จนกว่าจะรัก

โดนวางยา

เดย์พาร์ท

ผมเดินเข้ามาในร้านของเฮียนทีพี่ชายของธารา กลับพบกับหญิงสาวคุ้นตาวันนี้เธอสลัดลุคสาวแว่นที่ผมเคยรู้จักมาในลุคสาวสวยแต่ก่อนที่จะเดินเข้าไปทักก็เห็นชายคนที่เธอนั่งด้วยทำผมร้อนใจขึ้นมาท่าางที่ดูสนิทกัน

" นี่แอบไปคุยกันงั้นหรอ ร้ายนักนะผิงผิง " ผมกัดฟันกรอดข่มอารมณ์ที่คุกรุ่นในใจ

" พี่เดย์ ทางนี้ " อคิณที่ยกมือเรียกผมเข้าไปยังโซน VIP ที่ห่างกับโต๊ะของเธอไม่มาก ผมเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อไม่ให้เธอเห็นผม จะว่าผมอยากเสือกเอก็ได้ ผมอยากแอบฟังเธอคุยกับมัน

" ทำไมมาช้าวะ " เฮียนทีเอ่ยถามผม

" อ่อ เจอคนรู้จักครับ " ผมบอกกับเฮียพร้อมกับส่งสายตามองไปที่โต๊ะโดยที่อคิณมองตามอย่างรู้ทัน ก่อนที่จะหันมองผมคืน

" อย่างกั๊กบอกเฮียมา " เฮียนทีกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่พร้อมเค้นจากปากผม ผมจึงเล่าให้เฮียฟังรวมถึงความรู้สึกของผมที่มีต่อผิงผิงซึ่งเรื่องนี้อคิณมันรู้อยู่แล้วเพราะผมเคยปรึกษามันอยู่บ่อยๆ

" จับตาดูโต๊ะนี้ไว้ ถ้ามีอะไรผิดปกติกันผู้หญิงออกมา " เฮียนทีสั่งกาดในร้านไว้ ผมเริ่มคุยกับเฮียนทีและอคิณแต่ก็ลอบมองเธออยู่ตลอด เมื่อเห็นว่าเธอดื่มเพียงน้ำผลไม้ค่อยสบายใจขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็กลัวว่าเธอจะโดนมันเล่นงานเข้าให้จนแก้ไขสถานการณ์ไม่ทัน

จนตกดึกก็เกิดเหตุชุลมุนถ้าไม่มีใครสังเกตุก็จะไม่รู้เพราะคนที่แน่นร้านเดินไปเดินมา

" มึงมายุ่งทำไมวะ เป็แค่กาดอย่ามาเสือก " เสียงโวยวายของไอ้ฟอร์ดดังขึ้นทันทีเมื่อโดนกาดจับล็อคแขนไว้

" เอามันไปหลังร้าน " เฮียนทีลุกเดินมายังโต๊ะสั่งกาดด้วยท่าทีปกติ ทว่าสายตาและน้ำเียงกลับให้ความรู้สึกเย็นที่หลังวาบ

" ผิงผิง ผิงผิง " คนตัวเล็กของผมที่นั่งคอพับกับโซฟาสีแดง ใบหน้าแดงก่ำ ตากลมโตที่ปรือหวานจนผมแปลกใจเพราะเธอดื่มแค่น้ำผลไม่ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้ ผมจึงรีบเข้าไปประคองเธอขึ้นก่อนจะอุ้มออกมาที่ทางหลังร้านและให้คนของเฮียนทีไปขับรถวนมาให้

หลังร้าน

" มันทำอะไร " นทียืนล้วงกระเป๋าถามกาดด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

" ยาเสียสาวครับนาย " กาดบอกพร้อมยื่นขวดยาขนาดเท่านิ้วก้อยให้

" มึงเอาไงเดย์ " สายตาคมกริบของเดย์ส่งไปที่คนระยำตรงหน้าทั้งนึกอยากจะเข้าไปจัดการมันด้วยน้ำมือของตัวเองแต่ตัวเขาดันประคองร่างของสาวน้อยไว้ในอ้อมแขน

" เฮียดจัดการตามเห็ฯสมควรเลยครับ ผมจะพาผิงไปโรงพยาบาลก่อน " นทีมองดูสาวน้อยที่คอพับเอนไปมาเพราะเขาเองก็พอรู้จักผิงผิงอยู่เพราะสายน้ำพามาเล่นกับธาราบ่อยๆ

" มึงจะมายุ่งทำไมวะ " ฟอร์ดที่นั่งเงียบฟังอยู่นานพูดขึ้นด้วยความโมโห

" มึงมันเหี้ย ไอ้ฟอร์ด " เดย์พูดออกมาเสียงต่ำ

" มึงแค้นที่กูเอาเมียมึงไปหรอวะ เลยจะแก้แค้นกูใช่ไหม " เสียงพูดออกมาราวกับเย้ยหยันเดย์ที่มองนิ่งกัดฟันกรอดด้วยความโกรธถ้าไม่ติดว่าเขาต้องเอาความปลอดภัยของสาวน้อยคนนี้ไว้ก่อนเขาคงจัดการมันให้หมอบคาตีนไปแล้ว

" เฮ้ย มึงสั่งสอนมันให้หุบปากหน่อยดิ " นทีสั่งลูกน้องเสียงเย็น กาดร่างใหญ่สองคนจัดให้ตามคำขอ

พลั้ว!! ปั้ก!! ปั้ก!! พลัวะ!!

ใบหน้าหล่อขาวใสในคราแรกตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแดง เลือดสีแดงสดซิบๆที่มุมปาก

" หึ เด็กมันยั่วเอง กูไมได้ทำอะไรเลย " มันยังพ่นคำทุเรศออกมาจากปาก

" เฮียฝากหน่อย " เดย์ส่งผิงผิงให้เดย์ก่อนจะเดินเข้าไปยกขาเสยปลายเท้าเข้าที่คางของมันจนหงายหลัง และเตะเข้าที่ตัวมันอีกหลายครั้ง

" เดย์ๆ เดี๋ยวเฮียจัดการเอง พาผิงไปโรงพยาบาลก่อน ดูท่าจะไม่ไหวแล้ว " เสียงของนทีเรียกสติเขากลับคืนมาเมื่อมองดูหญิงสาวที่พูดไม่เป็นคำทั้งยังควานมือไปทั่วเขายิ่งอยากจะกระทบมันให้ตายคาตีนให้รู้แล้วรู้รอด ชายหนุมรับหญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนก่อนจะอุ้มใในท่าเจ้าสาวออกไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ด้านนอก

" ผิงได้ยินพี่ไหม ผิง " เสียงทุ้มพยายามเรียกหญิงสาวขณะที่วางเธอลงกับเบาะรถ ตาหวานปรือมองเขาเล็กน้อยพร้อมกับหยดน้ำตาไหลลงหางตา

" พี่เดย์ " เสียงเรียกแผ่วเบาทำคนตรงหน้าใจหล่นไปด้านล่าง

" พี่พาไปโรงพยาบาลอดทนหน่อยนะ " มือหนาคาดเข็มขัดให้เธอก่อนจะรีบเดินอ้อมไปฝั่งคนขับและมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

" พี่เดย์ ผิงอยู่ไหน " หญิงสาวที่สติเลือนลางเอ่ยถามออกมาอย่างลำบาก

" บนรถพี่ พี่จะพาไปโรงพยาบาลนะ " มือหนาเอื้อมมือไปจับใบหน้าพร้อมปัดผมออกจากใบหน้าให้

" พี่เดย์ ผิงร้อน อื้อ " มือเล็กปัดป่ายพยายามดึงเข็มขัดออก จนเขาต้องชะลอความเร็วเอื้อมมือไปจับห้ามไว้ แต่มันดันพลาดไปโดนหน้าอกของเธออย่างไม่ตั้งใจ เขาตัดสินใจจอดรถเทียบฟุตบาทหน้าสวนสาธารณะก่อนถึงโรงพยาบาล

" ผิงผิง ฟังพี่ อีกนิดเดียวถึงโรงพยาบาลแล้วอดทนหน่อยนะ " เดย์ล็อคแขนเธอไว้แนบข้าง แต่เหมือตคนตรงหน้าจะไม่รับรู้อะไร ใบหน้าแดงฉ่าน ลมหายใจร้อนๆถูกพ่นออกมาถี่ๆจนเขารู้สึกสารเธอจับใจ ทั้งแค้นไอ้ระยำนั่นอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือ

" ผิง ใจเย็นฟังพี่ " เธอจ้องหน้าชายหนุ่มที่อยู่ไม่ห่างด้วยสายตาสะลึมสะลือ

" เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล อดทนหน่อยนะ " เมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มอยู่นิ่งชายหนุ่มจึงค่อยเคลื่อนรถออกไปจนถึงโรงพยาบาล

" อดทนหน่อยยะ เดี๋ยวก็หายแล้ว " เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกกับหญิงสาวขณะที่อยู่บนเปลนอนของโรงพยาบาล

" พี่เดย์ ฮึกกกก " ได้ยินเพียงแค่นั้นเธอก็ถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินไปลับตา

ชายหนุ่มยืนรอที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าดูเป็นกังวลก่อนที่พยาบาลจะเดินมาบอกเขา

" ญาติคนไข้ ยื่นเอกสารที่ห้องบัตรนะคะ " เขาเดินกลับไปเอาบัตรประชาชนของผิงผิงในรถก่อนจะมายื่นที่ห้องบัตรของโรงบาล กลางดึกมีแค่เจ้าหน้าที่เวรอยู่ จึงใช้เวลาไม่นานนัก พอกลับมาผิงผิงก็ถูกย้ายเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยแล้ว สายตาคมมองรอบๆเตียงที่เรียงรายเป็นระเบียบจนพบเธอที่นอนหลับสนิทอยู่เตียงริมสุดของห้อง

" ขอย้ายเข้าห้องพิเศษได้ไหมครับ "

" ต้องรอเป็นพรุ่งนี้เช้าค่ะ " พยาบาลเอ่ยบอก เขาจึงนั่งเฝ้าข้างเตียงมองสาวน้อยที่หลับลึกอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า

ผิงผิงพาร์ท

หลังจากภาพสุดท้ายที่จำได้คือพี่เดย์บอกจะพามาโรงพยาบาล ฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย จนตอนนี้ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน ห้องกว้างสีขาวมีกลิ่นยาฉุนๆลอยคละคลุ้งไปหมด ทั้งยังมีถุงน้ำเกลือห้อยอยู่ เมื่อจับคิดประติดประต่อกันก็น่าจะเป็นโรงพยาบาลสินะ แต่เมื่อจะขยับมือกลับรู้สึกหนักจนต้องหันมามองก็พบกับคนผมดำฟุบข้างเตียง แถมยังจับมือฉันไว้แน่น

" พี่เดย์ " เสียงเล็กเบาเอ่ยเรียก เขาที่หยัดตัวขึ้นช้าๆก่อนจะสบตาเข้ากับฉันพอดี

" ผิง เป็นไงบ้าง ยังเวียนหัวมั้ย เจ็บตรงไหนมั้ย " เขาจับแขนฉันพลิกไปมา ทั้งยังจับใบหน้าหันไปมา ฉันที่อึ้งอยู่จนพูดไม่ออกเมื่อรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่เขามีต่อฉันมันมากมายเหลือเกิน

" พี่เดย์ ผิงไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ " ฉันจับมือของเขาไว้แน่นก่อนจะพูดบอก สายตาที่เขามองมามันทำให้ฉันแอบคิดแต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้

" พี่เดย์ได้นอนบ้างมั้ยคะ ผิงทำให้พี่เดย์ลำบากอีกแล้ว " ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด

" แค่เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว หิวมััย "

" หิวน้ำค่ะ " พี่เดย์หยิบแก้วน้ำให้ฉันจิบเล็กน้อยก่อนจะนั่งมองฉันนิ่งอย่างเดิม แต่สายตาพี่เขามันมีอะไรแปลกจนฉันรู้สึกได้

ในช่วงสายหมอมาตรวจก่อนที่จะให้กลับบ้านได้เพราะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดีที่มันใส่ยาให้ไม่เยอะน่าจะเพราะมันทำแบบนี้บ่อยจนรู้ว่าต้องใช้ยาขนาดไหนถึงไม่เป็นอันตราย

เดย์ที่คอยดูแลไม่ห่างทั้งยังแวะซื้อของกินให้มากมายราวกับต้องกินทั้งอาทิตย์

" พี่เดย์ขึ้นไปก่อนมั้ยคะ " ฉันเอ่ยถามเมื่อมองดูใบหน้าอ่อนเพลียของเขา

" จะดีหรอ "

"ค่ะ พี่เดย์ก็เหมือนพี่ชายของผิง ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากค่ะ " ใจดวงน้อยจุกแปลกๆเมื่อย้ำคำว่าพี่ชาย

ฉันเดินนำพี่เดย์เข้าตึกก่อนจะแตะคีการ์ดขึ้นลิฟท์ไปยังชั้น5ที่ฉันพักอยู่ พี่เดย์เดินหิ้งถุงของกิน น้ำ ที่เขาซื้อมาเดินตามเงียบๆ ฉันมองเขาผ่านกระจกในลิฟท์จนอดยิ้มให้กับความเอาใจใส่ของพี่แกไม่ได้