คุณแม่ผูกขาด

ต้อนรับสมาชิกใหม่(จบ)

น้ำเพชรเหลียวมองหมอหนุ่มผู้เป็นสารถีก่อนแสยะยิ้มแล้วพูดลอยๆ

“พ่อผัวหล่อขนาดนี้ ผัวคงหล่อไม่เบา แต่จะว่าไปแล้วชีวิตของน้องเข็มมันแปลกๆ นะคะ”

นายแพทย์วิวัฒน์ชายตามองแต่ไม่แสดงความคิดเห็นอะไร แม้จะรู้สึกไม่ต่างกัน แต่แตกต่างที่เขารู้สึกสงสารเห็นใจเข็มหอมจากเรื่องราวที่ได้ยินมาครึ่งๆ กลางๆ ส่วนน้ำเพชรที่น้ำเสียงเย้ยหยันเหมือนจะตัดสินไปแล้ว

“ผัวจดทะเบียนด้วยแล้วบินไปเรียนเมืองนอกกับผู้หญิงอีกคน ทิ้งลูกไว้ให้เลี้ยง ถ้าไม่โง่จริงคงไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมทำแบบนี้” คนพูดทำเสียงเย้ยหยันในลำคอก่อนพูด

“เอ๊ะ! หรือว่าที่จริงไปเรียนด้วยกันพอท้องผัวก็ไล่กลับมาแล้วไปมีผู้หญิงอื่น น้องเข็มคงอายไม่กล้าเล่า” หล่อนทำท่าไม่แน่ใจก่อนเบะปากแล้วพูดต่อ

“แต่รวยซะขนาดนั้น เศรษฐีน้ำมันแถวตะวันออกกลางหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ ถึงผัวไม่รักแต่มีเงินปรนเปรอ ผู้หญิงคนไหนก็ยอมอยู่ใต้ฝ่าเท้า ยิ่งถือทะเบียนสมรสแบบนี้ ผัวจะไปมีเมียใหม่สักกี่คนก็ปล่อยไปเถอะ เป็นเพชรก็ไม่เดือดร้อนตามหาหรอกนะคะ เรามีเงินใช้ก็พอแล้ว เฮ้ย!” น้ำเพชรร้องเสียงหลงเพราะหน้าคะมำจากการหยุดรถกะทันหัน เมื่อหันไปทำตาดุใส่คนขับเพราะรู้ว่าเขาตั้งใจ กลับเจอพูดสวน

“ถึงแล้วครับ ลงตรงนี้นะผมไม่อยากวนรถ”

“ค่ะ” หล่อนกระแทกเสียงแล้วรีบลงจากรถ “เย็นนี้มากินข้าวไหมคะ จะได้ทำเผื่อ เผื่อหมออยากทำคะแนนจีบว่าที่แม่หม้าย” หล่อนถามแล้วปิดประตูโครมใส่ ไม่รอคำตอบเพราะแค่พูดแขวะ รู้ว่าจี้ใจดำเขาแน่ๆ แต่คนอย่างวิวัฒน์จะรักจะชอบใครคงต้องรอให้แม่อนุญาตก่อนถึงจะกล้าจีบ

น้ำเพชรยืนมองจนรถวิ่งลับตาแล้วจึงเดินไปรอข้ามถนนตรงทางม้าลาย ก่อนหันไปตามเสียงแตรรถที่ดังขึ้น เมื่อหันไปก็เห็นกระจกรถลดลงแล้วคนขับชะโงกหน้าให้เห็นว่าเป็นใครพร้อมกวักมือเรียก น้ำเพชรรีบวิ่งไปขึ้นรถในทันที

“น้องเข็ม พี่ขอแวะทำธุระสักครู่นะคะ จะกลับไปพร้อมอาหารเย็น วันนี้ขอซื้ออาหารกล่องสักมื้อนะคะ ค่ะขอบคุณค่ะ แล้วพี่จะรีบกลับ” หล่อนวางสายแล้วหันไปยิ้มกับเจ้าของมือที่กำลังลูบมือหล่อนไปมาแล้วพยักหน้าชวน ซึ่งหล่อนก็ยิ้มเยื้อนแล้วพยักหน้ารับ ดึงมือเขามาแนบแก้มแล้วจูบคลอเคลีย

เข็มหอมหันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้เด็กน้อยที่กำลังนั่งทำตาปริบๆ หลังบอกว่าหิว แรกทีเดียวหล่อนหาผลไม้และนมสดให้รับประทานประทังความหิวไปก่อนเพราะอีกไม่นานก็ถึงมื้ออาหารแล้ว แต่เมื่อน้ำเพชรโทรมาบอกว่าจะกลับมาช้าหน่อยหล่อนจึงไม่มั่นใจว่าสิ่งที่กินไปจะประวิงเวลาได้นานแค่ไหน

“เอายังไงดี หิวอีกมั้ยคะ”

ข้าวสวยส่ายหน้า แล้วลุกขึ้นยืนชะโงกที่เตียงเด็ก

“เล่นตอกๆ เล่นน้อง”

“น้องหลับค่ะลูก หนูก็มานอนข้างมามี๊ดีกว่า” หล่อนตบที่นอนข้างตัว ซึ่งเป็นฝั่งที่ข้าวสวยนอนประจำอยู่แล้ว แม่หนูโผเข้ามาอย่างเร็วจนที่นอนยวบทำให้เซล้มทับหน้าขาที่เหยียดตรง

“โอ๊ย!” เข็มหอมเจ็บจนน้ำตาเล็ดแต่ต้องรีบเช็ดไม่อยากให้ข้าวสวยที่พยายามลุกขึ้นแล้วมองหล่อนหน้าเสียจะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้

“ไม่เป็นไรนะคะ มามี๊ไม่เจ็บ มามี๊แค่ตกใจกลัวหนูเจ็บ มานอนตรงนี้นะคะ”

ทว่าจริงๆ แล้วหล่อนเจ็บและกำลังพาลโกรธคนไกล

นายแขกบ้า เมื่อไหร่จะกลับมาช่วยเลี้ยงลูกแกวะ