บังเอิญรู้สึกรัก

บทนำ : บังเอิญรู้สึก...รัก ณ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง  มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งนี้เป็นจุดศูนย์รวมลูกหลานของครอบครัวคนมีเงิน มีฐานะ และลูกหลานของคนมีชื่อเสียงในประเทศไทย สิ่งอำนวยความสะดวกภายในมหาวิทยาลัยครบครันและทันสมัย ตึกเรียนใหญ่โต นักศึกษาแต่ละคนประโคมแบรนด์เนมสมฐานะ รถยนต์คันหรูที่จอดเรียงรายกลายเป็นภาพคุ้นตาของทุกคนที่นี่ มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งนี้มีหลายคณะแต่คณะที่โดดเด่นคือคณะวิศวะ ไม่ใช่โดดเด่นเรื่องการเรียนการสอนของอาจารย์ แต่โดดเด่นในเรื่องหนุ่มหล่อหน้าตาดีที่สาวๆ อยากเข้าใกล้ ขึ้นชื่อว่าตัวพ่อสายเปย์ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ลูกชายตระกูลมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ครอบครัวนี้บริจาคให้มหาวิทยาลัยปีละหลายล้านทำให้อาจารย์ที่นี่ก้มหัวให้รวมถึงผู้มีอำนาจสูงสุดอย่างอธิการบดีของมหาวิทยาลัย ไม่มีใครกล้าตักเตือนต่อให้เด็กหนุ่มจะแหกทุกกฎของมหาวิทยาลัย เพราะกลัวหน้าที่การงานของตัวเองไม่มั่นคง "มามหาวิทยาลัยแต่ไม่เข้าเรียนสมกับเป็นมึงนะไอ้ชาวินท์" "หึ" มีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อได้ยินคำเหน็บแนมของเพื่อน ควันบุหรี่สีขาวขุ่นโขมงไปทั่วบริเวณหลังตึกของคณะวิศวะ ชายหนุ่มร่างสูงนั่งเอนกายพิงกับพนักเก้าอี้อย่างสบายใจ ร่างกายกำยำสวมเสื้อช็อปสีแดงเข้มตามสไตล์เด็กวิศวะ ท่อนล่างสวมกางเกงยีนขายาวแบรนด์เนม ข้อมือหนาสวมนาฬิกาแบรนด์หรูไม่ต่ำกว่าสิบล้าน รองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังที่ใส่ไม่เคยซ้ำคู่ สายตาคมกริบทอดยาวออกไปด้วยแววตาไร้ความรู้สึก "มันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ปีหนึ่ง จนตอนนี้พวกเราอยู่ปีสามมึงควรชินได้แล้วไอ้เรน" "ก็จริงอย่างที่มึงพูด อีกอย่างถ้านิสัยไม่เหมือนกันคงอยู่ด้วยกันไม่ได้" ต้นกล้าพูดจบได้หยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาสูบบ้าง และโยนซองบุหรี่ราคาแพงให้เรนอย่างรู้งาน "ไม่เคยพกเลยนะมึง" "ที่บ้านกูสูบได้ที่ไหนมึงก็รู้" เรนจัดการบุหรี่ราคาแพงอัดเข้าปอดด้วยความชำนาญ ทั้งสามคนนั่งสูบบุหรี่อย่างสบายใจต่อให้ตอนนี้จะถึงเวลาเรียนในช่วงบ่ายแล้วก็ตาม "ผู้หญิงที่มึงควงคนล่าสุดยังอยู่ดีไหมวะ" "เบื่อแล้ว" ชาวินท์ตอบกลับเพียงสั้นๆ "ไม่เกินอาทิตย์สมเป็นมึง" "ไม่ถึงอาทิตย์มึงคงจัดไปแล้ว มึงถึงบอกว่าเบื่อ" ชาวินท์ยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ มีเหรอที่จะไม่จัด คนอย่างชาวินท์ถ้าอยากได้อะไรและต้องการอะไรมักจะได้เสมอ ผู้หญิงที่เลือกต้องถูกใจ ถึงจะควง และที่สำคัญจะไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่เคยเอามั่ว มีสเปคในระดับหนึ่ง ไม่คิดสานสัมพันธ์ต่อกับผู้หญิงคนไหน ปิดจบด้วยกระเป๋าแบรนด์เนมสักใบสองใบเป็นการปลอบขวัญก่อนแยกย้าย “เบื่อผู้หญิงที่เคยเอาแล้ว ยังเบื่อน้อยกว่ามาเรียนอีก ถ้ากูไม่มีผู้หญิงไว้แก้เบื่อระหว่างเรียน กูคงเป็นบ้าก่อนจบแน่” "แล้วทำไมมึงยังทนมาเรียนอยู่ได้วะ ตระกูลมึงต่อให้ไม่เรียนไม่ทำงานก็มีเงินใช้ยันตาย นอนอยู่บ้านสบายกว่าเยอะ" "แม่กูไง ถ้าไม่ใช่เพราะแม่กูคงไม่มาอยู่ตรงนี้" ถ้าแม่อลินดาไม่บังคับ ป่านนี้คงยังไม่ตื่นจากที่นอน "ได้ข่าวว่าแม่มึงโหด แม้แต่พ่อที่เป็นมาเฟียใหญ่ยังสยบมาแล้ว" "ถ้าคิดมีเมียอย่าให้เหมือนแม่กูก็พอ" ชาวินท์โยนบุหรี่ลงพื้นและใช้รองเท้าผ้าใบราคาแพงบดขยี้ก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อนสนิท แม่อลินดาของเขาคือผู้หญิงที่เพียบพร้อมและดูแลครอบครัวได้เป็นอย่างดี ไม่เคยขาดตกบกพร่องในหน้าที่แม้แต่นิดเดียว ไม่เคยบ่นเหนื่อยต่อให้ต้องดูแลลูกสองคน อีกทั้งยังรักลูกเท่ากัน เขากับน้องสาวไม่เคยรู้สึกว่าแม่รักใครมากกว่าเลยสักครั้ง แต่ที่บอกว่าไม่ควรมีเมียเหมือนแม่ เพราะ แม่ข่มพ่อจนเสียมาดมาเฟีย ทุกวันนี้ไม่ว่าแม่จะพูดอะไรพ่อไม่เคยขัดคำสั่ง เรียกว่าอยู่ในโอวาทราวกับเด็กน้อยที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ในอนาคตสำหรับเขาคงไม่มีทางเป็นแบบนั้น ทำให้เขาไม่อยากมีเมียเป็นตัวเป็นตน อยากใช้ชีวิตอิสระ ถูกใจใครก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ตื่นเต้นเร้าใจกว่าเยอะ แค่นึกถึงตอนที่แม่ดุพ่อทำเอาเสียวสันหลัง แม้แต่เขาเองยังไม่กล้าแข็งข้อกับแม่ ทำให้ต้องแบกหน้ามาเรียนทั้งที่ไม่อยากเรียน เลยมานั่งสูบบุหรี่แก้เบื่อที่หลังตึกคณะตัวเองอยู่บ่อยครั้ง โชคดีที่แม่ไม่ตามมาถึงมหาวิทยาลัย แต่ถึงทำอย่างนั้นก็ไม่มีทางจับได้ ริมฝีปากหนายกยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองข่มขวัญอาจารย์ที่นี่ และยัดเงินใต้โต๊ะให้อยู่บ่อยครั้งเพื่อปิดปากให้สนิท ยังมีอีกหลายอย่างที่ทำเพียงเพราะความสบายใจของพ่อกับแม่