“K-kuyaaaaa! K-kuyaaa!!!” ang pilit ko pa ring pagsigaw bagamat ramdam kong unti-unting nawalan na ako ng lakas.
“Love! Love!” ang narinig kong boses.
Agad kong iminulat ang aking mga mata. Si Brix pala. “A-anong nangyari?” ang tanong ko.
“Nanaginip ka! Nagsisigaw ka ng ‘Kuya! Kuya!’ tapos hayan, nalaglag ka sa kama natin…”
Bigla rin akong natauhan at nakahinga nang maluwag, nagpasalamat na panaginip lang pala ang lahat. Para kasing totoo. Parang nasa isip ko pa rin ang buong pangyayari. Pati ang matinding takot at mabilis ng pagkabog ng aking puso ay ramdam ko pa rin.
Inalalayan ako ni Brix na makatayo upang muling humiga sa kama sa tabi niya. “A-anong oras na ba?” ang tanong ko.
“Mag-aala una na ng madaling araw. Ano ba ang napanaginipan mo?” tanong niya habang inilingkis ang bras
