เหมือนหลิวฉูฉู่จะคิดมากเกินไปยังหวาดระแวงไปเรื่อย ยามนี้เด็กคนนี้ก็เป็นเพียงแค่เด็กปกติไม่ใช่หรือ
เรื่องเสแสร้งนี้คงเป็นเพราะว่าเขาได้รับความกดดันมามากจึงทำให้ต้องกลายเป็นคนเช่นนี้
ในยามที่อยู่เพียงลำพังกับนางองค์ชายน้อยคิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น ทว่าในยามที่อยู่ต่อหน้าไทเฮาเขากลับดูเชื่อฟังและอ่อนน้อมยิ่งนัก
หลิวฉูฉู่แอบตลกในใจเมื่อคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ช่างอยู่เป็นเสียจริง ๆ
ผู้คนที่มาคารวะฮองเฮาในวันนี้หลิวฉูฉู่ไม่เห็นว่าจะมีเด็กคนอื่นอีกนอกจากโจวหลิวหยาง
ตามบทละครที่อ่านมาโจวหลิว หยางยังมีลูกสาวและลูกชายอีกสองสามคนอีกที่เกิดกับพระสนม แต่เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาหรือความเป็นจริงเขาไม่มีลูกกับใครอีก
ด้วยความคันปากและอยากรู้อยากเห็น เธอต้องไม่เอ่ยถามตรง ๆ เพียงแต่พูดขึ้นมาเปรย ๆ
"ไทเฮาเพคะ ตำหนักหลังช่างเงียบเหงานัก หากมีเด็กผู้หญิงสักสองสามคนน่าจะครึกครื้นมากกว่านี้"
ไทเฮากลับถอนหายใจแ
