Kapitulo 16
2117 Words
“Tse, huwag kang feeler panget.” sagot niya habang kaagad na naglakad papalayo, at ako naman ay nag umpisa na rin.
Nang wala na si Xavier sa tabi ko, nag normalize na ang aking mga systems. Virus siguro ang Xavier na yun. May lahi siguro ng autorun, malware, oh baka naman Trojan horse.
Now, I’m ready for my mission. Nasaan na kaya si Kuroko?
Lakad lang ako ng lakad habang nagmamasid sa aking paligid. Naghahanap ako ng characteristics ni Kuroko sa people around me. Uwa, ang hirap naman nito. Hindi naman ako psychologist na kayang magbasa ng tao.
Pumunta ako sa bilihan ng ice cream, pero puro mga bata lang ang nandoon.
I also went to sport shops pero mga scary people ang nandun. Ang lalaki ng mga muscles eh. Baka matuluyan akong ma-r**e kapag pumasok ako.
Nanood din ako ng mga basketball matches pero wala talaga si Kuroko.
Arrrrghhhh!!!! Ang hirap niya talagang makita! Binabawi ko na madali ang misyon na ito!
.
.
.
.
.
Dumaan ang maraming oras hanggang nag 4 PM na.
Pumunta ako sa meeting place namin ni Xavier na walang dalang Kuroko. Paano kung nakita na pala ni Xavier si Kuroko?! Eh di talo na naman ako?! Ahuhuhu, baka madisappoint sa akin si Usui nito.
Pero I’m relieve dahil nang nakita ko si Xavier, wala rin siyang dalang Kuroko. Mixed emotions tuloy.
“Oh ano nakita mo?” tanong ni Xavier, bakit ganito itsura nito? Parang ni hindi man lang napagod. Ginawa ba nito ang trabaho niya or tumambay lang?! Samantalang ako pawisan na pawisan.
“Hindi. Hoy akuma, naghanap ka ba talaga?!” tanong ko sa kaniya,
“Oo naman.”
“Eh bakit mukhang hindi ka man lang pinagpawisan?”
“Eh? I’m just sitting here the whole time, waiting for 4 PM while looking for him.” sagot niya, habang pasipol-sipol pa.
“Ano?! Paano mo siya makikita ng ganun, sira ka talaga! Ang daya mo!” sigaw ko. Ang daya naman nito?! Hindi man lang napagod. Huhuhu, Tamaki naman eh, bakit tamad itong inassign mo?
“So what?”
“Hoy tabi diyan, uupo ako.” sabi ko, isa lang ang upuan eh, hindi kami kasya. At saka pagod ako, dapat ako ang maupo hindi siya.
“Ako nauna,” reply ni Xavier. Argh! Hindi talaga gentleman ito, pinapaupo dapat ang mga babae di ba?!
“Uwa, kanina pa ako nangangalay Akuma!” reklamo ko habang nagpapadyak ng paa.
“Ayaw kong umalis dito,” dagdag niya. Mukhang hindi talaga ako pagbibigyan nito ah.
“Ako itong pagod, hindi ikaw kaya umalis ka diyan!” pilit ko sa kanya.
“Ang kulit mo rin no?” Tapos bigla na lang niya akong hinila, at in the end napaupo ako sa mga hita niya. Uwaaa, para akong kinakalong nito!
“Kyaaa~~” sigaw ko sabay tulak sa mukha niya habang nakaupo pa rin ako sa kanya. Tatayo na sana ako eh pero nakahawak siya ng mahigpit sa hips ko.
“Aray! Hoy- aray! Huwag mo ngang itulak ang mukha ko. Ikaw na nga itong pinapaupo eh!” reklamo ni Xavier habang tinutulak ko pa rin ang mukha niya.
O my ghad guys, todo-todo na ang pag ma-mulfunction ng katawan ko. Ang init rin ng pakiramdam ko. Sheeett, what’s happening to me! I need a doctor!
“Kinakalong mo kaya ako! Gyaaa! Manyak ka!” sagot ko sa kanya habang tinutulak pa rin,
“Eh ano naman masama doon? It’s not as if lovers tayo ano?!” sabi ni Xavier. Himala dahil bigla akong napatigil nang narinig ko ito,
Oo nga naman, wala namang masama. Ako lang nag-iisip ng kung anu-ano.
Ang nangyayari lang sa kasalukuyan ay bayanihan. Oo bayanihan. Partners kami sa misyon na ito kaya dapat lang na magtulungan, at isa na ito, pag sha-share ng upuan dahil walang enough space. Dapat mutualism ang relationship! Both organisms must be benefited! Bawal ang commensalism, parasitism, at mas lalo na ang predation!
(Author’s note: ^ ang utak ni Emi kapag to the max na ang pangungumbinsi sa sarili.)
“Fine! Basta huwag kang manghihipo diyan ha. Makakatay kita.” babala ko kay Xavier. Pero medyo awkward pa rin talaga. Buti na lang hindi masyado marami ang tao dito ngayon. Infairness, nawawala ang ngalay ng paa ko. Sobrang ngalay kaya kanina.
“Para namang may mahihipo ako sayo.” sagot niya. Ay sus! Malapit ko ng masapok ulit ito eh. Tara na’t baguhin natin ang usapan.
“Saan na kayang lupalop napunta si Kuroko?” tanong ko habang nakatingin sa malayo. Grabe talaga kapag walang presence. Masyado niya kaming pinapahirapan sa paghahanap sa kanya. Ito na ang pinakamatagal na searching na nangyari sa akin. Bigla tuloy akong kinabahan.
“Who knows? Kasalanan niya na yun kapag may nangyaring masama sa kaniya.” sagot ni Xavier. Mas lalo tuloy akong kinabahan.
“Hoy, huwag kang ganyan. At saka yang galit mo sa kaniya, kung meron pa man, paki delete na. This is what they say, Live your life today, there will always be, there will always be a way.” sabi ko habang kinakanta sa kanya yung last lyrics ng one of my favourite songs.
“Nge, ang pangit ng boses mo.” sagot ni Xavier. Bwisit talaga ito, siya nga itong binibigyan ng payo eh. Kinuha ko ang bago kong cellphone sa aking bag with an earphone. Sinaksak ko yung isa sa tenga ko, at ibinigay ko sa kanya yung isa.
“Oh ayan, nakakaintindi ka naman ng Japanese di ba? Listen to this song, baka may maitulong sa iyo.” sabi ko, kinuha naman ni Xavier yung earphone,
“Hoy, baka mahawaan ako ng luga mo ha.” ang pang-asar nya sa akin.
“Wala akong luga! Gusto mo bang masapok ulit?!” tanong ko sa kaniya,
“Tse, sinong kumanta?”
“Nano,”
“Sino yun?” ay tae. Hindi niya pala kilala si Nano.
“Utaite, ay basta the details are not important, ang importante ay ang kanta.” sabi ko sabay harap sa kaniya upang ilagay sa tenga niya yung earphone. Ako na sana ang maglalagay eh kasi ang bagal nitong si Xavier, pero masyadong maglalapit ang mukha namin kaya hindi ko na ginawa. Siya na lang ang nagkabit sa sarili niya.
And then, I started to play the song
(IMPORTANT AUTHOR’S NOTE: BAGO NIYO PO BASAHIN ANG MGA SUSUNOD NA NILALAMAN NITONG STORY, PAKI PLAY MUNA ANG MUSIC VIDEO NA NAROON SA MULTIMEDIA à ) PATIENCE IS VIRTUE, HINTAYIN MUNANG MAG LOAD.
(ready na ba? kung ok na si video, then let us sing together sa pinapakinggan nila Emi at Xavier)
Lost tesagari de sagashiteta
tozasareta mirai no kotae nante doko ni mo nai
hashiru shoudou ima kaidoku funou
Found kudaketa hazu no unmei o
mijuku na yume no naka de kikoetekita nda
"saigo made I'll be there for you"
tachidomaranai kono hari dake wa
boku no asu o kizamu oto tsukisasu
shinjitsu kara nigetara ima
genjitsu ni mo maketara ima
nani ga nokoru no?
kazoekirenai kono kizu dake ga
boku no kinou o zanzou to shite kataru
unmei ga hodokete mo ima
sonzai o kowashite mo ima
boku no michi o yuku yo
It's now or never
Breathe ikizumatte ushinatteita
hitori mogaku hibi ni sukuimotometeita
kono kanshou idaite ima zettaizetsumei
Cry afuredashite kita kono namida ga
karehateta boku no kokoro o uruoshita
iroaseta kako o kirisutete
All the words go around in my head
searching for the signs I misread black or white, wrong or right
it's an inner war we all fight
Somewhere, buried under these lies
I can see a truth that hides beyond your eyes
in the tears you cry
This is my life
I don't know where to begin
I've been wandering
looking for the voices within
This is my life
Think I've found a place to begin
This is my life
This is my life
sashinoberareta kokoro dake ga
bokura no ima terashidashite michibiku
furikaerazu sutaato o ima
osorezu fumidashitara ii nda
kirihiraite yuku yo
tachidomaranai kono hari dake wa
boku no asu o kizamu oto tsukisasu
shinjitsu kara nigetara ima
genjitsu ni mo maketara ima
nani ga nokoru no?
kazoekirenai kono kizu dake ga
boku no kinou o zanzou to shite kataru
unmei ga hodokete mo ima
sonzai o kowashite mo ima
boku no michi o yuku yo
It's now or never
This is what they say
"Live your life today.
There will always be, there will always be a way."
(2x)
This is what they say
"Live your life today."
(End of the song)
Uwa, tapos na pala! Bakit parang ang bilis? Ang ganda pa naman ng boses ni Nano. Wait, bakit may mabigat sa likod ko. When I check what is it, sheeett, si Xavier pala. Nakasandal siya doon sa likod ko.
Uwa, masyadong close! Para niya akong niyayakap nito kasi naka wrap pa sa aking hips ang mga kamay niya. Maya-maya, parang may something na basa sa likod ko. Matte, don’t tell me umiiyak itong si Xavier? I can feel his sobbing.
“Hey, ayos ka lang?” tanong ko, huhuhu. Bakit pati ako naiiyak na rin? I can somehow feel his pain. Hinayaan ko na lang ang moment naming dalawa.
“You really love your Mom, aren’t you?” dagdag ko. I know that he respond by nodding his head. Siguro masyadong emotional ito para magsalita kaya hindi niya magawa.
“That is a stupid question actually. Lahat naman kasi tayo mahal ang mga magulang natin eh. And I know na that ‘love’ ang dahilan kung bakit ka nagkaganyan.” sabi ko. Uwaa, nakakasabaw naman ito. Ang totoo niyan guys, hindi ko alam ang pinagsasabi ko. LOL.
“Love is bullshit.” reply ni Xavier. Grabe, ang lutong nun ah.
“Yeah, it’s really bullshit…when it leaves you all of a sudden. Humans believe that when someone you love goes away, the love they have for us goes away with them. When someone died, saan sila napupunta? In heaven, that’s what we believe. They are already happy there. But why do we still cry? Di ba dapat masaya tayo dahil masaya na sila? We cried not because we lost them, it is because we are lost. In short, we are crying for ourselves.” Saan ko nakuha ang mga yan? Hala Emi, nag aral ka ba ng philosophy?!
Naramdaman kong mas lalong nilubog ni Xavier ang mukha niya sa likod ko.
“However, may isa tayong nakaligtaan. The love they had for us will not vanish together with them. It will remain.” dagdag ko.
“So saan ko sila makikita?” tanong ni Xavier na parang bang bata na naputukan ng lobo.
“Sa mga bagay na nagpapaalala sa iyo sa kanya. Neh Xavier, mahilig ang Mama mo sa anime di ba? Maybe there is a reason kung bakit pilit ka niyang hinawaan ng Otaku virus. Siguro she was expecting na you will also feel the love she have for anime so that even once in a while you will come to feel the love she had for you for I am sure that they are somewhat alike. And because of this, I can say that her feelings will never fade away as long as you keep on loving what she had love back then when your mother was still alive.” grabe, nosebleed guys.
Mahirap talagang maglecture. Buti na lang hindi ako naging teacher.
Suddenly, I felt as if ipinatong ni Xavier ang mukha niya sa kanang balikat ko, and I was right. Nagkatinginan tuloy kami, tapos ang lapit lapit pa. But this time, hindi ako awkward. I feel relieve kasi na makita ang reddish mata nito Xavier na nakangiti.
“Emi, arigatou.” sabi niya sa akin na dahil sa sobrang lapit, I almost smell his breath.
“This is what they say, live your life today, there will always be, there will always be a way.” Kinanta ko na lang ang reply ko sa kaniya kahit alam ko na hindi ako magaling kumanta.
Pero our attention was catched by a basketball ball rolling towards our feet. Tapos there is this young man standing right in front of us.
“Ah, gumulong” sabi nung lalaki. Syempre gugulong yan, bola yan eh.
Tamad ang tono ng kanyang boses, at super gwapo ng mukha.
“Kuroko Tetsuya!” sigaw namin ni Xavier na para bang nakakita ng multo. Magkasabay na magkasabay talaga.
Pambihira! Kung kelan hindi hinahanap, doon sumulpot itong si Kuroko.
Atlast, nangyari na rin.
Timeless space, is activated.
- Writer
