คุณแม่ผูกขาด

เข็มหอมกลับมานั่งงงตัวเองที่บ้านว่าทำอะไรลงไป ทำไมยอมให้เขาชักจูงเหมือนหุ่นเชิด หรือหล่อนเป็นวัวควายให้เขาสนตะพายตามใจจนเผลอแตะจมูก นอกจากยอมจดทะเบียนสมรสด้วยเหตุผลที่ว่าหล่อนจะมีเงินได้จากส่วนแบ่งกำไรในกิจการที่เป็นชื่อไฟรัสในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ยังเป็นประกันว่าเขาจะกลับมารับเด็กหญิงข้าวสวยที่บังคับให้หล่อนจดทะเบียนรับเป็นบุตรบุญธรรมคืนแน่นอน เขาจะไม่ทิ้งภาระทางการเงินไว้ให้หล่อน แค่ฝากให้ดูแลลูกรอจนเขาเรียนจบเท่านั้น “ถ้าเรียนจบละ นายจะมารับลูกไปแล้วหย่ากับฉันใช่มั้ย” เข็มหอมอดใจหายไม่ได้เมื่อถามออกไปเช่นนี้ และเฝ้ารอคำตอบที่เขาไม่ยอมเอ่ยปากเสียที แต่จริงๆ หล่อนไม่อยากได้คำตอบเพราะกลัวความจริงจะทำร้ายตนเองอีกครั้ง และเหมือนเขาก็ไม่อยากตอบ ไฟรัสลุกมาอุ้มลูกไปนอนในเตียงเด็กที่เพิ่งซื้อมาใหม่ รวมถึงของใช้เด็กอีกมากมายที่ซื้อมาจนห้องโล่งๆ ดูแคบไปถนัดตา จากนั้นก็เดินมาหาหล่อนที่เตียงพูดในสิ่งที่คาดไม่ถึงและไม่คิดว่าจะได้ยินอีกแล้ว “คิดถึงจัง” แน่นอนว่าเขาไม่ได้เอ่ยแค่คำว่าคิดถึง เขายังแตะสองแก้มที่เริ่มผ่าวร้อนขึ้นตามการลูบไล้แผ่วผ่าน นิ้วเรียวนุ่มเลื่อนมาไล้ริมฝีปากที่เผยอตามมนตร์สะกดของดวงตาหวามหวานที่สื่อออกมาเกินกว่าความคิดถึง ตาเขา ตัวเขาเป็นมากกว่าพันธนาการที่ร้อยรัดหล่อนเอาไว้ แม้เขาอยู่ไกลแสนไกลเพียงใด หล่อนยังไม่เคยคิดนอกใจ แล้วเวลานี้เขาอยู่ตรงนี้ ใกล้แค่ลมหายใจรินรด เข็มหอมหรือจะปฏิเสธความคิดถึงที่เขาแสดงออกมาได้ แต่ไม่คิดเลยว่า เมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้า ต้องพบกับกระดาษแผ่นน้อยที่เขียนคำลาเอาไว้อีกครั้ง ลานะครับ ฝากข้าวสวยลูกของเราด้วย รักพี่เข็มนะ “ไอ้แขกบ้า ทิ้งกูอีกแล้ว” จุดจบสายแรดอย่างฉันคือการถูกทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่าหรืออย่างไร