ทว่ามือใหญ่คนเหนือกายกลับดึงมือปิดปากออก ดวงตาจันทมณีเบิกกว้าง ตกใจกับการกระทำของเขา คราวนี้จึงพยายามเบี่ยงใบหน้าหลบหนีปากได้รูปที่ขยับเข้าใกล้หมายจะฉกจูบจากเธอ
“อย่าดื้อสิคะ” เขาสั่งพร้อมกับฉายสีหน้าจริงจัง
จันทมณีดื้อดึงในการสลัดมือจากการจับกุมด้วยมือใหญ่ พอดื้อมากๆ หมอหนุ่มจึงกดข้อมือทั้งสองข้างของเธอกดแนบลงกับที่นอน ใช้ร่างใหญ่ขนาดหนากว่ากดทับร่างบอบบางไม่ให้ดิ้นหรือทำตัวเป็นเด็กดื้อ
ในที่สุดหมอสามารถปรายพยศคนรั่วสำเร็จ คนอะไรทำอะไรไว้กลับลืมทุกอย่าง แบบนี้ต้องทบทวนความจำซะหน่อย ริมฝีปากบางได้รูปแตะลงบนกลีบปากเม้มแน่นปิดกั้นเป็นเส้นตรง เขาจูบเธอแผ่วเบาไม่รุกราน ไร้การบดขยี้ จูบคราวนี้อ่อนหวาน ราวกับฟองเบียร์เย็นฉ่ำเกาะริมฝีปาก
ใจอ่อนบางไยรุ่มร้อน สิ้นเรี่ยวแรงในการหลบหลีกจากจูบพลิ้วแผ่วซุกซน ทว่ากลับทรงพลังเร่าร้อน ด้วยการไล่ต้อนในทำนองเป็นธรรมชาติ เขาไม่ได้หักหาญน้ำใจ หากแต่ใช
