างเถอะทิฟ ก็แค่ปล่อยสัตว์คืนสู่ธรรมชาติก็เท่านั้น ได้บุญด้วยนะ ปล่อยไปปุ๊บได้ตัวเมียมาปั๊บ”
“เชอ”
“อย่าเรียกฉันแบบนั้น เพราะเราสองคนไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก!!” น้ำเสียงมึนและแหบพร่าของเชอรี่ตวาดทีมที่ยกยิ้มอย่างเหนือกว่า ก่อนจะกอดอกร่างบางโดยใช้สายตาดูถูกจนเชอรี่วางขวดเหล้ากระแทกกับโต๊ะ
“มองแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
“เปล่า ก็แค่เวลาเธอเลิกกับฉันแล้ว ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับดอกไม้รอให้ผู้ชายมาดอมดมต่อก็เท่านั้น”
“...”
“ไงล่ะ ได้ผัวแบบไหน? เสี่ยพุงโต หรือไอ้หน้าปลาตีน เอ๋? หรือว่ากินไม่เลือกล่ะ เสียใจมากเลยเหรอที่รัก ที่ต้องเลิกกับฉันน่ะหืม”
- Writer
