บทที่ ๓ พี่เขย
เวลาผันผ่านจนครบห้าหนาว คนไปทัพได้นำชัยชนะกลับมาให้ประชาชนทั่วแคว้นได้ดีใจ วังหลวงจึงป่าวประกาศให้เฉลิมฉลองความยิ่งใหญ่นี้เป็นเวลาเจ็ดวัน และได้ปูมบำเน็ญบำนาญให้กับเหล่าทหารกล้าทั้งหลาย รวมทั้งเลื่อนยศกันหลายคน ในที่นี้รวมถึงลู่หานผู้เป็นแม่ทัพด้วย
ตระกูลเสวี่ยน
ยามซวี (19.00-20.59) ที่ห้องรับประทานอาหารค่ำ
“ในที่สุดท่านก็กลับมาอย่างปลอดภัย ซ่านเอ๋อร์ห่วงใยท่านนัก นางไปศาลเจ้าบนบานทุกวันขอให้ท่านรอดปลอดภัย” ท่านเสนาบดีเสวี่ยนฮุ่ยเอ่ยกับแม่ทัพลู่หานผู้บุตรเขย
“ขอบคุณขอรับท่านเสนาบดี ข้าไม่ได้ลำบากลำบนนักหรอกเจ้าอย่ากังวลมากนัก” เขยรูปงามกล่าวกับเมียแต่งเบา ๆ แต่กลับไม่ยอมเอ่ยคำว่าท่านพ่อกับผู้เป็นบิดาของภรรยาตน และแม้แต่ผู้เป็นฮูหยิน ลู่หานก็ยังไม่เอ่ยคำว่าซ่านเอ๋อร์แม้แต่คำเดียว
“ท่านพี่ ข้าเป็นเมียของท่าน เหตุใดข้าจะไม่ห่วงใยท่านกันเล่า” เสวี่ยนซ่านกระเง้ากระงอด
