“อิแบร์ กูถามจริง ช่วงนี้มึงมีผู้เหรอ” โชแปงหรี่ตามองอย่างจับผิด เนื่องจากวันก่อนโทรไปหาแล้วได้ยินเสียงผู้ชายแว่วๆ ซึ่งไม่ใช่เสียงของรูมเมทแน่นอน เพราะโชแปงรู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร
“ผู้อะไร ไม่มี๊”
“แหม เสียงสูงเลยนะมึง หลบตากูอีก” โชแปงจับหน้าเพื่อนให้หันมาจ้องหน้าตรงๆ “บอกกูมา”
“เอ่อ”
“เร็วๆ ตอนนี้ไอ้โอไม่อยู่ มึงมีแค่โอกาสนี้เท่านั้นที่จะสารภาพผิด”
หากเปรียบโอเป็นพ่อเก๊ โชแปงก็คงเป็นแม่เก๊ ส่วนซ่า...แบร์รี่ให้อยู่ในตำแหน่งผัวมโนที่เป็นเมียเสี่ยใหญ่
โชแปงเป็นคนที่รับรู้ทุกอย่างและเข้าใจหัวอกแบร์รี่ได้ดีกว่าโอ ไม่รู้เพราะมีนิสัยบางอย่างตรงกันหรือเปล่า แต่บางเรื่องที่โอบ่น โชแปงกลับมองว่ามันก็ปกติ
อย่างเช่นเรื่องนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชาย โชแปงก็ไม่ได้คิดว่ามันผิดอะไร ถ้ารักกันและคบหากันอย่างถูกต้อง ยิ่งอายุเกินสิบแปดแล้วยิ่งไม่ใช่เรื่องผิด
แต่ที่ถามก็เพราะอยากรู้ว่าไปถึงไหนกันแล้
