ได้ยินองค์ชายน้อยยอกย้อนเช่นนั้นหลิวฉูฉู่ถึงกับพูดไม่ออก หญิงสาวพ่นลมออกจากปาก ทั้งพยายามระงับอารมณ์ที่จะไม่ถือสาเด็กปากเสียคนนี้ เธอปั้นยิ้มอีกครั้งแล้วสั่งนางกำนัลไปนำขนมพร้อมน้ำผลไม้มาให้องค์ชายน้อยดื่มให้ใจสงบลง
เด็กทั่วไปกับของขนมของกินย่อมเป็นอะไรที่คู่กัน ทว่าองค์ชายน้อยโจวหลิวหยางกลับไม่เป็นเช่นนั้น เขาไม่แตะต้องสิ่งใดหรือคิดจะหยิบสิ่งใดเข้าปากเลย
"หยางเอ๋อร์ เจ้าไม่ลองกินหน่อยหรือ อร่อยนะ"
เธอหว่านล้อมเขาอีกครั้ง คิดว่าถ้าได้น้ำตาลเข้าร่างไปเด็กน้อยคงจะอารมณ์ดีขึ้น แต่โจวหลิวหยางกลับเอ่ยว่า
"ไม่กินของคนแปลกหน้า"
หลิวฉูฉู่พูดไม่ออกแล้ว เรื่องคิดร้ายประเภทวางยาแน่นอนว่าเธอไม่เคยคิดแต่เจ้าของร่างเดิมนั้นกลับลงมือวางยาเขาไปแล้วจึงทำให้เธอปฏิเสธไม่เต็มปากนัก
"เจ้าอย่าคิดมากน่า เราสนิทกันปานนี้ ดูสิไม่ต้องกลัวข้าจะกินให้เจ้าดู"
พูดจบหลิวฉูฉู่ก็ยัดขนมหลายชิ้นเข้าปาก ยังกินจนแก้มป่
