คุณหมออ้อนรัก

โปรย จันทมณีมีร่างกาย ที่มีหัวใจโดนทำร้ายเธอเจอเรื่องบัดซบ ทำให้หัวใจวายเฉียบพลัน ทันใดนั้นปาฏิหาริย์จึงเกิดขึ้นแค่เสี้ยววินาที ผู้หญิงคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุ รถชนเสียชีวิต เหลือเชื่อผู้หญิงคนนั้นบริจาค อวัยวะไว้แล้วหัวใจก็เข้ากับหญิงสาวได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ เจ้าของหัวใจกำลังจะแต่งงานกับหมอไทม์ ราวกับโชคชะตากลั่นแกล้ง หมอไท์มเป็นคนผ่าตัดนำหัวใจของคนรักมาวางลงในร่างกายจันทมณี แล้วจากนั้นเขาก็ออดอ้อนเพื่อจะให้ได้อยู่กับจันทมณี อย่างกับต้องการชดเชยในสิ่งที่ผิดพลาด ฉุกเฉิน 1 เสียงไซเรนรถฉุกเฉินกรีดร้องโหยหวน ได้แล่นเข้ามาจอดหน้าอาคารฉุกเฉิน ซึ่งเปิดให้บริการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลต่างวิ่งวุ่น กรูเข้ามาเคลื่อนย้ายผู้ได้รับบาดเจ็บ พยาบาลพร้อมทั้งบุรุษพยาบาลที่อยู่ในรถฉุกเฉิน ผู้ได้รับบาดเจ็บร่างกายเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน หมอนที จินดนัย หรือหมอที ศัลยแพทย์มือดีที่สุดของโรงพยาบาลยุรเวช วิ่งมาสมทบสอบถามมอาการผู้บาดเจ็บที่ถูกส่งมา “เป็นอะไรมาครับ” หมอหนุ่มผู้มุ่งมั่นถามเป็นข้อมูลเบื้องต้น ดูจากอาการคนบาดเจ็บ ค่อนข้างหนักเอาการ ผู้บาดเจ็บเป็นผู้หญิงมองเผินๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร “รถชนมาค่ะหมอที” พยาบาลตอบหมอหนุ่ม พร้อมกับวิ่งไล่ตามรถเข็น พาคนบาดเจ็บเข้าไปยังห้องผ่าตัด ผู้ได้รับบาดเจ็บอาการสาหัส ตอนถูกเคลื่อนย้ายมาต้องทำการปฐมพยาบาลอยู่ตลอด วางใจไม่ได้ หมอนทีไม่รอช้าเร่งเดินเข้าห้องฉุกเฉิน เตรียมทำการรักษา ไม่ว่าหนักเบาแค่ไหน ฐานะแพทย์จำเป็นต้องช่วยชีวิตอย่างสุดความสามารถทำให้อย่างเต็มกำลัง ในโรงพยายาลเดียวกัน อีกแผนกรถเข็นถูกเข็นเข้ามา ในเวลาไล่เลี่ยกันผู้ป่วยที่ถูกพามาโรงพยาบาล อาการสาหัสไม่ต่างกัน แต่เป็นคนละกรณี ผู้ป่วยคนนี้มีอาการหัวใจวายเฉียบพลัน ต้องการได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วนเช่นกัน หมอผู้เชี่ยวชาญด้านนี้มีหน้าที่รับผิดชอบ ช่วยชีวิตอยู่ในห้องฉุกเฉิน หมอเจ้าของไข้ที่เคยรักษา เดินทางไปดูงานต่างประเทศ หมอซึ่งย้ายมาใหม่ได้แค่สองเดือน จึงเป็นผู้มาดูแลรักษาแทนหมอเจ้าของไข้คนเดิม “นี่ค่ะหมอ” พยาบาลยื่นแฟ้มประวัติคนไข้รายนี้ วางบนมือหมอภาสกร คริสมอลลิ่ง วัฒนา หรือหมอไทม์ นายแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจ เพิ่งย้ายมาจากโรงพยาบาลในลอนดอน ทั้งรูปหล่อ ใบหน้าน่ารัก รอยยิ้มยังหวานฉ่ำ แถมยังใจดี พูดจาสุขุมเต็มไปด้วยความนุ่มนวล เหตุนี้จึงเป็นขวัญใจสาวๆ “ขอบคุณครับ” หมอหนุ่มกล่าวขอบคุณยกมือขยับแว่น อ่านรายละเอียด ประวัติการรักษาคนไข้รายนี้ “เช็กการเต้นของหัวใจ” หมอสั่ง “หัวใจเต้นอ่อนมากค่ะ” พยาบาลตอบกลับ “เช็กชีพจร” เขามองหน้าจอมอนิเตอร์ที่สัญญาณชีวิตอ่อนมาก ด้วยท่าทางใช้ความคิดหนัก “ชีพจรก็เต้นช้าผิดปกติมากค่ะ” “คนไข้เป็นอะไรมา” “เห็นว่าตกใจจนช็อกหมดสติ ญาติจึงรีบนำส่งโรงพยาบาล” พอฟังคำชี้แจงจากพยาบาล หมอหนุ่มเชื้อสายฝรั่งพูดไทยชัด เร่งทำการรักษาตามอาการ ใบหน้าขาวซีดคนป่วยนอนนิ่งอยู่บนเตียง ย่อมเป็นหน้าที่สำคัญในการฝ่าความตายยื้อลมหายใจกับมัจจุราช แพทย์ผู้ช่วย แพทย์ฝึกหัดอีกสองคนยืนอยู่ตรงข้าม ต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือ พร้อมทั้งพยาบาลรอฟังคำสั่งหมออย่างตั้งใจ เกือบครึ่งชั่วโมงที่เครื่องวัดการเต้นหัวใจและชีพจรปรากฏบนหน้าจอ มาพร้อมกับเสียงแห่งสัญญาณชีวิต ทั้งหมอพยาบาลต่างมองหน้ากัน ส่งยิ้มด้วยความสำเร็จ อยู่ภายใต้หน้ากากอนามัย เหงื่อหมอภาสกรหยดตรงข้างขมับ แม้จะมีเหงื่อแห่งความมุ่งมั่น เขาปล่อยให้หยดโดยไม่ใส่ใจที่จะเช็ด “ทำดีมาก” หมอภาสกรกล่าวชมเจ้าหน้าที่ทุกคนที่ช่วยกันขยันขันแข็งเป็นอย่างดี “แต่อาการคนไข้ยังน่าเป็นห่วงอยู่” สถานการณ์ยังไม่คลายกังวล ใบหน้าหล่อคิ้วคมพาดผ่าน ขมวดมุ่น มองคนไข้ที่กลับมามีจังหวะหัวใจเต้น พร้อมกับชีพจรที่เต้นตามจังหวะด้วยความโล่งใจ ดีใจที่ตนช่วยชีวิตคนไข้ไว้ได้ ดูจากประวัติคนไข้เธอยังอายุไม่มาก โชคร้ายที่ต้องเผชิญกับโรคกล้ามเนื้อหัวใจพิการ “คนไข้รายนี้ยื่นขอบริจาคหัวใจไว้ เมื่อสามปีก่อนทางญาติเห็นว่าอาการดีขึ้นมาก จึงไม่ได้ตามต่อ จู่ๆ เกิดมาหัวใจวายกำเริบ ทางญาติจึงทบทวนการขอรับบริจาคหัวใจอีกครั้ง” พยาบาลแจ้ง “ที่ผ่านมาเป็นยังไง” มีผู้ใจบุญบริจาคหัวใจหรือยัง หัวใจบริจาคเข้ากันกับคนไข้รายนี้ได้ไหม “ยังไม่มีรายไหนมีเนื้อเยื่อเข้ากับคนไข้เลยค่ะ” “งั้น รอดูอาการไปก่อน อย่าเพิ่งย้ายออกจากห้องฉุกเฉิน” “ค่ะหมอ” หลังจากพบว่าอาการผู้ป่วยดีขึ้น หมอภาสกรสั่งพยาบาล จากนั้นเดินออกจากห้องฉุกเฉิน ญาติคนไข้กรูกันเข้ามาถามอาการ “หมอ ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ” อรรณนพ โชติชัชวาล เอ่ยถามหมอด้วยแวววิตกกังวล “คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ยังวางใจไม่ได้นัก” “พระเจ้าขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ” อรรณนพกับดุจดาว ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก พนมมือขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ดีใจที่ลูกยังไม่จากไป สีหน้าคลายกังวลนิดหน่อย ยังมีคนหนึ่งโล่งใจอยู่ในมุมเงียบๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ต้องเป็นฆาตกร ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รู้สึกขนหัวลุก ทรุดตัวลงนั่งม้านั่งหน้าห้องฉุกเฉินใจคอไม่ดี ถ้าจันทมณีฟื้นขึ้นมาทุกคนคงรู้ความจริงเป็นแน่ “เผ่นดีกว่า” ในจังหวะที่ทุกคนกำลังกังวลอยู่กับอาการป่วยของจันทมณี เขาจึงรีบหนีด้วยกลัวความผิดโดยไม่ตั้งใจ “ขืนอยู่มีหวังซวย” รู้สึกสบายใจเมื่อได้ยินว่าจันทมณีปลอดภัย ต่อให้ได้รู้อย่างนั้นก็ไม่สามารถอยู่สู้หน้าเธอได้ ในจังหวะนั้นเอง เสียงใครคนหนึ่งเรียกนายแพทย์หนุ่มรูปหล่อไว้ “หมอไทม์ !” หมอนทีที่เพิ่งก้าวออกจากห้องฉุกเฉินอีกห้อง เดินมาหยุดตรงหน้าเพื่อนหมอ “ว่าไงหมอที” หมอภาสกรเงยหน้าจากแฟ้มประวัติการรักษาคนไข้ในมือ ดูหมอนทีหน้ายุ่งคล้ายมีเรื่องกังวลใจ คงเพราะชีวิตอยู่กับความเป็นความตายทำให้หน้าหมอแต่ละคนที่ก้าวออกจากห้องคนไข้ ไม่ต่างกันสักเท่าไร “ทำใจดีๆ นะครับ” หมอนทีพูดแปลกๆ “พูดอย่างกับผมเป็นญาติคนไข้ ไม่เอาน่าหมออย่าเล่นมุกนี้” หมอภาสกรยิ้ม “เอ่อ...ผมรู้...ผมเข้าใจ” แทบไม่อยากเชื่อสายตาเลยว่า คนเจ็บที่เพิ่งถูกเข็นเข้ามาในโรงพยาบาล เป็นคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี แถมเป็นคนของหมอภาสกรอีกด้วย “มีอะไรครับหมอที” ดูหน้าหมอนทีทำเขาตื่นเต้นตามไปด้วย “นมล แฟนหมอเสียชีวิตแล้ว” “เล่นแรงนะหมอที ไม่เอาน่าอย่าล้อเล่น ผมกำลังเครียด” “ไม่เล่นครับ คนไข้ที่ส่งตัวเข้ามาเมื่อกี้คือแฟนหมอ เธอได้รับอุบัติเหตุ” “หมอ...ที !!! ไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม” จากที่สีหน้านิ่งๆ แบบนี้หมอนทีไม่น่าจะล้อเล่น คงจะไม่เอาเรื่องความเป็นความตายมาอำกันสนุกแน่ “หมอไทม์ ฟังผมนะไม่มีใครกล้าล้อเล่นเรื่องความเป็นความตายหรอกครับ” หน้าหมอนทีจริงจังเกินกว่าจะใช้คำว่าล้อเล่น หมอภาสกรมือไม้สั่น แฟ้มอยู่ในมือแทบร่วง ฟาดแฟ้มใส่ฝ่ามือหมอนที วิ่งถลาไปยังห้องฉุกเฉินในทันใด “ผมเสียใจด้วยหมอ” หมอนทีกล่าว หันไปมองคนที่สวมชุดเขียวหมอห้องผ่าตัด คนเป็นหมอย่อมผ่านเรื่องราว ความเป็นความตาย ตั้งแต่จับมีดผ่าตัดในวินาทีแรกแล้ว หมอไทม์ยื่นมือไปปิดผ้าขาวคลุมร่างคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง จัดการชำระล้างร่างกาย เตรียมเคลื่อนย้ายไปห้องดับจิต เขาไม่อยากเปิดกลัวพบกับความจริง หัวใจเต้นรัวแรง แทบจะกระดอนออกจากอก ภาวนาขออย่าให้คนบนเตียงนี้เป็นนมล อย่าใช่เลย ขออย่าใช่เลย นมล ดุลยวัตร แฟนสาวซึ่งกำลังจะแต่งงานกันเพียงสองสัปดาห์เท่านั้น เธอโทรมาหาเขาก่อนหน้าราวหนึ่งชั่วโมง เพื่อชวนไปรับชุดแต่งงาน เขาขอให้เธอเดินทางไปก่อน ติดตรวจคนไข้อีกหนึ่งราย อีกทั้งมีคนไข้ฉุกเฉินหัวใจวายเฉียบพลันเข้ามารักษา ตอนอยู่ในห้องผ่าตัดเขาปิดเครื่องมือสื่อสาร เธอคงโทรมาช่วงนั้น น้ำเสียงนมลคล้ายงอน ในตอนที่โทรชวนเขาไปรับชุด เขาสัญญากับเธอ ถ้าเสร็จงานจะรีบตามไป แต่แล้วเขาต้องมาเห็นเธอนอนคลุมผ้าอยู่แบบนี้ “ไม่...ไม่...ไม่จริงใช่ไหม นี่ไม่ใช่คุณ ผมฝันแน่ๆ เลย” มือสั่นเทาจับผ้าขาว ปล่อยร่วงด้วยความสะเทือนใจ “เป็นเพราะผม ผมทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้ ขอโทษ ได้โปรดพระเจ้าส่งเธอกลับมาให้ผมที เธอเป็นคนดี ผมแย่มากไม่ดูแลปกป้องเธอ ปล่อยให้เธอเป็นไปตามลำพัง ผมเป็นแฟนที่แย่มาก” หมอภาสกรคร่ำครวญเสียใจ โทษตัวเองไม่สามารถดูแลแฟนสาวได้ สุดท้ายผู้ชายแสนอบอุ่น เต็มไปด้วยความเข้มแข็ง ไม่สามารถทนต่อการสูญเสียได้ ร่ำไห้น้ำตาไหลพรากปริ่มราวจะขาดใจ เขาไม่เคยร้องไห้มากเท่านี้มาก่อนเลย “ผมผิดเองมล ผมขอโทษ” หมอภาสกรเฝ้าโทษตัวเอง น้ำตาของความอาลัย ในสูญเสียทุกสิ่งอย่างไหล่บ่ามารวมกัน เขาอดกลั้นความรู้สึกและหยดน้ำตาไว้ไม่ได้ ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ตามที “เธอไปสบายแล้ว ทำใจนะหมอไทม์” หมอนทีก้าวเข้ามายืนอยู่ด้านหลัง วางมือบนแผ่นหลังเพื่อนร่วมอาชีพ เขากับหมอภาสกรสนิทกัน ตนเป็นหมอรุ่นพี่อายุเท่ากัน อยู่ในโรงพยาบาลนี้มาก่อน หมอภาสกรเพิ่งย้ายมาจากลอนดอนไม่กี่เท่านั้นเอง