Nahinto ako sa pagtakbo ng makita na may nakatayong tao sa gilid at mataman na nakamasid sa akin.
Ngayon ko lamang siya napansin kaya malamang na kararating niya lamang.
Naglakad na ako sa kung saan ko iniwan ang tubig na dala ko habang patungo na rin sa akin ang taong halos labindalawang taon ko na rin na hindi nakita ng personal at bukod tangin sa cellphone ko lamang nakakausap.
Importante ang dahilan ng pagpunta niya dahil hindi niya ako dadayuhin ng ganito para lang kamustahin ako.
“Makoy, kamusta na? Ngayon ko lang talaga napagtanto na ilang taon na ang lumipas simula ng ihatid kita sa airport kung saan ang lipad patungo sa bansang ito,” aniya sa akin.
Ngumiti naman ako at naalala nga ang araw na personal niya akong ihatid sa airport at tiyakin ang kaligtasan ko na makakaalis ng
