#İpek
Ekrem beni Kağan Emir'in yanına getirip odadan çıktıktan sonra odada derin bir sessizlik oluşmuştu. On dakikadan fazladır süren sessizlik, Kağan Emir’in yüzündeki düşünceli ifadeyle beni endişelendiriyordu.
"İşine kaldığın yerden devam edeceksin!"
Odada sonunda bir ses yankılanmıştı. Başını masadan kaldırmış bana bakarken oturduğum koltukta dikleşip gözlerine hayır dercesine baktım.
"Neden çalışmaya son verdiğimi açıkladım. Güvenin zedelendiği, şiddet görüp hakarete uğradığım bir ortamda çalışmak bana göre değil."
"İpek!" diye kızsa da doğrusu buydu. Bir gün bir şey olsa gözleri ilk beni bulacaktı. Gözlerinde gördüğüm hayal kırıklığını bir daha görmek istemiyordum.
"Kağan Emir seninle çalışmak gerçekten çok güzel. En iyi şartları sağlıyorsun ama beni de anlamını istiyorum.
