แรกขับรถกลับจากพาหุรัดตรงมาที่หอพักของแบร์รี่ เขาช่วยขนข้าวของที่ซื้อมา แม้ว่าคนตัวเล็กจะพยายามแย่งชิง ไปจนถึงพูดโน้มน้าวว่าตนเองสามารถทำได้ แต่แรกไม่เปลี่ยนใจ เขาเดินนำเข้าหอ มุ่งตรงไปที่ห้องพักโดยมีคนตัวเล็กกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมา
“เปิดประตูสิ”
แบร์รี่ย่นจมูกใส่ร่างสูง ก่อนจะล้วงกุญแจห้องออกมาเปิดประตู ไม่อยากจะเปิดประตูสักเท่าไหร่ ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกครั้งที่แรกมาห้อง จะต้องมาในวันที่ห้องของเขาไม่พร้อมรับแขก
“มันรกอ่าแรก”
“เปิดครับ” แรกกดเสียงสั่ง ไม่ยอมให้คนตัวเล็กบิดพลิ้ว ไม่รู้จะอายทำไม เรื่องห้องรกมันไม่ใช่เรื่องแปลก ยกเว้นแต่ว่าจะสกปรก ซึ่งพอแบร์รี่ยอมเปิดประตู แรกก็เห็นแค่ว่ามันรก แต่ไม่ได้สกปรกหรือมีกลิ่นเหม็นให้ระคายความรู้สึก
“คิดมากอะไร มันรกเพราะข้าวของเครื่องใช้ คนอยู่ตั้งสามคนในห้องแค่นี้ ไม่รกสิแปลก”
แรกพยายามหาช่องว่างบนพื้นเดินเข้าไปข้างใน เนื่องจากบนพื้นเต็มไปด้วย
