Marahas akong umiling kay kuya. “I don't believe you!” Mabilis na akong tumakbo paakyat ng stairs.
“Sydney!” He called me, but I didn't look back.
Pagkapasok ko sa loob ng kuwarto ko ay agad kong ni-lock ang pinto at mag-isang umiyak sa kama.
Ngayon ay naiiyak ako hindi na dahil sa pamomroblema sa pinagbubuntis ko, kundi dahil na sa mga pinagsasabi ni kuya at ng mga katulong na hindi talaga kami totoong magkapatid.
Kung totoo man na hindi kami magkapatid, bakit ngayon niya lang sinabi sa akin? Dahil ba nabuntis niya ako? Napakahirap paniwalaan, at parang ang sakit tanggapin 'yung sinabi ni kuya na inabandona ako ng mga magulang ko at napulot lang niya.
“Hija.” Narinig ko ang pagkatok ni Nana sa pinto.
Hindi ako sumagot, nanatili lang nakahiga habang nakayakap sa unan at tahimik na
