“ไปก่อนนะแม่ เดี๋ยวหนูโทรหา”
หลังกินข้าวเสร็จ ฉันต้องขอตัวกลับเพราะไม่อยากทนอยู่ในสายตาดนัยมากกว่านี้...
ไม่ว่าจะสายตาลามเลียยามฉันก้มตัวหรือเคลื่อนไหว หรือสายตาโกรธเคืองในตอนที่ไอ้ดินแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นเจ้าของฉัน
แน่นอนว่าฉันยังอยากอยู่กับแม่ แต่แม่บอกว่าช่วงนี้เป็นช่วงพักร้อนของดนัย ทำให้เขาต้องอยู่บ้านต่ออีกสักพักใหญ่ ๆ แหงล่ะ ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันนาน ๆ เลยต้องเลือกบอกลาแม่แบบหงอย ๆ
“ดูทำหน้าเข้า อายุเท่าไหร่แล้วน่ะเรา” แม่ยกมือขยี้ผมฉันอย่างมันเขี้ยว ฉันเลยหอมแก้มท่านกลับไปหนึ่งฟอด ซึ่งเป็นแก้มคนละข้างกับที่ดนัยหอมเมื่อชั่วโมงก่อน “แม่ฝากลูกสาวด้วยนะดิน”
เมื่อผละออก แม่ก็หันไปฝากฝังฉันกับไอ้ดินซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง
ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไมแม่ถึงเห็นดีเห็นงามที่ไอ้ดินเป็นแฟน (หลอก ๆ) ของฉัน ลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างฉันควรจะถูกหวงไหม?
สงสัยไอ้ดินมันประจบเก่ง ยิ้มแย้ม ทำตัวน่ารัก
