EP 8 :ไม่สิ้นไร้ไม้ตอก

1589 Words

ตอนที่ 8 : ไม่สิ้นไร้ไม้ตอก เสียงเพลงดังกระหรึ่มเมื่อเข้าสู่เวลาเที่ยงคืน นักท่องราตรีในยามค่ำคืนสนุกสนานไปกับเสียงเพลงจังหวะมันๆ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์สูบฉีดในร่างกายทำให้แต่ละคนอวดรวดลายไปกับเสียงเพลง อันดาอวดร่างกายอันเซ็กซี่ด้วยการเต้นยั่วยวนไปกับเสียงเพลง รับรู้ได้ถึงสายตาของชายหลายคนที่มองมาพลางส่งยิ้มยั่วยวนกลับไป "ไหนว่าพาเพื่อนมาปลอบใจ ทำไมแกดูสนุกกว่าฉันนะยัยอันดา" ใบหม่อนแซวเพื่อน "ก็ปลอบใจอยู่นี่ไง ล่อเหยื่อให้เข้ามาเผื่อแกสนใจ" "ฉันว่าผู้ชายสนใจแกมากกว่า" "ก็ไม่แน่นะ ขวามือมีผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกำลังมองแกอยู่ ลองส่งสายตาหวานๆไปสิ เผื่อได้ผัวใหม่แก้เหงา" อันดาพูดไปพร้อมกับเต้น ทำเหมือนไม่สนใจแต่รู้ว่าใครกำลังสนใจอยู่บ้าง เรื่องเรียนได้เลือดแม่ ส่วนเรื่องเที่ยวได้เลือดพ่อ ใบหม่อนชำเลืองมองตามเพื่อนและเป็นไปตามที่อันดาพูด "แกนี่สุดจริงๆ หาผัวให้เนเน่หน่อยสิ รายนั้นจะเฉาอยู่แล้ว" "อย่ามายุ่งกับฉัน สวยแบบฉันหาเองได้ ไม่ค่อยมักวันไนท์สแตน" "จะบอกให้ว่าวันไนท์สแตนนี่แหละเด็ด มีเรื่องให้น่าตื่นเต้นตลอด ไม่ซ้ำจำเจ" อันดาส่ายหัวให้กับคำพูดของเพื่อน ทั้งที่เมื่อเช้ายังเหมือนจะเป็นจะตายเรื่องผู้ชาย แต่พอเจอผู้ชายที่หมายปองดันเปลี่ยนอารมณ์เหมือนกับสับสวิตช์ "แกเอาบ้างไหมอันดา เห็นยั่วๆแต่ไม่ได้สักที" "ไม่คันขนาดนั้น" "เหมือนด่าฉันนะ" ทั้งสามคนหัวเราะอย่างมีความสุขและพากันดื่มอย่างสนุกสนาน "ถ้าผมขอร่วมวงด้วยจะได้ไหมครับ" ชายหนุ่มมาดไทยเดินเข้ามาหากลุ่มสาวสวย สายตาคมมองไปที่หญิงสาวร่างอรชรผมสีน้ำตาลหม่นเทา แววตากะลิ้มกะเหลี่ยส่งตรงไปที่เธอ "พวกเราเหงาอยู่พอดี ชวนเพื่อนเสื้อขาวมาด้วยสิ รู้ว่าแอบมองเพื่อนเราอยู่" อันดาส่งสายตาหยาดเยิ้มและชวนแก๊งชายหนุ่มเข้ามาร่วมวง ไม่มีท่าทีเขินอายเลยสักนิด เพราะผับกลางคืนมักมาคู่กับผู้ชายที่จ้องจะหาเหยื่อ ไม่ต่างจากผู้หญิงที่อยากออกเที่ยวเพื่อให้ได้กลับไปแก้เหงา เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทำให้เวลาพูดคุยกันต้องแนบชิดจนแก้มชนแก้ม อันดาไม่ได้รู้สึกเคอะเขิน รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายที่เข้ามาต้องการอะไร ท่อนแขนของชายหนุ่มโอบเอวร่างอรชรและยืนประคองหลัง เต้นไปพร้อมกับหญิงสาว พร้อมกับดื่มเหล้าให้เลือดในตัวสูบฉีด กลิ่นน้ำหอมของหญิงสาวช่างหอมหวานจนอยากกัดกินไปทั้งตัว "เราไบรตัน เรียนอยู่มหาลัยxx ปีสาม" "เราอันดา" "แค่นี้?" "เจอกันในที่แบบนี้คงไม่ต้องสักประวัติเหมือนตอนสมัครงานหรอกนะ ตื่นมาก็ลืมแล้ว" "แล้วถ้าเราไม่อยากลืมล่ะ" "ก็อยู่ที่ความสามารถ จะทำให้น่าจดจำได้มากน้อยแค่ไหน" อันดาหันมาเผชิญหน้าชายหนุ่ม นิ้วเรียวยาวลูบไปตามแผงอกแกร่งเบาๆก่อนจะหันกลับไปเต้นตามจังหวะเพลงสนุกๆ ส่งสายตามองเพื่อนสาวที่กำลังออดอ้อนผู้ชายที่พึ่งเจอไม่ถึงห้านาที หวังว่าแกจะลืมผัวเก่าได้นะใบหม่อน อันดาส่งสายตาให้เนเน่และระบายยิ้มให้กัน ก่อนที่สาวๆจะคลอเคลียไปกับหนุ่มที่เข้ามาหา "คืนนี้ว่างไหม" "อยากได้เราเหรอ" อันดาถามไปตรงๆ "เธอนี่ตรงดีนะ เราชอบ" อันดาได้แต่ยิ้มและไม่ได้ตอบคำเชิญชวนของชายหนุ่มที่พึ่งเจอกันได้ไม่นาน —————- "นั่น ยัยอันดานิ" รุ่นพี่ปีสี่สังเกตเห็นรุ่นน้องที่พึ่งมีเรื่องกันไป "แล้วไง เธอสนใจผู้หญิงคนนั้นมากกว่าฉันงั้นเหรอ" ชาวินท์ยื่นหน้าไปหาในระยะประชิด "ไม่มีอะไรให้น่าสนใจ เพราะคงโดนจนพรุนหมดแล้ว สู้พี่...เอ่ย สู้ป๊อปปี้ก็ไม่ได้ ที่รักเดียวใจเดียว มีเอาไว้ให้ผู้ชายที่หมายปอง ว่าแต่คืนนี้จะไปต่อไหนกันดี ชวนป๊อปปี้มาแบบนี้คงไม่คิดจะแค่ออกมาดื่มเฉยๆหรอกใช่ไหม" รุ่นพี่สาวเปลี่ยนมาสนใจรุ่นน้องหนุ่ม แขนเรียวยาวคล้องคอไว้หลวมๆพร้อมกับแสดงท่าทางออดอ้อนเหมือนคนเมา "หึ คิดว่าไงละ" "คิดว่า..." รุ่นพี่สาวลูบไร้ต่ำลงไปจนถึงกลางหว่างขาของชายหนุ่ม เบิกตาโพลงด้วยความตกใจทั้งที่อยู่ภายใต้กางเกงแต่รับรู้ได้ถึงความใหญ่ "หกสิบพอไหวไหม" ชาวินท์กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงกระเส่าและส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้หญิงสาวที่ยังตกตะลึงในความใหญ่ "พี่ไม่ค่อยชิน ทำพี่เบาๆนะ" รุ่นพี่สาวใช้จริตเหมือนสาวไร้เดียงสา ชาวินท์มองหน้ารุ่นพี่สาว พลางนึกในใจกับการแสดงออกของเธอ มารยาหญิงใช้ไม่ได้กับเขา จากลีลาและการเข้าหาของเธอทำให้รู้ได้ว่าไม่เบา แต่คงเป็นครั้งแรกที่เธอเจอไซซ์นี้ ถือว่ายังดีอย่างน้อยก็มีประสบการณ์ไม่แข็งเป็นท่อนไม้ซุง เมื่อถึงช่วงผับปิด... อันดาโบกมือลาเพื่อนสาวที่ควงแขนไปกับผู้ชายที่พึ่งเจอกันในผับเพื่อคลายความเหงาจากผัวเก่า และส่งยิ้มให้กับเนเน่ที่กำลังขึ้นรถส่วนตัวกลับบ้านคนเดียว งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เหมือนกับตอนนี้ที่ผับปิดแล้วเธอก็ต้องกลับเช่นกัน "เราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ" "กลับบ้าน" "ไหนว่าไปต่อ" ชายหนุ่มเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจ ทั้งที่ตอนอยู่ในผับเธอยังยั่วยวนเหมือนล่อเหยื่อ แต่พอผับปิดกลับปลีกตัวออกห่างเหมือนคนไม่รู้จักกัน "เรายังไม่ได้พูดว่าจะไปต่อนะ สนุกกันแค่ในผับ รู้จักกันแค่พื้นที่ตรงนั้นก็พอแล้วล่ะ พอดีเราไม่ชอบพันธะผูกพัน" อันดาส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มและเดินแยกออกมาบริเวณที่รถของตัวเองจอดอยู่ เป็นเรื่องปกติของเธอ ที่สนุกสนานแค่อยู่ในสถานบันเทิง พอทุกอย่างจบก็แค่แยกย้าย ถึงจะเป็นเสือสาวยั่วสวาท แต่ไม่มั่วกับผู้ชายที่พึ่งรู้จักกันยังไม่ทันข้ามวัน ถึงเธอจะแรด แต่ไม่ใช่ผู้หญิงร่าน เหมือนกับคู่รักที่กำลังนัวเนียกันอยู่ใกล้กับรถของเธอ ดวงตากลมโตกลอกตามองบนที่ได้เห็นภาพอุบาทว์ตา แต่พอมองดีๆทำให้ริมฝีปากบางยกยิ้มมุมปาก “พึ่งรู้ว่าอดอยากปากแห้งจนต้องใช้ที่สาธารณะเป็นโรงแรมม่านรูด” เสียงที่คุ้นหูทำให้ชาวินท์หยุดการกระทำของตัวเอง และผละริมฝีปากออกจากรุ่นพี่สาว สายตาคมกริบมองหญิงสาวร่างอรชรที่คุ้นตา ก่อนหน้านี้ยังเห็นเธอนัวกับผู้ชายไม่ต่างจากม่านรูด “เหมือนเธองั้นเหรอ ตอนอยู่ข้างในฉันยังเห็นเธอกับไอ้หมอนั่นแทบจะสิงร่างกัน” “สนใจฉันจนถึงขั้นจับตาดูความเคลื่อนไหวของฉันเลยเหรอ” “ให้ป๊อปปี้ตบมันซะทีหนึ่งไหม หมั่นไส้ตั้งแต่เช้า” ชาวินท์คว้ามือรุ่นพี่สาวไว้ เพราะเขาไม่อยากให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้ กำลังได้อารมณ์แต่ถูกขัดจังหวะก็หงุดหงิดพอแล้ว “ฉันไม่ได้สนใจเธอ หรือที่เธอขัดจังหวะฉันเป็นเพราะต้องการให้ฉันทำ” ชาวินท์ยกยิ้มมุมปากอย่างดูถูก “หึ! ฉันไม่สิ้นไร้ไม้ตอกเอานายมาแก้คันหรอกนะ แต่เผอิญรถที่นายพิงอยู่มันคือรถฉัน” ชาวินท์ชะโงกมองป้ายทะเบียนรถ แสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ เพราะผิดพลาดซะเอง ตอนออกมาไม่ได้ดูป้ายทะเบียนไม่คิดว่ารถของอันดาจะจอดอยู่ใกล้กับรถตัวเอง “เสนียด!” “อีอันดา” “อีป๊อปปี้” อันดาตอกกลับทันควัน “หยุด! หมดอารมณ์ แยกย้าย” ชาวินท์ระเบิดเสียงดัง “ขึ้นรถกลับเองละกัน นี่เงินคงพอค่ารถ” ชาวินท์ยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือรุ่นพี่สาวและเดินไปที่รถสปอร์ตคันหรูของตัวเองด้วยอารมณ์คุกรุ่น รุ่นพี่สาวอ้าปากเหวอกับสิ่งที่ได้รับ ปึก “หลบ!” อันดากระแทกไหล่รุ่นพี่สาวและเปิดประตูขึ้นรถสปอร์ตคันหรูของตัวเอง “กรี๊ดดดด…อะไรวะเนี่ย” รุ่นพี่สาวกรีดร้องดังลั่นทั้งที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มแต่ถูกขัดจังหวะ ปึก ปึก ปึก มือเล็กๆทุบรถสปอร์ตของอันดาจนเกิดเสียงและเต็มไปด้วยความโมโห อันดาลดกระจกลงเพียงนิด “ถ้าไม่อยากโดนรถเหยียบตายตอนนี้หลบไปซะ” บรื้นนนน…. ทันทีที่พูดจบอันดาเบิ้ลเครื่องเสียงดังเพื่อข่มขวัญและบ่งบอกว่าเธอทำจริง สายตาคมกริบมองการกระทำของอันดาอยู่ในรถสปอร์ตของตัวเอง ถึงเธอจะทำให้เสียบรรยากาศแต่เขากำลังนึกอะไรบางอย่างออก 'ฉันไม่สิ้นไร้ไม้ตอกเอานายมาแก้คันหรอกนะ' “ก็ไม่แน่ ฉันจะทำให้เธอสงบปากสงบคำแบบไม่กล้าชี้หน้าด่าฉันได้อีก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more