จนกว่าจะรัก

จูบแรก

คอนโด

ในห้องสีขาวสะอาดตาหญิงสาวที่ยืนมองตู้กระจกที่สั่งทำมาพิเศษและเต็มไปด้วยของขวัญจากฟอร์ด หัวใจของเธอมันเจ็บจี๊ดขึ้นมาพร้อมกับก้อนจุกดันขึ้นมาที่คอ ขอบตาที่ร้อนผ่าวเปิดทางให้น้ำตาหยดใสรื้นเอ่อขึ้นมาบนบังสายตาเธอกลืนมันลงไปอย่างยากลำบากเพื่อปกปิดความเจ็บที่เธอเป็นคนท้ทาทายและเรียกมันเข้ามาเอง

" พี่เดย์นั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวผิงไปเอาน้ำเย็นๆมาให้ " ผิงผิงหันไปบอกเดย์ที่กำลังถอดรองเท้าอยู่ประตู เขามองตามร่างเล็กที่หายเข้าไปในครัวก่อนที่จะมองสำรวจรอบห้องสายตาคมหยุดที่ภาพคู่ในกรอบไม้ใบเล็กที่ตั้งอยู่ในตู้กระจกข้างทีวี คิ้วเข้มขมวดแสดงความไม่พอใจก่อนจะปรับให้เป็นปกติเมื่อผิงผิงเดินออกมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นยื่นให้เขา

" ไปแอบคุยกับตอนไหน " เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมกันวางแก้วลงที่โต๊ะกลางโซฟา ทำให้ผิงผิงนั่งลงอย่างเหนื่อยหน่าย

" ผิงโง่เองแหละ ที่เคลิ้นไปกับคำพูดหวานหูเหล่านั้น " เธอพูดออกมาเพื่อตอกย้ำความรู้สึกให้เจ็บลึกลงไปอีก

" เรื่องแบบนี้มันไม่มีใครโง่ใครฉลาดหรอก " ตากลมโตภายใต้แว่นใสหันมามองเขาแลฉายแววเศร้าออกมาอีกครา

" เจ็บนะคะ เจ็บตรงนี้ " ว่าแล้วเธอก็ชี้มาที่หน้าอกข้างข้าย

" เดี๋ยวก็หาย " เขาพูดออกมาสั้นๆทว่ามันเหมือนตำปลอบโยนให้เธอ

" ไม่น่าแพ้คนหล่อเลย " ผิงผิงพูดกับตัวเองเบาๆพลางคิดเสียดายเวลา

" แถมเกือบเสียตัว " เขาย้ำเพื่อให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าหญิงสาวมองเขาสายตาวูบไหวเพราะรู้สึกผิดที่การกระทำของเธอทำให้เขาลำบากไปด้วย ผิงผิงนิ่งไปชัวครู ได้ยินเสียงหายใจฮึดฮัดของเดย์

" แล้วพี่เดย์ไปเจอหนูได้ยังไง "

" ผับนั้นเป็นของเฮียนที " เขาบอกเธอเสียงเรียบ

" เฮียนที พี่ชายธาราหรอคะ " ตากลมโตเบิกกว้างตกใจเมื่อได้ยินเพราะไม่เคบรู้มาก่อนว่าเฮียนทีจะมีผับหรูกรุงเทพด้วย

" แต่ยังไง ก็ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ช่วยหนู " ผิงผิงพูดพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณ

" ที่บอกว่าแพ้คนหล่อ " เขาพูดขึ้นมาพร้อมทั้งจ้องไปที่ใบหน้าเนียนข้างๆ

" ค่ะ แพ้คนหล่อ " ผิงผิงตอบกลับมาแววใสซื่อ(ที่ไม่ได้ซื่อเหมือนแว่นหนาเตอะที่เธอสวมใส่อยู่)

" แล้วพี่ ไม่หล่อหรอ " แววตาหวานสั่นระริกแก้มนวลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ พลางมองสำรวจตั้งแต่หน้าผามาคิ้วหนาทรงกระบี่รับกับดวงตามคมกริบ จมูดโด่งเป็นสันน่ามอง ปากหยักสวยสีชมพูระเรื่อน่าจูบ

เอื้อกกกกกกก~~~~

หญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ การกระทำดังกล่างทำเอาชายหนุ่มหัวเราะหึในลำคอ

" อื้ออออ พี่เดย์ อย่าล้อ " มือเล็กฟาดลงแขนอย่างไม่จริงจัง เสื้อสายเดียวที่เธอสวมไปเที่ยวเมื่อไม่ทันระวังมันจึงเปิดลงจนทำให้เห็นเนินอกอวบ ทำเอาชายหนุ่มรีบหันหน้าหนีก่อนพูดขึ้น

" ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวเปลี่ยนเรื่อง " เสียงทุ้มเอ่ยบอกเบาๆพร้อมกับผลักแขนไล่ เธอที่มองร่างกายตัวเองก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองแต่งตัวยั่วยวนขนาดไหน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

ร่างใหญ่เอนกายลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ หวังว่าจะพักสายตาสักหน่อยแล้วค่อยกับ

เมื่อออกมาจากห้องน้ำชายหนุ่มก็หลับสนิทไปซะแล้ว

" ขาก็ยาวยังจะมานอนอยู่โซฟาก็ตัวแค่นี้ บอกว่าง่วงดีๆก็จะให้เข้าไปนอนในห้องอยู่หรอก " ผิงผิงบ่นอุบอิบกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปหาของกินในครัว

" ไอ้เลวเอ้ย เดี๋ยวจะเอาไปขายเอาเงินมาใช้ให้หมดเลย " สาวน้อยสิ่งของในตู้กว่า 50 ชิ้น ทั้งสร้อย แหวน กระเป๋า รองเท้า ที่คนระยำให้มาล้วนแต่เป็นของแบรนด์เนมทั้งนั้น ขายหมดนี้คงได้ไม่ต่ำกว่า 5 แสน

" ถ้าไม่ได้พี่เดย์ ป่านนี้จิีมิีน้อยๆของฉันคงโดนมันจิ้มไปแล้วแน่ๆ " ผิงผิงคิดแล้วก็รู้สึกขยะแขยงแปลกๆ แต่ความรู้สึกดีๆที่มันมีให้ก่อนหน้านี้มันดีมากๆเลยนะ ในบางช่วงเวลามันฮีลใจได้ดีมาก แต่ไม่เอาแล้วขออยู่คนเดียวยาวๆไปเลยดีกว่า

ไม่รู้หลับไปว่านานเท่าไหร่ เดย์ที่รู้สึกตัวมองไปรอบๆหูได้ยินเสียงฮำเพลงอยู่ไม่ไกลเขาจึงหยัดตัวลุกเดินตามไปดูก็เห็นหญิงสาวเจ้าของห้องนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมระเบียงบนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดเบียร์สีเขียวหลายขวด เขายืนมองเธออยู่สักพักก่อนจะเข้าไปถาม

" เสียใจหรอ "

" เปล่า แค่อยากดื่ม พี่เดย์เอามั้ย " คำถามของเธอทำเขาใจกระตุกเล็กน้อย เมื่อมองท่านั่งที่ไม่เรียบร้อยกางเกงขาสั้นร่นขึ้นจนเห็นแก้มก้นขาวเนียนชายหนุ่มยิ่งทำตัวไม่ถูกไปใหญ่

" ไปเปลี่ยนกางเกงเถอะ "

" ทำไมคะ กลัวจะอดไม่ไหวหรอ " คนเมาตรงหน้าถามอย่างท้าทาย

" พี่กลับนะ ล็อคห้องดีๆกินข้าวด้วย " เขาพูดจบก็หันหลังเดินไป

" พี่เดย์ " เขาหยุดชะงักรอฟัง

" อยากเอาผิงมั้ย " สายตาคมเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำถาม

" พูดอะไรน่ะ "

" ถ้าไม่ได้พี่เดย์ช่วยไว้ มันคงตกเป็นของไอ้ฟอร์ดไปแล้ว ถือว่ามันเป็นของพี่ ผิงให้พี่ " ใบหน้าหวานแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์

" เมาแล้วก็นอนเถอะ อย่าพูดอะไรอีกเลย " เดย์เลือกที่จะเดินออกไปจากห้องและไม่ลืมที่จะล็อคให้เรียบร้อบ แต่เขากลับยังไม่เดินไป แผ่นหลังแกร่งยืนพิงประตูสู้กับหัวใจที่เต้นโครมครามอยู่ภายใน ความรู้สึกดีๆที่มีให้มันมากมายเกินกว่าจะมาฉวยโอกาสเพียงเพราะว่าเธอกำลังอ่อนแอ เขาอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอให้นานกว่านี้แต่ก็ไม่อยากให้อะไนมันเลยเถิดจนมองหน้ากันไม่ติด

" ฮึกๆ ฮือๆๆๆ " เสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมาทำเอาชายหนุ่มที่กำลังคิดอะไรอยูต้องตั้งใจฟังให้ชัดและเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องเปิดออก ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยหยดน้ำตาทำเอาหัวใจแก่งกระตุกอีกครั้ง

" ร้องไห้ทำไม " เขายืนนิ่งถามเธอ ทั้งที่ในใจอยากจะโอบกอดเธอไว้

" ฮึก ฮือออออ พี่เดย์ " เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่ม สาวน้อยยิ่งเสียงร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิมจนเขาต้องดันเธอกลับเข้าห้องไปอีกรอบ ร่างเล็กโผเข้ากอดซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่งอย่างไม่อาย จนเขาต้องยกมือใหญ่ขึ้นมาลูบผมปลอบโยน

" ไม่เป็นไรแล้ว เสียใจก็ร้องออกมา อยู่กับพี่ไม่มีอะไรต้องกั้ก รู้สึกยังไงก็พูดออกมา อย่าเก็บมันไว้คนเดียว พี่พร้อมรับฟังเสมอ " เสียงทุ้มนุ่มแสดงถึงความเป็นห่วงจนผิงผิงสัมผัสได้

" ฮึกกกก พี่เดย์ " เสียงสะอื้นสลับกับเรียกชื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำเอาเขาเองก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาปลอบจนเสียงร้องไห้ค่อยๆเงียบไป แขนเล็กคลายอ้อมกอดออก เสื้อยืดดำเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ใบหน้ากลมๆแหงนมองชายตรงหน้าสายตาทั้งคู่สบกันเพราะเขาเองก็มองเธออยู่ก่อนแล้ว ปลายนิ้วเรียวไล่ปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียนแผ่วเบา ก่อนจะโน้มลงจูบที่คราบน้ำตาเบาๆอย่างลืมตัว โดยที่หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ปฏิเสธ

" หยุดร้องได้แล้ว ใบหน้านี้เหมาะกับรอยยิ้มที่สุด พี่ไม่อยากเห็นหนูร้องไห้ " เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยกับคนตรงหน้าโดยที่มือใหญ่ประคองใบหน้าไว้อย่างหวงแหน หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาลึกซึ้งราวกับมันออกมาจากหัวใจความรู้สึกบางสับสนอย่างแล่นตีกันในหัวใจอย่างหาคำตอบไม่ได้

" พี่เดย์ หนู " คำพูดถูกกลืนด้วยริมฝีปากหยักใบหน้าแนบชิดตากลมโตเบิกโพร่งตกใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธทั้งยังตอบสนองอย่างดีอีกด้วย ริมฝีปากอวบอิ่มถูกตรึงด้วยอีกฝ่ายขบเม้มหยอกล้อกับเธออยู่นานกว่าจะยอมถอนจูบออกอย่างช้าๆ