เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างหนาว หิมะตกตั้งแต่รุ่งสางยิ่งทำให้หลิวฉูฉู่ที่ถูกเคี่ยวกรำมาทั้งคืนไม่อยากลืมตาตื่น
ทว่าโจวจื่อเหลียงแม้จะแทบไม่ได้นอนก็ยังตื่นในตอนรุ่งสางดั่งเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้ในยามที่ลืมตาขึ้นกลับรู้สึกแตกต่างจากทุกวันด้วยบัดนี้ในอ้อมแขนของตนเองมีสตรีผู้หนึ่งที่อิงแอบแนบอก
เขายกมุมปากยิ้มน้อย ๆ จ้องมองใบหน้างามที่หลับสนิทอยู่ชั่วครู่ กระทั่งได้ยินเสียงของเจิ่งกงกงที่มาเข้าเวรต่อจากตงกงกงเอ่ยขึ้น
"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"
"เราตื่นแล้ว"
โจวจื่อเหลียงเอ่ยเสียงไม่ดังมากนักกระนั้นเจิ่งกงกงก็ยังได้ยินชัดเจน โจวจื่อเหลียงดึงผ้ามาคลุมร่างของหลิวฉูฉู่ในยามที่เขาปล่อยนางจากอ้อมแขนนั้น หลิวฉูฉู่พลันหันหลังให้แล้วคว้าหมอนมากอดทันใด
แน่นอนว่านางยังไม่ตื่นและไม่ได้ตั้งใจผละออกจากอ้อมแขน ทว่าโจวจื่อเหลียงกลับคิ้วขมวด เอ่ยเสียงต่ำแผ่วเบาออกมา
"หลิวฉูฉู่เจ้าเห็นหมอนดีกว่าโอรสสวรรค์หรืออย่างไร คน
