คืนนั้นทั้งคู่จึงหลับเคียงข้างกัน กระทั่งเช้า
“อืม...ปวดหัวชะมัด นี่โลกหมุนรอบตัวเองเร็วขนาดนี้เชียวหรือ” ในเช้าที่จันทมณี ไม่ได้ตื่นบนที่นอนตัวเอง แสงสว่างมาพร้อมกับอาการปวดหัวหนึบๆ สองมือยกขึ้นกุมหน้าผากใช้นิ้วนวดคลึงขมับวนไปวนมา เพื่อไล่อาการมึนหนึบหนับ ที่โอบล้อมอยู่ตอนนี้
“โอย...โอย ฉันเป็นอะไรไปนี่” เปลือกตายังไม่เปิด แต่เสียงบ่นนำมาก่อน
คนที่ยืนถือถาดอยู่ในมือยืนพิงกรอบประตู ได้แต่อมยิ้มอ่อนๆ มองคนที่อยู่บนเตียง ด้วยความรู้สึกเอ็นดูมากกว่าตำหนิ วีรกรรมที่เธอทำให้เขาร้อนรุ่ม กว่าจะกล่อมลูกชายที่ติดตัวมาแต่เกิดให้หลับสนิทได้ ช่างลำบากยากเย็น ความจริงเธอสมควรได้รับการลงโทษอย่างสาสม มากกว่าได้รับการบริการมื้อเช้าจากหมอผู้หล่อเหลา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคนดี” เสียงทุ้มทักทายในยามเช้าในพื้นที่ไม่ใช่บ้านเขา แต่พอหาเครื่องดื่มอุ่นๆ ได้จากในห้องนี้ ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐานพอสมควร กระต
