3 บรรณาการพรหมจรรย์
1088 Words
นาสูรมองไปยังเตียงนุ่มของตัวเองที่ตอนนี้มีร่างเล็กเปราะบางนอนบนเตียง กลิ่นตัวหอมอ่อนๆ ของเจ้าหล่อนกำจายไปทั่วห้อง และนี่แหละที่เขาปรารถนาที่สุดในตอนนี้ ก่อนจะมองไปยังพาทีแล้วพยักหน้าให้พาทีออกไป เพราะเวลานี้เป็นเวลาส่วนตัวของเขาและเจ้าหล่อน เมื่อประตูห้องปิดสนิทพร้อมพาทีออกไปจากห้อง เขาก็เดินสาวเท้ายาวๆ ไปหาคนที่นอนไร้สติบนเตียงทันที ก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นเตียงประคองหัวเธอขึ้นมาซบอกตัวเองแล้วคลายมนตร์สะกดที่พาทีสะกดหล่อนก่อนจะพาตัวมาหาตนเองทันที
อือ!
พุดซ้อนสะลึมสะลือปรือตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง และก็ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าราวรูปปั้นของคนที่จ้องมองตัวเอง ‘ฝันเหรอเนี่ย ทำไมหล่อจัง’ มือเล็กลูบไล้ใบหน้าหล่อที่กำลังจ้องมองตัวเอง ดวงตาของเขามันช่างน่าค้นหา พุดซ้อนยังคงลูบไล้มือไปมากับหน้าหล่อราวเทพบุตรแล้วเคลื่อนมายังลำคอหนาด้วยคิดว่ามันคือความฝันของตนเอง
หึหึ
นาสูรยกยิ้มขำปนเอ็นดูความคิดของหญิงสาวที่โอบประคองในตอนนี้ หล่อนช่างประหลาดคนเหลือเกิน มือใหญ่จับมือเล็กนุ่มนิ่มที่ลูบไล้หน้าตัวเองให้หยุดแล้วดึงมากดปลายจมูกโด่งกับมือนุ่มนิ่มหล่อน
“ฝันดีจัง หล่อ...” เธอพึมพำกับตัวเองด้วยยังคิดว่าเป็นฝันแล้วก็หัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้เมื่อปลายจมูกโด่งได้รูปของชายหนุ่มกดแนบลงมาที่หน้าผากมนของเธอ
“ไร้เดียงสา”
นาสูรพึมพำกับคนที่ยังคงคิดว่าตัวเองฝัน แต่มือใหญ่อีกข้างที่ไม่ได้โอบอุ้มหัวทุยเล็กก็เริ่มรุกเร่าร่างเล็กน่าค้นหาของเจ้าหล่อน มือใหญ่สอดเร่าเข้าไปในชายเสื้อยืดสีขาวตัวเล็กเข้ารูปของหล่อนแล้วขยุ้มขยำสองเต้าอวบอูมนุ่มนิ่มที่มียกทรงปกปิดอยู่อีกชั้นข้างใน
“อ่ะ...อื้อ” พุดซ้อนเบิกตากว้างตื่นเต็มตาพร้อมสติทันที เธอรับรู้ได้ว่าตอนนี้มันคือความจริงไม่ใช่ฝัน หากฝันจะไม่เป็นแบบนี้ ร่างเล็กดิ้นขัดขืนทันทีเมื่อตื่นเต็มสติ
“อือ...อย่าดิ้นสิเด็กน้อย”
น้ำเสียงทุ้มห้าวเปล่งลอดออกมาจากริมฝีปากหนา ทำให้หล่อนหยุดดิ้นราวกับต้องมนตร์สะกดก็มิปาน รูปปาก รูปหน้าของเขาราวสวรรค์ปั้นแต่งจริงๆ และเขาคือใครกันล่ะ เอ๊ะ! เสียงนี้มันเหมือนเสียงของคนเมื่อคืน เสียงที่ดังก้องในหูรบกวนตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา
“คุณคนเมื่อคืน”
เธอถามทันทีพร้อมกับหันหน้าราวรูปปั้นของเขาออกห่างจากแก้มตัวเอง
หึหึ
นาสูรทำเพียงแค่ยิ้มขำแล้วเริ่มรุกเร่าเจ้าหล่อนต่อ และเหมือนเธอจะไม่ง่ายแบบที่คิด เจ้าหล่อนดิ้นขัดขืนแรงขึ้น ต่อต้านไม่ให้เขารุกเร่า มือน้อยจับมือของเขาให้หยุดพร้อมกับดิ้นออกจากวงแขนของเขาเช่นกัน แต่มีหรือเขาจะยอมให้หล่อนดิ้นหลุดไปได้ นาสูรผลักเธอให้นอนไปกับเตียงแล้วเคลื่อนตัวรวดเร็วไปนอนกดคร่อมทับร่างน้อยไม่ให้ดิ้นหนีตนเองได้
“อ่ะ...ปะ...ปล่อยฉันนะคุณ”
เธอบอกสั่งเขาไม่เต็มเสียงพร้อมหลบสายตาของเขาด้วยไม่กล้าจ้องสบตาคนเหนือร่าง ดวงตาของเขามันเหมือนมีมนตร์สะกดอยู่ตลอดเวลา และใจสาวน้อยก็เต้นไหววูบวาบรุนแรงเมื่อคนเหนือร่างไม่ยอมทำตามที่สั่ง แต่เขากลับทำตรงกันข้ามโดยการขยุ้มมือบีบเคล้นเต้าของเธอที่มือใหญ่ของเขาสอดอยู่ด้านในเสื้อเธอ
“เวลาพูด สบตาฉันสิเด็กน้อย”
เขาบอกดุเธอไม่จริงจังนัก ยิ่งได้สัมผัสยิ่งตื่นตัว เขาอยากสอดแทรกกระแทกตัวแรงๆ ในความเป็นสาวที่ฉ่ำน้ำของเจ้าหล่อนใจแทบขาดตอนนี้ แต่เหมือนว่าหล่อนจะยังคงเป็นสาวพรหมจรรย์ เพราะกลิ่นตัวของหล่อนมันแปลกต่างจากสตรีที่เคยเสพสวาทด้วย กลิ่นของหล่อนมันหอมยั่วยวนจนเขานอนไม่หลับตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา เพราะเฝ้าคิดถึงแต่กลิ่นกายเจ้าหล่อน
พอถูกสั่งก็รีบสบจ้องตาคนตัวโตเหนือร่างทันที และใจสาวน้อยก็สั่นไหวเต้นผิดจังหวะเมื่อได้สบจ้องกับดวงตาทรงอำนาจของเขา มันหวิวๆ ในใจ และทำให้หลงไปกับสายตาที่น่าค้นหา พอมองเลื่อนมายังริมฝีปากหนาที่เอ่ยกับตนก็ยิ่งใจสั่นไหว
“อ่ะ...อื้อ” เธอเผลอหลุดร้องครางออกมาเมื่อมือหนาของเขาขยุ้มขยำเคล้นเต้าตัวเอง และยิ่งทำให้มึนงงราวต้องมนตร์สะกดยามสบตาของเขา แม้พยายามจะเบือนหน้ามองไปทางอื่น แต่สายตาก็อยากจ้องมองดวงตาทรงเสน่ห์และหน้าราวรูปปั้นของบุรุษเหนือร่าง ‘หล่อจัง’ เธอพึมพำในใจยามมองเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบของคนเหนือร่าง และนึกสงสัยว่าเขาคือใคร ทำไมไม่เคยเจอมาก่อน และที่นี่ที่ไหนกันล่ะ?
“ฉันรู้ว่าฉันหล่อ” เขาตอบความคิดในใจเธอ และนั่นทำให้พุดซ้อนตกใจดิ้นหนีแรงกว่าเดิม
“คะ...คุณตอบได้ยังไง ฉันพูดในใจ”
“ฉันรู้หมดแหละว่าใครคิดอะไรกับฉัน และตอนนี้เธอก็กำลังอยากรู้จักฉันมากกว่านี้สาวน้อย” เขาพูดพร้อมกับโน้มจมูกลงไปซุกซอกคอระหงของหล่อน พุดซ้อนอ่อนระทวยเมื่อถูกเขาซุกซอกคอระหงของตนเอง ได้แต่หดคอเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มเขิน เพราะเกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาทำแบบนี้ด้วย
“คะ...คุณเป็นใคร” เธอถามทั้งๆ ที่รู้สึกปั่นป่วนในท้องน้อย ก็ไม่รู้ว่าหิวหรือเพราะอะไรถึงได้รู้สึกปั่นป่วนในท้องแบบนี้ เธอถามต่อไปอีก... “ที่นี่ที่ไหน และคุณคือใคร?”
หึหึ
นาสูรขำในลำคอเมื่อเจอคำถามของหล่อนแล้วก็ตอบกลับไป
“ฉันเป็นใคร เธอน่าจะรู้จักนะเด็กน้อย อยากรู้จักฉันไม่ใช่เหรอ อยากเจอไม่ใช่เหรอ นี่ไง...ฉันก็มาให้เจอและมาให้สัมผัสอยู่นี่ไง”
- Writer
