Munting Lihim

“Alvin! Ayusin mo ang kuwarto mo. Darating bukas ang Kuya Andrei mo!” ang sigaw ng inay. Mistulang may isang malakas na bombang sumabog sa aking harapan sa narinig. Sariwa pa sa aking alaala ang huling mga araw na kami ay nagkasama ni Kuya Andrei. Nagdulot ng malalim na marka sa aking pagkatao ang alaalang iyon; isang marka na nagpapatuliro sa aking isip. Sa totoo lang ay hindi ko na inaasahan pa na darating ang araw na babalik siya. Ang buong akala ko ay tuluyan na siyang naglaho na parang bula o panaginip. May isang bahagi ng aking pagkatao ang nagtanim ng matinding poot sa kanya bagamat may isang bahagi rin ang sumisigaw nang matinding pagnanais na masilayan siyang muli. Binitiwan ko ang isang malalim na buntong hininga. Mistulang tubig na bumabagsak sa isang talon ang mga alaalang kusa na lang nanumbalik sa aking isip. “Alvin! Nakikinig ka ba? Ayusin mo ang kuwarto mo! Darating ang Kuya Andrei mo bukas!!!” Naudlot ang aking pagmumuni-muni nang narinig ko na naman ang sigaw ng aking inay. “Bakit ba sa kuwarto ko siya titira ‘nay?!” ang pagbara ko sa sinabi ng inay. “Abattt! Alangan namang sa kuwarto namin ng itay mo!” ang pabalang din niyang sagot. “Hala, iligpit mo ang mga kalat, maglinis, dahil maagang-maaga ang dating niya bukas!” “Bakit po ba rito siya titira sa bahay natin???” “Bakit ba andami mong tanong? Hindi ka ba masaya? Syempre dito siya titira! Wala namang kamag-anak iyon dito. Kanino pa ba pupunta iyon kundi dito! Dalawang linggo lang ang ibinigay na bakasyon sa kanya kaya sa atin siya titira. Hindi papayag ang itay mo na hindi siya dito tumira! Nasasabik na raw siya sa Kuya Andrei mo! Ikaw ba ay hindi nasasabik sa kuya mo?” “Nasasabik…??? Noon iyon! Ngayon ay hindi na!” ang pagtutol ng aking isip. Ewan. Iyon ang isinisigaw ng utak ko bagamat may kakaiba ring dulot na kalampag iyon sa aking puso. “Aayusin mo ba ang kuwarto mo o hindi?!” ang tila pananakot na ng inay nang napansin niyang hindi pa rin ako kumilos.. “Mamayang gabi na lang po!” ang padabog ko pa ring sagot. Hindi ko lubusang maintindihan ang aking nadarama. Iyon bang may pag-aagam-agam na may dalang excitement ngunit may mabigat na saloobing kinikimkim na gustong kumawala at sisihin siya kung bakit kailangan pa niyang bumalik. Marami ring katanungan ang bumabagabag sa aking isip. May bahagi sa aking utak na gustong umalis ng bahay at tumira muna sa isang kaibigan habang naroon siya sa amin bagamat may isang bahagi rin na excited na malaman kung ano na ang hitsura niya, kung naaalala pa ba niya ako, kung wala pa rin bang nagbago sa kanya, kung natandaan pa ba niya ang lahat. Mistulang may nag tug-of-war sa loob ng aking utak, naghihilahan kung ano ba talaga ang gusto ko. Ang tunay na dahilan kung bakit ayaw ko siyang makitang muli ay ang matinding sakit na dulot ng kanyang paglayo. Nagbitiw siya ng pangako sa akin na hindi niya tinupad. Walong taon akong naghintay; walong taon na umiyak. Walong taon akong nananabik na makita siya; ang taong itinuturing kong kuya, best friend, kakampi, hero, barkada, kalaro, kaharutan... ang kuya na minsan ay nagturo sa akin ng isang bagay na hindi mabura-bura sa aking isip. Walong taon kaming nagkalayo. Sa walong napakahabang taon na iyon, unti-unting bumalot sa aking puso ang matinding poot. Si Kuya Andrei ay kasalukuyang isang sundalo na nadestino sa isang karatig-probinsya. Hindi ko alam ang kuwento kung bakit napunta siya sa pagiging sundalo. Hindi ko na inalam pa ito. Sa walong taon ba namang wala kaming komunikasyon, mistulang isa na lamang siyang dayuhan na hindi ko kilala. Isang bahagi ng aking nakaraan na bagamat gusto ko nang limutin ay patuloy pa ring bumabagabag sa aking isip. Ang alam ko lang ay may sentimental value sa pamilya niya at sa kanya mismo ang lugar namin; ang bahay namin, lalo na ang kuwarto ko kung saan kami ay minsang nagtatabi sa pagtulog sa ilang buwan na nanirahan sila sa aming bahay. Labing-limang taong gulang pa lamang siya noon, samantalang ako ay pito. Ang aking itay ay ninong niya sa binyag; ang inay ko naman ay ang ninang niya sa kumpil. Sa pagkakaalam ko, kapag mag-aasawa na raw siya, ang mga magulang ko pa rin ang mga ninong at ninang. Ganoon din sa panig ko. Matalik na magkaibigan kasi ang aming mga pamilya. Nagsimula iyon sa mga tatay namin na mag-best friends simula noong bata pa sila. Ang aming mga inay ay mag-best friends din. Niligawan nila ang aming mga inay, at noong napagdesisyunang mag-asawa, double wedding ang nangyari. Simula noon, parang iisa na lamang ang aming mga pamilya. Sa hirap at ginhawa nagdadamayan sila. Ang narinig ko pa ngang kuwento ay kung naging babae nga lang daw sana ako, nai-arrange na nila ang aming pag-iisang dibdib ni Kuya Andrei para raw tuluyang magiging isa ang aming mga pamilya at lahi. Iyon ang tinatawag nilang arranged marriage. May narinig na akong mga ganyang klaseng arrangement ng pag-aasawa sa ibang lahi o kultura. Ang siste, sa kaso namin, lalaki ako nang dumating sa mundong ito. Kaya gumuho ang kanilang pangarap. Ngunit ganoon pa man ay para pa rin kaming tunay na magkapatid. Itay at inay kasi ang tawag niya sa mga magulang ko at gayun din ako sa mga magulang niya. Nagkahiwalay ang aming mga pamilya nang nasunog ang kanilang bahay. Pansamantalang tumira sila sa amin at paglipas ng ilang buwan ay napagdesisyunan ng mga magulang niya na hanapin ang suwerte sa Maynila. Wala raw kasing kahihinatnan ang buhay nila sa probinsya. Kaya masakit man sa kanilang kalooban ay napilitan silang umalis. Hindi naman kasi sarili nilang lupa ang kinatitirikan ng bahay nila at nang nasunog ito, pinagbawalan na silang magtayo muli ng bahay. Ang isa rin sa mga problema nila ay ang gastusin sa pag-aaral ni Kuya Andrei, na sa panahong iyon ay nasa college na, baon pa man din sila sa utang. Nag-iyakan kaming lahat sa mismong araw ng paglisan nila; ang inay, ang itay, ang mga magulang ni Kuya Andrei. Ngunit sa kanilang lahat, ako ang may pinakamaraming luha; ako ang may pinakamasakit at pinakamabigat na saloobin sa paglisan nina Kuya Andrei. Hindi maiwasang hindi manariwa muli sa aking isip ang mga pangyayari pagkatapos nilang masunugan ng bahay ay pansamantalang tumira sila sa amin. Ang mga magulang niya ay sa sala natutulog samanatalang si Kuya Andrei naman ay sa kuwarto ko. Sa pagtira nilang iyon sa bahay namin, doon naging mas malapit pa kami ng Kuya Andrei ko; mas nakilala ko pa ang pagkatao niya, at sumibol sa aking isip ang matinding pag-idolo sa aking kinikilalang “kuya” Oo... sobrang bata ko pa sa panahong iyon. Ngunit tandang-tanda ko pa ang lahat. Likas na masayahin si Kuya Andrei, matalino, sports minded, at higit sa lahat, guwapo. Ang siste, malakas siyang mang-asar. Hindi ko rin alam kung bakit siya ganoon sa akin. Parang mga aso’t-pusa kaming hindi puwedeng magsama. Kaunting kibot lang, naghahabulan na kaagad, nagsisigawan, nag-aasaran, o kaya ay nagbabatuhan ng kung anu-anong mga bagay. Minsan, ang gagawin niyan sa akin habang naglalaro ako ay palihim siyang pupunta sa likuran ko at biglang hihilahin pababa ang aking garterized na short at sasabayan niya ito ng pagkaripas ng takbo. Kapag nasa malayo na siya ay pagtatawanan na niya ako. Hindi ko kaya naranasan ang magsuot ng brief noong bata pa kung kaya, lalantad talaga ang aking ari. Nakakahiya iyon lalo na kung may mga tao sa paligid o nasa harap ako ng iba pang mga batang kalaro. Kapag nangyari ito, katakot-takot na habulan at batuhan ng kung anu-anong bagay ang mangyayari. Hindi ko rin siya kikibuin. Susungitan ko siya kahit ilang araw pa hanggang sa siya na mismo ang lalapit sa akin at susuyuin ako nang todo. “Bunso… lika. Hug na sa kuya” “Ayoko nga! Galit ako sa iyo!” “Lika na. Love ka naman ni kuya eh.” Kadalasan din, bibigay kunyari ako. Ngunit kapag nakalapit na siya at pipilitin niya akong yakapin, doon ko na puwersahang hahablutin ang kanyang buhok. Ngunit kiliti lang naman ang katapat sa galit ko. Alam niyang gamitin ang weakness kong iyon. Kapag nakita niyang tumawa na ako, hahalikan na ako niyan sa pisngi at kakargahin. Iyan din ang isa sa mga gusto ko sa Kuya Andrei ko; kakargahin ako kahit ang laki-laki ko na, bibigyan ng kung anu-anong laruan, at lalo na ang paborito kong pagkain – ang puto. Makakatanggap na lang ako niyan ng pasalubong kapag galing siya sa school o sa lakad. Ganyan si Kuya Andrei sa akin. Kumbaga, papatayin muna niya ako sa sobrang inis at pagkatapos ay bubuhayin naman sa sobrang ka-sweetan. Ang isa ring paborito niyang pang-aasar ay ang pagtatago ng aking tsinelas, sapatos, damit, notebook, o iba pang bagay. Sa oras pa naman ng pagmamadali. Kapag naitago na niya ang mga gamit ko, pagtataguan na ako niyan at tatawa. Organized kasi siya sa lahat ng bagay; sa kanyang mga gamit, sa kanyang oras. Iyon bang kapag alas-sais ang alis ng bahay, 5:45 pa lang ay handa na itong umalis at ang lahat ng mga gamit ay nakahanda na. Samantalang ako ay ang kabaligtaran. 6:30 ang dapat na tamang alis ngunit 6:45 o alas 7:00 na nakakalabas ng bahay. Filipino time kumbaga. Kaya lalo tuloy akong nahuhuli sa eskuwela. Palibhasa, hapon pa ang pasok niya sa klase. College na kasi ang Kuya Andrei sa panahong iyon, samantalang ako ay nasa Grade 1 pa lang. Kaya kapag nasa ganoon akong pagmamadali dahil nagsisisigaw na ang inay at may nang-iinis pa sa akin, kung hindi ako iiyak niyan ay babatuhin ko talaga siya. May isang beses nga, hindi na ako nakatiis, kinuha ko na ang itak sa kusina at hinabol siya. “Kapag naabutan kita, tatadtarin ko iyang mga kamay at paa moooooo!!!” Pinagalitan ako ng mga magulang ko. Ngunit siya, parang wala lang; lihim na pinagtawanan ako. Isang beses, ako naman ang nakatiyempo. Naliligo kami noon sa ilog at biglang sumingit sa utak kong resbakan siya. Nauna akong umahon sa tubig, nagbihis at noong nakabihis na ay sinadya kong itago ang kanyang damit. E, kapag kami pa naman ang naliligo sa ilog, hubo’t hubad pareho. “Alvinnnnnnnnn! Tangina nasaan ang damit ko!!!” ang sigaw niya noong nakaahon na siya sa tubig, ang kanyang dalawang kamay ay itinakip sa kanyang harapan. Syempre, hindi ako magkandaugaga sa pagtawa habang nagtatago sa likod ng malaking nakausling bato. “Kapag nakita kita, dila mo lang ang walang latay!” Ngunit naawa rin ako sa kanya. Halos mag-iisang oras kasi syang naghanap ng kanyang damit at nang napagod ay naupo na lamang sa dalampasigan at ang kanyang harapan ay tinakpan ng tuyong dahon ng saging. “O hayan na ang mga damit mo!” ang sambit ko nang nilapitan ko na siya at inihagis sa harap niya ang mga damit niyang hinahanap. Tiningnan niya ako nang matulis sabay tanong ng, “Saan mo itinago ang mga iyan?” habang nagmamadaling tumayo, dinampot ang mga damit niyang nakalatag sa batuhan at mabilisang isinuot ang mga iyon. Alam ko, atat na atat na siyang makaganti sa akin. “Doon o…” ang pagturo ko sa malayo “Dinala ng aso doon!” at syempre, inunahan ko na siya sa pagkaripas ng ng takbo. “Aso pala ha! Lagot sa akin ang tanginang aso na iyan kapag naabutan ko!!!” at kumaripas na rin siya ng takbo, hinabol ako. Sa bahay ang tumbok ko. Sa bahay kasi, safe ako. Kumbaga, kahit anong galit niya sa akin, hindi niya ako puwedeng saktan kasi, nandoon ang mga magulang namin na kapag nalamang sinasaktan niya ako, siya kaagad ang masisisi. “Dapat ikaw palagi ang umintindi d’yan sa bunso mong kinakapatid dahil mas matanda ka kaysa kanya!” ang paulit-ulit na sinasabi ng inay niya sa kanya kapag nakitang naaagrabyado ako. Kaya nang nakarating na ako ng bahay, nagsisigaw kaagad ako upang mapansin. “Inay! Inay!!!” Inay kasi ang tawag ko sa inay ko at sa inay niya. “Ano???!!!” ang tarantang sagot ng inay niya sa pagsigaw ko. “Si kuya po! Si kuya po!” sabay turo ko kay Kuya Andrei na mabilis ding dumating gawa nang paghabol sa akin. “Bakit? Anong nangyari sa kuya mo?!” Sumingit kaagad siya ng, “Wala po…. Naghabulan lang po kami!” ang paga-alibi niya. Imbes na batukan niya ako o saktan, ang tanging nagawa na lamang niya ay ang pasikretong paghablot ng aking buhok at palihim na pagbulong, pansin ang kanyang tinimping pagkaasar. “Mamaya sa kuwarto natin lagot ka sa akin!” Ngunit kapag nasa kuwarto na kami, hindi rin naman niya magawang saktan talaga ako. Ang gagawin niya ay tatakutin ako, ku-kwelyuhan, ididikit sa mukha ko ang mukha niyang nanlilisik ang mga mata o kaya ay ang kanyang kamao, ililingkis ang mga daliri niya sa aking leeg na para akong sasakalin, at kapag hayan, nanginginig na ako sa takot, uutusan na lang ako ang boses ay kunyari galit na galit, “Masahehin mo na nga lang ang katawan ko!” Ako naman ay susunod na lang din. Alam ko kasing kapag nasa ganoong sitwasyon na nakokorner na talaga ako at papalag pa, maaaring masaktan nga ako. Kaya go… sundin ko ang utos ng aking mahal na “kuya”. Itataas na niya ang kanyang kamay niyan, pahiwatig na gusto niyang hilahin ko ang t-shirt niya upang matanggal ito. Ako pa talaga ang magtanggal ng kanyang t-shirt! Pagkatapos, ngunguso naman siya sa kanyang harapan, pahiwatig na ibaba ko rin ang kanyang butones maging ang zipper ng kanyang pantalon. Gagawin ko rin naman ito hanggang sa brief na lang ang matirang saplot sa kanyang katawan at dadapa na siya sa kama. Alam ko namang hindi ako marunong magmasahe at alam din niya iyon. Sa edad kong pito, maliliit at mura pa ang aking mga daliri. Kulang pa rin ang mga ito ng lakas sa pagdiin sa kanyang matitigas na muscles. Mabilis din akong mapagod. “Pagod na ako kuya…” “Hindi ka pa nga nangangalahati sa likod eh!” pagmamaktol niya. “E, pagod na ako eh!” padabog ko ring sagot. Doon ay uutusan na lang niya akong apakan ang kanyang katawan. Kahit 15 lang kasi si Kuya Andrei, matipuno na ang kanyang katawan dahil sanay sa mabibigat na trabaho sa bukid, kagaya ng pag-akyat ng niyog at paghahakot, pag-aararo at pag-iigib ng tubig. Kahit anong trabaho ay kaya niyang gawin. Marunong na nga siyang magkumpuni ng mga nasisirang parte ng aming bahay. Kaya kahit tapak-tapakan ko pa ang katawan niya, kaya niya ang aking bigat, lalo na sa panahong iyon, napakaliit kong bata. “O sa harap naman…” Titihaya siya upang ang tiyan, dibdib at hita naman ang aking tatapakan. Ang totoo, hindi lang ganda at tibay ng katawan ang masasabing asset ni Kuya Andrei. Maliban sa kanyang angking kakisigan at tangkad, balbon siya at may maipagmamalaking kargada. Alam ko iyon dahil may mga kaibigan din naman akong kapag naliligo kami sa ilog na hubo’t-hubad minsan ay nagkukumparahan kami ng aming ari, nagpapalakihan; alam ko ang malaki at ang hindi. Kaya, masasabi kong malaki talaga ang kargada ni Kuya Andrei. Tungkol naman sa kanyang pagka-balbon, kitang-kita ito kapag ganoong naghuhubad siya; ang mga pinong balahibong-pusa na kauusbong pa lamang sa kanyang dibdib at ang mga nakahilerang balahibong ito na tila sinadyang iginuhit pababa sa kanyang pusod, patungo sa ibaba pa, hanggang sa mag-ugnay ang mga ito sa kanyang bulbol. Nag-eenjoy rin naman ako sa pagtapak sa kanyang katawan. Mistula lang kasi akong naglalaro. At kadalasan, niloloko kong sadyaing tapakan ang kanyang harapan. “Amffff! Dahan-dahan! Tangina… mababasag na ang bayag ko niyan!” ang kadalasan ding sasabihin niya kapag nasasaktan sa pagtapak ko sa kanyang p*********i sabay tampal sa aking puwet. “Ummm!” Pero sa loob-loob ko lang, alam kong nasasarapan din siya kung hindi man nakikiliti sa pagtapak ko sa harapan niya. Halos palagi kasi, nakakapa ng aking paa ang tumitigas niyang ari sa loob ng kanyang brief. Pero, dahil wala naman akong kamuwang-muwang sa implikasyon ng pagtigas ng ari, dedma na lang ako. Ang alam ko kasi, normal lang kapag tumitigas ang ari ng isang lalaki. Naranasan ko na rin kasi iyon sa aking sarili. Kapag ganoong tumitigas, parang ang sarap idiin nito sa kung ano mang bagay, ngunit kapag hinayaan lang, kusa rin itong mawawala at babalik uli sa dating lambot. Iyon alang ang alam ko. May soft spot naman din talaga si Kuya Andrei. In fairness, sobrang sweet din naman nito sa akin kapag nasa tamang estado lang ang kanyang pag-iisip; ang ibig kong sabihin, walang topak. May mga pagkakataon ngang sabay kaming maliligo niyan. Kapag ganoon, parehong hubo’t-hubad kami sa banyo; siya ang magpapaligo sa akin, magtatabo ng tubig galing sa drum upang ibuhos sa ulo at katawan ko, sasabunan niya ang buo kong katawan, hihilurin. Pagkatapos, siya naman ang maghihilod at magsasabon sa kanyang sarili habang tutulungan ko siyang buhusan siya ng tubig gamit ang tabo. Minsan din, ako ang inuutusan niyang maghilod sa kanyang likod. Walang malisya ito bagamat minsan, inaasar ko siya kapag nakitang nililinis o sinasabon niya ang kanyang p*********i hanggang sa pilitin niya itong tumigas. Hindi ko rin kasi alam kung bakit parang gustong-gusto niyang patigasin ang ari niya. Hindi rin siya nahihiyang nakikita ko ito, kahit may bulbol na ang kanyang alaga. Ngunit dahil wala nga akong kamuwang-muwang, pagtawanan ko na lang siya at tawaging “Kabayo! Kabayo!!!” Hanggang sa asaran lang naman iyon. Isa iyon sa mga bagay na hindi ko malilimutan tungkol kay Kuya Andrei. Ang isa pang bagay na hindi ko malimutan sa kanya ay ang kanyang pagka-overprotective. Kapag nakita niya ako sa school at alam niyang tapos na ang aking klase, pauuwiin na kaagad ako niyan. “Uwi na! Kanina pa tapos ang klase mo ah! Anong ginagawa mo rito? Hinahanap ka na ng inay!” Minsan nakipagsuntukan ako sa isang estudyante dahil inaasar ba naman ako, bansot daw ako at payatot. Sinuntok ko nga sa mukha. Natamaan ko. Ngunit gumanti ito at habang nasa kalagitnaan kami ng suntukan, hala, sumali ba naman ang kuya niya at ako na nga itong maliit, ako pa itong pinagtutulungan nila. Ah… noong nakita ito ng kuya ko, inupakan niya silang dalawa hanggang tumakbo ang bata na hinabol ko naman at ang kuya niya ay bumagsak sa lupa, putok ang mga labi. “Kapag nalaman kong inaapi nyo pa itong kapatid ko… kahit isali niyo pa ang tatay niyo, hindi ko kayo uurungan!” ang pagbanta ni Kuya Andrei. Simula noon, wala nang nangtangka pang mambully pa sa akin sa school. Syempre, alam ng lahat na siga pala ang “kuya” ko. Ngunit ang pinaka-memorable kong karanasan ay ang mga harutan namin sa kuwarto. Dahil sa kuwarto ko nga siya natutulog at nakatira, syempre, nagtatabi kami sa kama kapag natutulog. Maliit lang kasi ako at kasya naman kaming dalawa sa kama ko. Naalala ko pa noong pinakaunang gabi niya na matulog, inunahan ko talaga siya sa kama at nahiga ako sa gitna mismo nito upang maisip niya na ayokong may katabi. Palagi kaya niya akong inaasar. Dahil sa kuwarto ko siya matutulog, parang may feeling-boss akong nadarama. Iyong bang, “Ako kaya ang may-ari ng kuwarto kaya ngayon, ako ang boss at dapat ako ang masusunod”. Ganyang pag-iisip. “Ayaw mo bang magtabi tayo d’yan sa kama mo?” tanong niya noong nakitang hindi ko siya binigyan ng espasyo. “Ayaw!” ang mataray kong sagot. Hindi siya umimik. Walang nagawa kundi ang maglatag ng banig. Noong handa na ang kanyang tulugan, naghubad siya ng damit at brief lang ang itinira sa katawan. “Alam mo ba kung ano ang nangyari kagabi sa isang bata doon sa kalapit na baranggay natin?” ang sabi niya habang nakahiga na sa banig na nilatag, nakatihayang ang mga mata ay nakatuon sa aming atip na nipa. Iisa lang ang kumot ko at ginamit ko ito kung kaya unan lang at banig ang sa kanya at lantad na lantad ang kanyang katawan, pansin ko pa ang pagbakat ng bukol sa kanyang harapan. “Hindi.” Ang maiksi kong tugon, pahiwatig na hindi ako interesado sa kanyang kuwento. “Pinatay ng aswang.” Gulat na napatagilid akong bigla paharap sa kanya. Syempre, matatakutin din kaya ako, lalo na sa aswang. Kung kaya nga ayaw kong matulog na patay ang ilaw, kahit nagagalit ang itay dahil malakas daw ang kunsumo ng kuryente namin. “Weeee! Di nga?” “Oo. May aswang palang gumagala rito sa lugar natin. Nasa kuwarto lang iyong bata, nag-iisa at sinilip lang daw ng aswang sa bubong ng bahay nila. Ang mga aswang pala ay puwede nilang pahabain ang kanilang dila! Hinawi ng aswang ang atip nilang pawid at iyong dila ng aswang ang pinahaba at sinipsip ang dugo ng bata habang mahimbing itong natutulog. Hayun, hindi na nagising. Patay! At nakita na lang nila kinaumagahan na simputi ng papel ang bata, wala na palang dugo ito! Tsk! Tsk! Tsk!” Seryoso rin siyang nagkuwento, parang totoo talaga. Paniwalang paniwala ako. Bigla akong kinilabutan. Ngunit dahil tinarayan ko siya, hindi pa rin ako nagpahalata na takot na takot na ako. Tiniis ko. Pride ba. “Wala naman akong naririnig na aswang dito eh!” ang sagot kong padabog. Sa totoo lang, may mga kuwento-kuwento na rin akong narinig na ewan kung totoo o gawa-gawa lamang din. “Wala pa. Hindi pa natiyempuhan. Malalaman mo kapag nasa paligid ang aswang dahil mag-iingay ito ng, ‘kikik! Kikik! Kikik! Kikik! Kikik!’ At heto pa, naaamoy daw nila kapag ang bahay ay may nakatirang bata, bagong silang o kahit iyong ang edad ay hanggang pitong taong gulang.” Na lalo ko pang ikinatakot. Pitong taong gulang din kaya ako. “Tinatakot mo lang ako eh. Alam ko, hindi totoo iyan. Bagong silang na bata lang ang kinakain ng mga aswang, hindi na malalaki!” “E bakit sa kalapit na baranggay natin, pitong taong gulang na iyong bata na sinipsip ang dugo?” “Ewan ko sa iyo! Matulog na nga ako! Ayoko nang makinig!” ang sambit ko at tumalikod na sa kanya, itinakip sa buong katawan ang kumot dahil sa takot. Ngunit hindi ako nakatulog. Hanggang sa nag-alas 12 na ng hatinggabi, hindi pa rin ako dalawin ng antok. Iyon bang ang isip ay naglalaro tungkol sa bagay na kinatatakutan at para akong mababaliw na nagmamanman sa paligid kung may ingay na kagaya ng sinabi niya o ang bubong na baka may biglang hahawi sa aming atip na nipa atsaka makikita ko na lang ang dalawang malalaki at pulang-pulang mga mata na ang dila ay inilaylay na patungo sa akin. O kaya naman ay makatulog ako tapos hindi na mangising dahil sinipsip na nga ng aswang ang aking dugo. Grabe, pinagpawisan ako kahit malamig ang gabi. Hndi nga ako nakatiis. “Uhhhhmm!” ang narinig kong ungol ni Kuya Andrei. Nagising kasi siya. Nilingon niya ako. “O… bakit nandito ka na sa tabi ko? Akala ko ba ay ayaw mong may katabi?” ang mahinang sambit niya, ang boses ay halata sa isang naudlot ang tulog. “M-mayroon akong narinig kuya eh…” sambit ko na ang boses ay parang sa isang tupang nakakaawang tingnan at pakinggan. “Ano?” “Kikik! Kikik! Kikik! Kikik! Kikik!” Napangiti naman siya. “Aswang nga iyan. Ngunit huwag ka nang matakot. Yayakapin ka ni kuya.” Sabay lingkis ng kamay niya sa aking katawan. Hayun, itinakip ko sa aming dalawa ang nag-iisang kumot ko. At nakatulog ako nang mahimbing sa sahig, yakap-yakap ng aking kuya. Sa aming agahan kinabukasan, tinanong ko kaagad ang inay. “Nay… may bata raw na pinatay ng aswang sa kalapit-baranggay natin?” Na mabilis ding sinagot ng aking inay ng. “Wala ah! Saan mo ba narinig iyan…?” Hindi na ako kumibo. Nagagalit kasi ang inay kapag nagtatanong ako ng mga ganyang kuwento-kuwento kasi alam niya natatakot na ako niyan at hindi makatulog. Ang nanay ko pa; ilang beses na kayang naiistorbo sila ng itay sa kanilang kuwarto dahil kapag may narinig akong mga ganyang kuwento at natatakot ako, sa kanilang kuwarto ako natutulog. Tiningnan ko si Kuya Andrei, hinintay kong panindigan niya ang kuwento niya kung totoo nga. Ngunit kinindatan lang niya ako at sabay bitiw pa ng nakakalokong ngiti. Doon ko nalaman na nag-imbento lang pala siya ng kuwento. Sinimangutan ko siya. At sa isip ko lang, “Mamaya ka lang…” Kinagabihan nga, inaway ko na naman siya. “Bakit tinakot mo ako kagabi? Mahaba ang dila ng aswang? Sinipsip ang dugo noong pitong taong gulang na bata?” Ngumiti lang siya. “Ganyan naman talaga sa sine, hindi ba?” ang kalmante pa rin niyang sagot. “Ewan ko sa iyo. Bakit mo ako tinakot?” “Gusto ko lang mayakap ang bunso ko… ito naman o. Sige na, usog na doon, tatabi ako” ang sambit niya noong akmang hihiga na siya sa aking kama. “Ayoko ah. D’yan ka lang sa sahig.” Hindi na siya nagpumilit. “Ok... Sinabi mo eh.” At nilatag niya ang banig sa sahig at pagkatapos, naghubad ng damit, nahiga na parang wala lang. Ngunit may naramdaman pa rin akong takot. Kaya hindi ko na rin napigilan ang sarili. “Dito ka na sa tabi ko!” ang padabog kong sabi. “Ayoko d’yan. Ayaw mo naman eh. Atsaka, umiihi ka sa pagtulog, baka maihian mo pa ako.” “Waaahhh! Di na kaya ako umiihi.” “E bakit sabi ng inay ay umiihi ka pa rin daw?” “Wala na eh! Tsismis lang iyon.” Natawa siya sa sinabi kong tsismis. Siguro napatanong siya sa sariling, “May tsismis pa itong nalalaman… parang showbiz!” “Halika na rito kuya!” Ang paggiit ko na, ang boses ay nainis na. “Sabi mo gusto mo akong mayakap.” At doon na siya bumigay. Alam ko naman gusto rin niya iyon. Feeling hard-to-get lang siya. “Sige na nga! May utang ka sa akin ha?” “Anong utang naman iyon?” “Iyong pagpapatabi mo sa akin sa iyong kama, ang panghingi mo ng yakap sa akin…” “Sige… may utang na ako.” sambit ko na lang upang matapos. Simula sa gabing iyon, magkatabi na kaming natutulog ni Kuya Andrei sa aking kama. Iyon ang isa sa na-miss ko sa kanya. Ang pagyayakapan namin habang natutulog, ang kulitan bago matulog, ang harutan, ang munting away… Sa totoo lang, naging sobrang close ako sa Kuya Andrei ko masasabi kong mas malapit pa ang loob ko sa kanya kaysa aking sariling mga magulang. Para sa akin sa panahong iyon, siya ang nag-iisang idol ko, ang tinitingala ko, ang hero ko, ang best friend ko, ang totoong kuya ko. Halos siya na rin ang itay at inay ko. Parang hindi ko kayang mabuhay sa mundo kapag wala siya. Ngunit may isa pang insidenteng nangyari sa amin ni Kuya Andrei na hindi lang tumatak sa aking isip kundi nagdulot pa ng malalim na sugat sa aking nakaraan na siyang nagbigay ng matinding kalituhan sa aking pagkatao. Ito rin ang naging basehan ko sa paggawa ng mga mahahalagang desisyon ko sa buhay; kung bakit ko tinahak ang landas na aking kinasasadlakan sa ngayon. Ang insidenteng ito ay ang ipinagbiilin niya bago siya lumisan; ang aming munting lihim...