MY TEACHER :: CHAPTER 1 [70%]
2109 Words
“เปล่าครับ “อาจารย์แพร” ว่าแต่อาจารย์มามหาลัยด้วยเหรอครับ?” วินมองแพรที่เดินยิ้มมานั่งที่โต๊ะข้างๆ เขา ก่อนจะหยิบเอกสารการสอนมาชูให้เขาดู
“ก็แบบนี้ล่ะคะที่ทำให้แพรต้องมา ถึงจะเหลือเวลาเกือบเดือนกว่าจะเปิดเรียนก็ต้องเตรียมตัวไว้ก่อน”
“ขยันจังนะครับ แบบนี้ได้อาจารย์ดีเด่นแน่ๆ ลำพังก็เป็นอาจารย์ที่นักศึกษาหลายคนชอบอยู่แล้วด้วย”
“อาจารย์วินก็พูดเกินไปค่ะ อาจารย์เองต่างหากที่ป๊อบในหมู่นักศึกษาสาวที่จากไม่อยากเรียนวิชาทักษะการเป็นผู้นำ แต่ก็เข้าเรียนกันครบทุกคนเพราะอาจารย์วิน” แพรมองใบหน้าหล่อที่ยิ้มออกมา ก่อนจะขยับแว่นสายตาที่ตัวเองสวมอยู่ และถึงแม้จะมีแว่นสายตากั้นอยู่ ถึงอย่างนั้นความหล่อและสุขุมของเขาก็ตกเป็นเป้าสายตาของนักศึกษาทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เธอ
“ไม่หรอกครับ บางทีนักศึกษาก็อาจจะตั้งใจเรียนเอง ไม่เกี่ยวกับผมหรอก”
“ค่ะ แพรจะเชื่อแบบนั้นนะคะ” ทั้งสองคนต่างจ้องตากันอย่างนิ่งๆ ความรู้สึกที่ส่งต่อกันมันทำให้แพรต้องหลบสายตาเขา วินเพิ่งจะรู้จักกับแพรได้ไม่กี่อาทิตย์ เนื่องจากเธอเพิ่งจะได้เข้ามาสอนวิชาการบริหารงาน และแน่นอนว่าเขาก็เพิ่งได้ทำความรู้จักกับเธอ ทำให้มีเพื่อนเพิ่มขึ้น
“ก๊อกๆ รบกวนหน่อยครับ”
“อ้าวครับ อาจารย์ธันวามาด้วยเหรอครับเนี่ย?”
“ครับ วันนี้เป็นวันเกิดของผม ก็เลยอยากจะมาชวนอาจารย์วินกับอาจารย์แพรไปเลี้ยงฉลองกัน ไปนะครับ”
“เออ ได้สิครับ...”
“งั้นเดี๋ยวผมส่งชื่อร้านให้และก็ให้อาจารย์วินพาอาจารย์แพรไปด้วยแล้วกันนะครับ เจอกันที่ร้านสองทุ่มตรงนะครับ” วินพยักหน้าและหันไปมองแพรที่ยิ้มให้กับเขา ความจริงเธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยและน่าเกรงขามมาก เวลาที่เธอสอน วินไม่ค่อยจะถูกชะตากับใครสักเท่าไหร่นอกจากนักศึกษาคนหนึ่งที่ชื่อเอฟ และนี่ก็มาแพรที่ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่ก็ทำให้เขาอบอุ่นใจที่ได้รู้จักกับเธอ
“ถ้าไงตอนสองทุ่ม ผมไปรับอาจารย์ที่หอก็แล้วกันนะครับ”
“ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”
เชอรี่แต่งตัวด้วยชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด เกาะอกดันทรวงอกจนล้นทะลัก บวกกับชุดเดรสที่สั้นจนเห็นขาอ่อนเรียวยาวสวย ใบหน้าสวยก็ถูกแต่งแต้มจนเจิดจรัสกินขาดผู้หญิงทุกคนที่กำลังเดินเข้าไปในผับชื่อดัง ร่างบางยกข้อมือดูนาฬิกาก็พบว่าถึงเวลานัดแล้วแต่ทิฟก็ยังไม่มาสักที
“มาแล้วๆ อิพวกนี้ช้าชะมัด”
“กว่าจะเสด็จมาได้ ยืนรอจนรากงอกแล้ว”
“เออ ว่าแต่แต่งตัวซะ มาหาผู้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?”
“ถูก หาผู้ที่มันดีๆ ลากกลับไปกินที่คอนโดเลย ไหนๆ ก็ซิง...”
“ซิง?”
“sing a song ไง ไปเหอะ อยากเหล้าแย่ล่ะ” ใบหน้าสวยเดินนำเข้าไปในร้าน ก่อนที่เพื่อนสาวจะจับได้ว่าเธอยังซิงอยู่ ความจริงแล้วไม่มีใครรู้นอกจากเอฟหรอกนะ เพราะเพื่อนคนอื่นคงคิดว่าเชอรี่มีอะไรกับทีมไปแล้ว และที่สำคัญก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่า ครอบครัวเธอเป็นพวกหัวโบราณด้วย ร่างบางเดินตรงเข้าไปผับที่สั่งจองโต๊ะวีไอพีไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอนั่งลงและสั่งเหล้ามากินอย่างเยอะจนทิฟกับเพื่อนตกใจ
“นี่แกจะกินหรือจะอาบบำรุงผิวกันห๊ะอิเชอ?”
“ช่างฉันเหอะน่า”
“ถ้าแกเมาแล้วอ่อย ฉันช่วยไม่ได้นะ ห้ามไม่ได้ด้วย”
“เออ ก็กินเพื่อมาอ่อยผู้นี่ล่ะ” เชอรี่ยกยิ้มก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก โดยมีเพื่อนๆ ที่กุมขมับ เพราะรู้ว่าถ้าเชอรี่เมาจะมีสภาพแบบไหน
วินที่ขับรถสปอร์ตสุดหรูไปรับแพรที่หอก็มาจอดรถที่ผับแห่งหนึ่ง อันที่จริงตอนที่เขาอยู่เมืองนอกก็เข้าในสถานที่แบบนี้บ่อยๆ แต่ทว่าพอมาเป็นอาจารย์แล้วก็ไม่ค่อยอยากจะเข้ามาในสถานที่แบบนี้เท่าที่ควรนัก
“ที่นี่เหรอคะ ที่อาจารย์ธันวานัดมา”
“ใช่ครับ อาจจะมาสังสรรค์กันก็ได้ เข้าไปกันเถอะครับ” ใบหน้าหล่อหันไปยิ้มให้กับร่างของหญิงสาว ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในผับที่ตอนนี้เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่ว นักท่องราตรีต่างพากันเต้นอย่างสนุกสนาน วินที่เห็นคนเยอะแบบนี้ก็เลยคว้าข้อมือแพรไว้จนเธอตกใจนิดหน่อย
“ขอโทษนะครับ แต่ผมกลัวว่าคุณจะหลง”
“ค่ะ” แพรยิ้มให้กับวิน มองแผ่นหลังกว้างของเขาก็ดีใจออกมาและมองลงมาที่มืออุ่นบีบข้อมือเธอแน่น กระทั่งเห็นโต๊ะของอาจารย์ธันวาก็เดินไปนั่งทันที วินนั่งมองไปที่กลางผับที่นักท่องเที่ยวกำลังเต้นอย่างสนุกสนาน สายคมของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยที่คุ้นตา กำลังวาดลวดลายเต้นยั่วกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างเซ็กซี่
“เชอรี่เหรอ?”
“เอ๋? มีอะไรหรือเปล่าครับอาจารย์วิน อยากกินเชอรี่เหรอ”
“ปะ เปล่าครับ ผมขอตัวแป๊บนึงนะ พอดีเจอคนรู้จักน่ะครับ” วินลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ลานเต้นของผับ พยายามเดินแทรกผู้คนที่เต้นกัน และสายตาที่จับจ้องไปที่เชอรี่อยู่ตลอดเวลา
ส่วนเชอรี่ก็โอบกอดคอชายคนหนึ่งที่ตรงสเปก เต้นยั่วยวนเขา พูดง่ายๆ คือตอนนี้เธอกำลังเมาได้ที่และกำลังอ่อยเหยื่อด้วย แม้แต่ทิฟเองตอนนี้ยังเอาไม่อยู่ เหตุเพราะเวลาเมาของเชอรี่จะไม่ฟังใครเลย แม้แต่ตอนยังไม่เมาก็ไม่คิดจะฟังใคร ใบหน้าสวยโน้มใบหน้าขึ้นไปแตะริมฝีปากที่แก้มหนาของผู้ชายคนนี้ พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
“ไปต่อกับผมนะ”
“ได้สิ... ไปกันเลย”
หมับ
“อ่ะ”
“เชอรี่”
“เอ๊ะ? อาจารย์วินนี่นา” เชอรี่หันไปมองวินที่คว้าข้อมือเธอเอาไว้ ก่อนที่ชายคนนี้จะพาเธออกจากประตูผับ ใบหน้าหล่อของวินดูไม่พอใจอย่างมากที่จู่ๆ เชอรี่ก็จะไปกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ ทั้งที่ยังไม่รู้จักกันดี
“คุณมากับใคร?”
“มากับเพื่อน อาจารย์ปล่อย หนูจะไปกับเขา”
“ผมไม่ปล่อย”
“เฮ้ คุณอย่ามายุ่งดีกว่าให้ผู้หญิงเขาเป็นคนเลือกนะ” วินมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ยิ้มยั่วให้เขา พลางใช้นิ้วมือกรีดไปตามรอยแยกของเสื้อเชิ้ต ซึ่งแน่นอนว่าเขารู้ดีว่าเธอกำลังเมาและใช่ กำลังอ่อยด้วย เฮ้อ
“เชอรี่คุณกำลังเมานะ ไปหาเพื่อนคุณเหอะ”
“ไม่ ตอนนี้หนูบอกเพื่อนไปแล้วว่าจะไปกับเขา”
“เชอรี่...”
“หึ ผมว่าคุณปล่อยมือดีกว่านะ ในเมื่อเธอเลือกผมแล้ว” ใบหน้าหล่อของวินมองชายคนนี้ที่ยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า และเขามั่นใจด้วยว่า เชอรี่จะต้องถูกทำไม่ดีไม่ร้ายแน่ๆ มือหนาคว้ามือบางที่กรีดเสื้อเขาอยู่ จนเชอรี่เงยหน้าสบตากับเขา
“ผมให้คุณเลือกอีกครั้ง ระหว่างผมกับเขา คุณจะเลือกใคร?”
เชอรี่มองวิน ก่อนจะเห็นถึงความหล่อเหลาของเขา ตอนนี้เธอเมาและพร้อมจะอ่อยใครก็ได้อย่างเต็มที่ ใบหน้าสวยผละออกจากแขนของชายคนนี้ ไปซบใบหน้าลงกับอกแกร่งของวิน พลางปล่อยมือออกจากมือชายคนนั้น
“ขอโทษทีนะ อาจารย์วินขาน่ากินกว่าอ่ะ”
“เธอ!!”
“รู้แล้วนะ ว่าเชอรี่เลือกใคร” ชายคนนั้นโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกจากประตูผับไป ส่วนเชอรี่ก็ยกมือโบกให้เขาและเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจะจูบวิน แต่ร่างหนาก็เอนตัวหลบก่อน ประคองเอวบางที่ยืนทรงตัวไม่อยู่อย่างเหนื่อยใจ
“ผมจะพาคุณกลับไปที่คอนโด โอเคไหม?”
“อืม อาจารย์ว่ายังไงหนูก็ว่ายังงั้นล่ะคะ ฮ่าๆ”
“เฮ้อ งั้นตามผมมาก่อน” วินประคองร่างบางให้เดินไปที่โต๊ะของเขา บรรดาอาจารย์ที่นั่งกินกันอยู่ก็มองวินที่เดินเข้ามาพร้อมกับร่างของสาวสวยที่แสนจะเซ็กซี่จนแพรที่จิบน้ำส้ม ถึงกับมองเขาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“คือว่าผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีเจอคนรู้จัก เธอเมามากและก็ไม่มีใครไปส่ง ผมกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเธอ”
“อะ เออ เชิญครับ ตามสบายเลย... แหม จะบอกแฟนก็ได้นะครับอาจารย์วิน”
“ไม่ใช่ครับ แค่คนรู้จักจริงๆ เอออาจารย์แพรครับ ผมขอไปส่งเชอรี่ก่อน แล้วผมจะกลับมารับคุณไปส่งที่หอนะครับ”
“มีอะไรให้แพรช่วยไหมคะ?”
“หืม อาจารย์วินขา หนูอยากกลับห้องแล้ว กลับกันเถอะค่ะ นะๆ” เชอรี่เลื่อนใบหน้าขึ้นไปซบกับซอกคอหนา โอบกอดคอเขาแน่น จนบรรดาอาจารย์ต่างพากันยิ้มกับหญิงสาวคนนี้ แต่คงจะมีแพรที่มองภาพนั้นอย่างนิ่งๆ
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“อาจารย์วินขา อยากจูบอาจารย์จังเลย ฮ่าๆ” วินยิ้มให้กับบรรดาอาจารย์และพาร่างบางออกจากผับไป ร่างหนาประคองเชอรี่ให้เข้าไปในรถ หยิบกระเป๋าสะพายและคีย์การ์ดมาถือไว้ ก่อนจะขับรถมุ่งตรงไปที่คอนโดของเธอ เชอรี่ร้องเพลงไปมาอย่างสนุก จนวินถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย กระทั่งร่างหนาตัดสินใจอุ้มร่างบางขึ้นมาที่ห้องของเธอ ก่อนจะวางเธอลงกับโซฟา และแน่นอนว่าเชอรี่ไม่ปล่อยให้วินผละออกไปทันที
หมับ
“เชอรี่ ปล่อยผมก่อน”
“ไม่ปล่อย งือ อาจารย์วินขามาส่งที่ห้องทั้งที... มาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่านะคะ”
“เชอรี่ คุณเมาอยู่นะ”
“ก็รู้ไงคะ ไม่งั้นจะขอให้ทำเหรอ อืม”
“เชอรี่” ใบหน้าหล่อสวยโน้มไปซุกไซ้ซอกคอของเขา และเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจนเห็นร่างกายที่แข็งแกร่งไปด้วยมัดกล้าม แถมยังไม่มีรอยสักหรือรอยใดๆ ให้เห็นแปลกตาเลย มือหนาพยายามดึงมือบางที่กอดรัดคอให้ออกไป แต่ทว่ามือของเชอรี่ก็เหนียวหนึบราวกับตุ๊กแก ใบหน้าสวยไล่จากซอกคอมาถึงใบหน้าหล่อก่อนจะจ้องมองใบหน้าของวินที่เบือนหน้าหนีเธอ
“เชอรี่ผม... อื้อ!!”
ริมฝีปากบางประกบจูบเขาทันทีโดยที่วินไม่ได้ตั้งตัว มือบางกดท้ายทอยของเขาให้กดจูบลงมา ก่อนจะผลักร่างหนาให้เป็นฝ่ายนอนลงกับโซฟาและตัวเธอก็คร่อมเขาไว้ พร้อมกับบดจูบเขาอย่างร้อนแรง ใช้ลิ้นบางดุนดันปากของเขาให้เปิดออก วินที่ทนต่อแรงเมาแล้วอ่อยของเชอรี่ไม่ไหวก็หลับตาลงเปิดปากให้ลิ้นบางเข้ามากวัดเกี่ยวลิ้นของตัวเอง มือหนากดท้ายทอยบางไว้แน่น แลกลิ้นกับเชอรี่อย่างที่ร่างเล็กต้องการ มือของเชอรี่เลื่อนไปที่ขอบกางเกงปลดเข็มขัดของเขาโดยที่วินยังไม่รู้ตัว เพราะมัวแต่กำลังหลงไปกับลิ้นบางและความหวานของเธอ กระทั่งเชอรี่ผละจูบออกมาไล่ริมฝีปากไปตามแผงอกแกร่งจนวินเงยหน้าขึ้นเพื่อเรียกลมหายใจ
“เชอรี่พอ!!”
“ฮะ ฮึก... อะ อาจารย์วิน ตะคอกหนูทำไม ฮือ”
“อะ เออ ผมขอโทษนะ” เชอรี่ผละจากร่างหนาและลงไปนั่งลงกับพื้น พลางร้องไห้ออกมา จนวินถอนหายใจ มือหนาเลื่อนไปรูดซิปกางเกงและเข็มขัดอย่างเรียบร้อย ก่อนจะลงไปนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ เชอรี่ร้องไห้ออกมาเพราะตกใจเสียงตะคอกก่อนจะเงยหน้าสบตากับวินที่มองเธออย่างเหนื่อยใจ
“คุณไปอาบน้ำนะ และก็พักผ่อนซะ เดี๋ยวผมล๊อคห้องให้...”
“ฮึก”
- Writer
