บทที่ 41
จุกนะ…เวลาถูกตัดสายสัมพันธ์
หน้าห้างสรรพสินค้า จุดรอรถรับจ้าง..
ตลอดเวลาที่เดินมาที่หน้าห้าง อ้ายเหรินไม่ได้หันหลังไปมอง เฉินหลงที่เดินตามเธอมาติดๆ แม้แต่ยืนรอรถรับจ้าง เธอก็ไม่ยอมมองและคุยกับเขา..
ด้านเฉินหลงก็คอยเข้าไปยืนข้างๆ และทำนั้นทำนี้และไอบ้าง เพื่อให้อ้ายเหรินสนใจ
‘นี่สินะเวลาถูกเมิน เหมือนไม่มีตัวตนไร้ค่า ไร้ความหมาย มันรู้สึกอย่างไร’ เฉินหลงกระตุกยิ้ม เมื่อนึกถึงครั้งก่อนๆ ที่เขาเคยเมินเฉยทำเหมือนเธอเป็นฝุ่นละออง และยังเคยใช้วาจาด่าเธอเสียๆ หายๆ เขารู้ซึงแล้วว่าการถูกเมินเหมือนไม่มีตัวตน มันน่าอายและเจ็บปวดหัวใจอย่างไร..
“รถมาแล้วค่ะ”
อ้ายเหรินรีบกวักมือเรียกรถ ซึ่งเธอไม่อยากยืนให้ตัวเองอึดอัด ที่ต้องยืนใกล้ชิดเฉินหลง ถึงแม้จะมีโฉโจยืนเป็นเพื่อนก็ตาม
เฉินหลงจะเดินไปเปิดประตูรถให้ แต่โฉโจเดินนำหน้าไปเปิดประตูรถให้อ้ายเหรินก่อน และพูดกำชับคนขับรถว่า
“อื้อ ค
