จนกว่าจะรัก

ชอบนะ

" พี่เดย์ หนู " คำพูดถูกกลืนด้วยริมฝีปากหยักใบหน้าแนบชิดตากลมโตเบิกโพร่งตกใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธทั้งยังตอบสนองอย่างดีอีกด้วย ริมฝีปากอวบอิ่มถูกตรึงด้วยอีกฝ่ายขบเม้มหยอกล้อกับเธออยู่นานกว่าจะยอมถอนจูบออกอย่างช้าๆ

" ไม่อยากเป็นพี่ชายแล้ว " เมื่อปล่อยให้ปากเป็นอิสระ เสียงแหบทุ้มก็เอ่ยขึ้น ตากลมโตของคนตรงหน้ามองเขานิ่งพร้อมกับใจที่เต้นแรง ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มเห่อแดงเพราะความเขินที่พึ่งจะเสียจูบแรกให้หนุ่มหล่อที่เธอไม่คิดอาจเอื้อม ตอนนี้เขากำลังทำเธอหวั่นไหวรุนแรง

" แล้วจะเป็นอะไรคะ " รู้ทั้งรู้แต่ก็ไม่กล้าคิดจึงเลือกที่จะถามออกมาแบบนั้นแทนและได้รอยยิ้มบางๆกลับมา

" ให้เป็นอะไรได้มากกว่าพี่ชายไหม " เขาโน้มตัวลงจนใบหน้าเสมอกันถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าปกติ

" อื้อ พี่เดย์ " มือเล็กถูกยกขึ้นมาดันใบหน้าของคนตรงข้ามให้ออกห่างเพราะแทบจะละลายกับสายตาของเขาในตอนนี้

" ชอบนะ " เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาแผ่วเบาทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าต้องเดินหนีไปแอบยิ้มที่ริมระเบียงเพราะความเขิน

" ได้ยินหรือเปล่า " เขาเดินตามมาพร้อมกับยิงคำถามอีกรอบ

" อะไรนะ ไม่ค่อยได้ยอนเลย " สาวน้อยตรงหน้ายังตีมึนไม่รู้ จนชายหนุ่มนึกหมั่นเขี้ยวยกมือหนายึ้นมาจับไปที่แก้มกลมๆนั้น

ผิงผิงพาร์ท

หลังจากที่เสียจูบแรกให้พี่เดย์ ฉันอยากะกรี๊ดออกมาดังๆให้รู้แล้วรู้รอด ภายในใจมันอึดอัดแทบจะระเบิดออกมา คิดว่าจะออกมาสูดอากาศริมระเบียงให้หายเมาสักหน่อยเขากลับเดินตามมาแถมยังมาพูดอะไรกำกวมแบบนี้

" ชอบ " เขาปล่อยมือจากแก้มของฉันพร้อมกับพูดคำนั้นออกมาสั้นๆ ฉันที่พยายามทำตัวให้เป็นปกติไม่ให้เขารู้ว่าตอนนี้เขาทำฉันแทบจะคลั่งแล้ว

" พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว " ก่อนที่ฉันจะหัวใจวายตายเลยยกมือไปปิดปากเขาเอาไว้ซะก่อน

" กินช่วยหน่อยไม่หมด " ฉันยื่นแก้วของฉันให้เขามือหนารับไปดื่มจนหมดแก้วยด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะนึกได้ว่าเผลอให้เขากินแก้วที่ตัวเองดื่มเหลือไว้

" เดี๋ยวเอาแก้วใหม่ให้นะ "

" พอแล้ว ที่เหลือพี่ปิดเกมส์ให้ " ฉันที่มองดูคนตรงหน้าดื่มหมดอย่างรวดเร็วด้วยท่าทีนิ่งขรึม

" หิวมั้ยคะ " เมื่อมองดูเวลาก็ดึกมาแล้ว จำได้ว่าพี่เดย์ยังไม่ได้ทานอะไร อาหารที่สั่งมาฉันก็เอาไปแช่ตู็เย็นไว้เวลาจะกินค่อยอุ่นอีกที

" นิดนึง "

" เดี๋ยวหนูไปอุ่นมาให้ รอแปป กินด้วยกันนะ " ฉันเอ่ยบอกเขาก่อนจะลุกจากเก้าอี้ไปเอาอาหารมาอุ่น

" อืมมม กินกัน "

" ห้ะ " เหมือนฉันได้ยินอะไรแว่วๆเลยหันกลับไปถามคนที่นั่งอยู่แต่เขากลับทำราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น

end//

ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวตัวเล็กที่เขารู้สึกดีด้วยแหละเหมือนตอนนี้เขาจะชอบเธอมาขึ้นทุกวัน ใบหน้าหล่อฉายรอยยิ้มบางๆมองดูเธออุ่นอาหารด้วยไมโครเวฟทั้งยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีต่างจากเด็กขี้แยเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

" อุ้ย ตกใจหมด " ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหมุนตัวกลับมาพบกับสายตาที่จ้องเธออยู่

" หึ เมื่อไหร่จะได้กิน " เธอขยับแว่นตาให้เข้าที่ก่อนจะหันตัวไปดูที่ไมโครเวฟ

" โอ้ย ๆๆๆๆ " เสียงร้องดังออกมาเมื่อมือเล็กไร้เครื่องป้องกันสัมผัสกับภาชนะบรรจุอาหารที่ร้อนจี๋

เดย์ที่เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจออรีบเข้าไปรับชามวางบนโต๊ะก่อนจะจับมือเล็กมาดูด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเป่าให้เหมือนกับปลอบเด็ก

" เจ็บไหม แดงหมดเลย " คำถามเกิดขึ้นก่อนที่สายตาทั้งคู่จะสบกัน ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายไปมาแต่ปากเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงราวกับกำลังกลั้นความเจ็บแสบเอาไว้ลึกๆ ชายหนุ่มดึงเธอออกมานั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมก่อนที่เขาจะตามไปเอาอาหารออกมาวางให้ จากที่เธอต้องบริการเขาตอนนี้กลับเป็นว่าเขาต้องบริการเธอแทน

" มียาไหม " เมื่อมองดูรอยแดงที่มือตอนนี้บางจุดมันเริ่มพองขึ้นมาเขาจึงเอ่ยถาม

" ไม่แน่ใจ " เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมกับมองไปยังกล่องยาในตู้วางทีวี ชายหนุ่มเดินไปหยิบกล่องยามาก่อนจะเปิดค้นดู บังเอิญมียาทาแก้พุพอง แสบร้อนอยู่พอดี มือใหญ่จับมือเล็กวางแผ่วเบาก่อนจะเริ่มทายาบริเวณที่แดงและพองจนทั่ว ปลายนิ้วถูวนๆอย่างอ่อนโยน

" จุ้บ ขอบคุณนะคะ " ริมฝีปากเล็กสัมผัสลงที่แก้วมเนียนของชายหนุ่มแผ่วเบาพร้อมกับคำขอบคุณ เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหวานสายตาสบกันเข้าพอดี รอยยิ้มหวานพร้อมแววตาซาบซึ้งถูกส่งมอบ จนหัวใจแกร่งเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เขาจะก้มลงทายาอีกครั้งพร้อมกับมุมปากยกยิ้มอย่างพอใจ มืออาหารในตอนดึกของสองคนผ่านไปอย่างทุลักทุเล

เดย์เก็บเศษอาหารบนโต๊ะหลังจากที่พึ่งเก็บจานลงซิงค์

" เดี๋ยวพี่ล้างให้ มือเจ็บอยู๋ " เสียงเข้มพูดดักขึ้นเมื่อคนตัวเล็กทำท่าว่าจะล้างจานที่เขาเก็บไปวางไว้

" เกรงใจค่ะ "

" ไม่เป็นไร ที่ทำได้ ทำประจำ " ว่าแล้วเขาก็เดินไปและใช้ไหล่ดันผิงผิงให้มายืนด้านหลังแทน

" พี่กลับนะ " เดย์พูดขึ้นหลังจากที่เขาจัดการความเรียบร้อยในครัวให้ผิงผิงเสร็จ คนตัวเล็กที่นั่งอยู่โซฟาลุกขึ้นยืนตรงหน้า

" ดึกแล้ว ขับรถดีๆนะคะ "

ขายาวก้าวไปหน้าห้องก่อนจะเปิดประตูออก ใบหน้าหล่อหันลอบมองคนในห้องแบบไม่อยากจากลา

" พี่เดย์ " ชายหนุ่มหันตามเสียงเรียก

" ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกอย่าง "

" ไม่มีอะไรต้องเกรงใจ พี่เต็มใจนะ " มือหนายกขึ้นลูบหัวเบาๆ

" ขับรถดีๆนะคะ "

" เข้าห้องพักผ่อนได้แล้ว ดึก " เขามองดูเวลาในนาฬิกาข้อมือสีดำราคาแพง

ผมขับรถกลับถึงห้องก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง ร่างของผมแทบจะหมดแรง เพราะตั้งแต่เมื่อวานพึ่งจะได้งีบไปสามชั่วโมงที่ห้องของผิงผิง

วันนี้เป็นวันที่ผมสอบเสร็จแล้ว แต่ผิงผิงเท่าที่รู้มาคือเหลืออีกสองวัน ผมต้องกลับบ้านที่เชียงรายในใจนึกอยากจะลองชวนพวกน้องๆไปด้วย ไม่รู้จะว่ายังไงกันบ้าง ลองถามอคิณดูก่อน หลังจากที่ผมอาบน้ำเรียบร้อยผมมองใบหน้าเหนื่อยล้าของตัวเองที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำแต่ก็อดคิดถึงสัมผัสจูบที่ผมแอบฉวยโอกาสกับเธอไม่ได้ และมันดันทำให้ผมมีรอยยิ้มขึ้นมา ผมอยากรู้ใจเธอจังทำไมเธอไม่ปฏิเสธผมหรือผลักไสเลย ทำให้ผมอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเธออาจจะคิดเหมือนกับผมรึเปล่า

ร่างสูงเดินไปเอนกายลงบนที่นอนสีเข้มพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่องไอจีของหญิงสาวที่ชอบลงรูปตลกๆ รอยยิ้มน่ารักทำเอาอดยิ้มตามไม่ได้ก่อนที่ตาคมจะค่อยๆปิดลงและเข้าสู่ห้วงนิทรา