9 ~ ความบังเอิญหรือว่าใจเราตรงกัน
1290 Words
ราเมศกลับมายังร้านอาหาร เมื่อเขานั่งลง ไอรดาก็เอ่ยถามขึ้น
“พี่เมศได้คุยกับเพื่อนไหมคะ”
“ครับ..”
“ใช่ผู้หญิงสวยๆ หน้านิ่งๆที่เดินออกไปจากร้านนี้หรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ..”
“เธอทำงานอะไรคะพี่เมศ รุ่นเดียวกับไอซ์หรือเปล่า”
“เธอเป็นทันตแพทย์อยู่ที่คลินิกซอยถัดไป น่าจะอายุมากกว่าน้องไอซ์ 1-2 ปี”
“เธอสวยน่ารักน่าสนใจนะคะ”
“ครับ”
“พี่เมศทานข้าวสิคะ เราจะได้กลับไปตรวจงานกันต่อ”
“ครับ” ราเมศก้มหน้าทานเงียบๆ ไอรดาก็นั่งรอนั่งมองเขาทานจนเสร็จ ทั้งสองก็กลับไปตรวจงานที่ไซต์งานกันต่อ ตรวจความคืบหน้าของงานเรียบร้อยแล้วไอรดาก็กลับเข้าบริษัท
“ป๊าคะ”
“กลับมาแล้วเหรอลูก งานเป็นยังไงบ้างเรียบร้อยดีไหม”
“งานเรียบร้อยดีค่ะป๊า คนก็น่าสนใจเป็นพิเศษ ไอซ์ขอไปตรวจงานที่นั่นบ่อยๆนะคะ”
“นี่ลูกสาวป๊าไปติดใจหนุ่มคนไหนเข้าแล้ว”
“ไม่บอกค่ะป๊า แต่คนนี้ถูกใจโดนใจไอซ์ตั้งแต่แรกเจอเลยค่ะ”
“สงสัยป๊าจะต้องแวะไปดูที่ไซต์งานบ้างแล้ว”
“ป๊าไม่ไว้ใจไอซ์เหรอคะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นลูก ป๊าก็อยากเห็นหน่วยก้านคนที่ลูกสนใจ”
“ป๊าอย่าทำให้ไก่ตื่นไปเชียวนะคะ เจ้าตัวยังไม่รู้เลยว่าไอซ์แอบชอบสนใจเป็นพิเศษ ขอไอซ์ได้ทำความรู้จักกันก่อน แล้วไอซ์จะพามาแนะนำกับป๊านะคะ”
“อย่างนั้นก็ได้ลูก ลูกสาวป๊ารักใคร ป๊าก็รัก”
“ขอบคุณนะคะป๊า” ไอรดาเข้าไปสวมกอดป๊าของเธอ พงษ์เทพก็ลูบหัวลูกสาวด้วยความรัก
ราเมศเลิกงาน เขาก็แวะไปที่คลินิกรักษ์ทันตกรรม แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อจินตนาบอกกับเขาว่ามาริสาเพิ่งออกไปไม่นาน เขาขี่รถผ่านไประหว่างทางเดินไปยังสถานีรถไฟฟ้าก็ไม่เจอเธอ เขาจึงขี่รถกลับบ้านด้วยความผิดหวัง
เช้าวันเสาร์..
มาริสาตื่นตั้งแต่เช้าเตรียมตัวจะออกจากบ้าน
“วันนี้นิไม่ไปทำงานเหรอลูก” มัทนาเอ่ยถามลูกสาวเมื่อสังเกตเห็นว่าลูกไม่ได้สวมชุดทำงานอย่างเช่นทุกวัน
“วันนี้นิจะไปอัมพวาค่ะแม่ แม่ไปกับนิไหมคะ”
“ไม่ดีกว่าลูก นิไปเถอะ แม่ลืมไปว่านิจะไปที่นั้นเดือนละ 2ครั้ง ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะลูก”
“ค่ะแม่ แม่ไม่ต้องห่วงนินะคะ นิกลับตอนเย็นเหมือนเดิมค่ะ”
“จ้ะลูก”
มาริสานั่งรถตู้จากกรุงเทพไปยังอัมพวาใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งก็เดินทางมาถึงอัมพวา ซึ่งเอกลักษณ์ที่น่าสนใจคือการคงวิถีชีวิตแบบริมน้ำ แบบชาวบ้านชาวสวน เหมาะกับการพักผ่อนและท่องเที่ยวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง“ตลาดน้ำอัมพวา” ตลาดน้ำยามเย็นที่ให้เราได้สัมผัสกับบรรยากาศของธรรมชาติริมคลอง กอปรกับมีของดีของเด็ดที่น่าสนใจไม่ว่าจะเป็นขนมไทย, อาหารทะเล, ของที่ระลึกหรือนั่งเรือเที่ยวเชิงอนุรักษ์, ล่องเรือชมวัด 9 วัด, ล่องเรือชมหิ่งห้อย, พักค้างคืนสไตล์โฮมสเตย์อัมพวา เสน่ห์ตราตรึงใจเหล่านี้เมื่อใครได้สัมผัสก็ยากที่จะลืมเลือน มาริสาก็เช่นเดียวกัน ความทรงจำในวัยเด็กที่เธอเคยอยู่อาศัยที่อำเภอนี้ แม้ว่าเธอจะกลับไปสัมผัสสถานที่ที่เธออยากจะไปที่สุดไม่ได้แต่การได้มาสัมผัสบรรยากาศที่นี่เดือนละ 2ครั้งก็ทำให้เธอสุขใจได้เช่นเดียวกันกับบรรยากาศของที่นี่ที่ร่มรื่นไปด้วยสวนผสมริมน้ำ
ช่วงเช้ามาริสาแวะไปร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับตลาดน้ำท่าคา ไม่ไกลจากตลาดน้ำอัมพวา เธอเลือกมาที่ร้านนี้เพราะว่าบรรยากาศร่มรื่นคล้ายกับบ้านสวนที่เธอเคยอยู่อาศัยในวัยเด็ก ร้านตั้งอยู่ท่ามกลางสวนมะพร้าวและสวนกล้วย นั่งหย่อนเท้าชมสวนดูปลา มีสะพานไม้เล็กๆพาดผ่าน สามารถเดินเล่นได้โดยรอบบริเวณของร้าน
ช่วงบ่ายเธอมานั่งที่ร้านกาแฟเล็กๆ ริมน้ำของตลาดอัมพวา มาริสาเลือกร้านที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน เธอจะได้นั่งชมธรรมชาติริมคลองและปล่อยใจไปกับความคิดถึงและบรรยากาศ เธอนั่งคิดเพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงหนึ่ง..
“คุณหมอ! คุณหมอคนสวยจริงๆด้วย”
(“ทำไมเสียงของเขายังตามมาป่วนเธอถึงที่นี่!”) แต่แล้วมาริสาก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อไม่ใช่แค่เสียง แต่คนตัวโตแทรกกายนั่งลงมาเบียดใกล้ๆเธอ เธอขยับตัวพร้อมกับหันไปมองเขาในทันที
“คุณ!” (ใช่เขาจริงๆด้วย)
“ครับ..ผมเอง คุณเห็นมั้ย..บุพเพสันนิวาสพาให้เรามาเจอกัน” ราเมศเอ่ยไปยิ้มไปด้วยความดีใจที่มาเจอคนที่เขาอยากเจอที่สุด
“บังเอิญมากกว่าค่ะ” มาริสาหันมองไปยังลำคลองด้านหน้า พยายามไม่สนใจอีกฝ่าย
“บังเอิญหรือว่า..ใจเราตรงกันมากกว่าล่ะครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอนค่ะ”
“คุณหมอมาที่นี่ยังไงครับ”
“รถตู้ค่ะ” เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“คุณหมอพักที่นี่ไหมครับ” ราเมศยังคงซักถามเธอไม่หยุด
“ไม่ค่ะ..ฉันขอตัว” มาริสาอยากจะหลบหลีกเขาไปหาที่นั่งเงียบๆ
“เดี๋ยวสิครับ..คืนนี้คุณหมอไปค้างแรมกับผมนะ”
“นี่คุณ! คุณจะพูดจาอะไรก็ให้เกียรติคนอื่นบ้างนะคะ”
“คือ..ผมหมายถึงไปพักที่บ้านสวนของผมนะครับ”
“คุณมีบ้านที่นี่!”
“ครับ เป็นบ้านสวนของยาย ไปพักด้วยกันนะครับ พรุ่งนี้ค่อยกลับ”
“ไม่ค่ะ ฉันกลับเย็นนี้ พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน” มาริสาบอกราเมศแล้วลุกขึ้นเดินออกจากร้าน เขาก็เดินตามเธอมาไม่ห่าง
“คุณหมอจะไปไหนต่อครับ ผมไปด้วยนะ..” ราเมศเดินตามมาริสาต้อยๆ ทุกฝีก้าว ใครเห็นก็ต่างนึกว่าทั้งคู่เป็นแฟนที่กำลังงอนง้อกันอยู่ จนมาริสานึกรำคาญ เธอชะงักเท้าที่กำลังก้าวกัดฟันหน้าบึ้งตาขุ่นหันมามองเขา
“นี่คุณ!”
“เฮ้ย!” ราเมศตกใจที่อยู่ๆคุณหมอคนสวยก็หันมากะทันหัน เขาจึงชนเข้ากับร่างบางจนเธอเซจะหงายหลัง ชายหนุ่มรีบเอื้อมมือไปคว้าเอวบางโอบเข้ามาหาตัวเขาในทันควัน ส่งผลให้หน้าอกนุ่มหยุ่นแนบอยู่กับหน้าอกแกร่งของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ มาริสาหน้าแดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอรีบเอามือยันอกเขาไว้
“เอ่อ..ผมไม่ได้ตั้งใจ..” ราเมศปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ มาริสาก็หมุนตัวรีบเดินหนีเขาไปทันที
“คุณหมอจะไปไหน..ไปบ้านสวนของผมก่อนมั้ยครับ”
“ไม่! ฉันจะกลับแล้ว”
“ผมขอเดินไปส่งนะ”
ถึงแม้ว่ามาริสาจะไม่อนุญาตแต่ราเมศก็เดินตามมาส่งเธอขึ้นรถตู้กลับกรุงเทพ เพราะความป่วนที่เขาเดินตามเธอในวันนี้ เธอจึงต้องกลับเร็วกว่าปกติ มาริสามองบรรยากาศนอกรถอย่างเสียดาย ถ้าไม่ติดงานที่คลินิกเธออยากจะมาที่นี่ทุกสัปดาห์ เขามีบ้านที่นี่ด้วยอย่างนั้นเหรอ ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่เคยเจอ ทำไมต้องมาเจอกันตอนนี้ด้วยนะ มาริสาคิดอย่างสงสัย ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้..
- Writer
