4 นี่คนหรือเทพบุตร
1075 Words
พอจบประโยค สมองอันน้อยๆ ที่แสนจะฉลาดของพุดซ้อนก็ประมวลตามทันที และก็ตกใจอีกครั้งเมื่อคนที่ทุกคนเรียกว่า ‘ท่าน’ มาตลอดยังคงหนุ่มแน่นและหล่อราวเทพบุตรสมคำร่ำลือจริงๆ และเขารู้ได้ยังไงว่าเธออยากรู้จักและอยากเห็นเขา ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่เหมือนคนทั่วไป มันเหมือนมีอำนาจบางอย่างแผ่รังสีออกมาจากร่างกายของเขา และมันก็ดูขลัง
“คงแปลกใจสินะที่ฉันไม่ได้แก่อย่างที่คิด” นาสูรเอ่ยตอบความสงสัยของหล่อน
“คะ...คือฉันนึกว่าคุณจะแก่ เพราะทุกคนเรียกคุณว่าท่าน” เธอตอบกลับเสียงสั่นแผ่ว
“หึหึ...ผิดหวังไหม” เขาถามกลับพร้อมกับบีบเต้าอวบอูมเธอด้วย
“อ่ะ...อื้อ ยะ...อย่าทำแบบนี้ ฉันเจ็บ” เธอดิ้นตัวถอยออกจากอุ้งมือหนา แต่เขาก็ตามมากอบกุมเช่นเดิม
“ฉันถามว่าผิดหวังไหมเด็กน้อย ที่ฉันยังไม่แก่อย่างที่คิด”
‘ดีใจ หล่อมาก หล่อสมคำร่ำลือ’ เธอตอบเขาในใจและลืมนึกไปว่าเขาอ่านความคิดเธอออก
หึหึ
“งั้นคืนนี้ก็เป็นของฉันสาวน้อย ถ้าดีใจที่ได้เจอฉัน” เขาตอบความคิดในใจของหล่อนทันทีเมื่อได้ฟังจบ
“ไม่นะ ปล่อยฉันเถอะ ฉันไม่ต้องการแบบนี้ ฉันเป็นแค่สัตวแพทย์ตัวเล็กๆ เอง อย่าเลยนะคุณนาสูร”
เมื่อรู้แล้วว่าเขาเป็นใครก็ขอร้องให้เขาปล่อยตัวเองไป และรู้ด้วยว่าไม่ควรพูดหรือคิดในใจ เพราะเขารู้ทุกอย่างที่เธอคิดในใจ
“เธอไม่อยากไปจากเตียงฉันหรอกสาวน้อย ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังสับสนและอยากรู้จักฉันมากกว่านี้พุดซ้อน”
“น้องค่ะ เรียกฉันว่าน้อง”
ความปากไวของเธอทำให้เธอบอกชื่อเล่นตัวเองไปทันทีเมื่อเขาเรียกชื่อจริงตัวเอง พอมารู้ตัวว่าเผลอไปก็ไม่ทันแล้ว เมื่อได้ยินเสียงขำในลำคอและเขาส่งยิ้มเย้ยหยันมาให้ก็ทำให้รู้แล้วว่าตัวเองแพ้มาก แพ้ความหล่อราวเทพบุตรของคนเหนือร่าง ‘นี่มันคนหรือเทพบุตรองค์ใดกันแน่ ยิ่งมองยิ่งแพ้ ยิ่งมองยิ่งเหมือนฝัน’ แม้จะรู้ว่าคนตัวโตอ่านความคิดตัวเองได้ แต่ก็อดพูดในใจไม่ได้อยู่ดี
“สัมผัสดูสิว่าเป็นเทพบุตรหรือว่าคนธรรมดาน้อง”
เขาตอบความคิดในใจเธอทันทีพร้อมกับยกยิ้มมุมปากส่งให้คนตัวเล็กช่างสงสัยใต้ร่าง นาสูรอาศัยจังหวะมึนงงของสาวเจ้าใต้ร่างปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกไปจากร่างเล็กทันที เขาไม่สนใจหรอกว่าหล่อนจะรู้สึกยังไงตอนนี้ สิ่งที่เขาสนใจคือความหอมความสาวของเธอมากกว่า
“อ่ะ...อื้อ” พุดซ้อนมารู้ตัวอีกทีก็ตอนมือใหญ่หยาบกร้านสัมผัสสองเต้าของตนเองที่เปลือยเปล่า เธอดิ้นกายถอยหนีออกจากใต้ร่างใหญ่ แต่เหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งทรมานและรู้ว่าไม่รอด เธอรู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน อ่านอะไร คิดอะไรในหัว เขาตอบได้หมดทั้งๆ ที่ไม่ได้ปริปากพูดออกมาสักคำ
“อ่า...ยะ...อย่านะคุณนาสูร” เธอจับมือใหญ่ที่ขยุ้มขยำเต้าเปลือยตัวเองให้หยุดเมื่อรู้สึกว่ามันเจ็บและร้อนไหวแปลกๆ ที่เต้ากับความรู้สึกทรมานในท้องน้อย มันกำลังเล่นงานเธออยู่ในตอนนี้
หึหึ
มีเพียงเสียงขำเอ็นดูในลำคอดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาของชายร่างใหญ่เหนือร่าง นาสูรชอบเหลือเกินความไร้เดียงสาของเจ้าหล่อนใต้ร่าง เพียงเวลารวดเร็วเขาก็สามารถปลุกเร่าความต้องการให้พุดซ้อนได้ ตอนนี้เขาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง เพียงเวลาอึดใจเดียวร่างใหญ่ก็คร่อมทับร่างเล็กเปลือยด้วยกายเปลือยเช่นกัน
ทันทีที่ร่างใหญ่ทาบทับมาอีกครั้งด้วยกายที่เปลือยไม่ต่างจากตนเอง เธอก็รับรู้ได้ถึงความร้อนรุ่มของเขา เหงื่อไคลเม็ดโตๆ ผุดขึ้นตามใบหน้าเธอและเขา พุดซ้อนอยากจะหนีแต่ก็อ่อนแรง อยากจะผลักไสก็เช่นกัน ร่างกายที่เคยมีพลังเยอะมากมายกลับไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่ดิ้นถอยหนีเบาๆ แต่ยิ่งดิ้นยิ่งร้อนในทรวงกาย
“อ่า...อยู่กับฉันคืนนี้สาวน้อย”
น้ำเสียงแหบแห้งเปล่งพร่ารดใบหน้าชื้นเหงื่อของพุดซ้อนทำให้เธอหลงไปกับน้ำเสียงพร่าห้าวทรงเสน่ห์ราวกับต้องมนตร์สะกดอีกครา
“อือ...น้องจะอยู่กับคุณนาสูรค่ะ อ่ะ...อื้อ”
สติของสาวน้อยหลุดออกจากร่างแล้ว มีเพียงความปรารถนาอุ่นร้อนที่ต้องการเท่านั้น ทำให้เธอเผลอปากรับคำตกลงจะอยู่กับคนตัวโตเหนือร่าง
นาสูรกระตุกยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบที่แสนจะพึงพอใจ แล้วไม่รอให้เสียเวลานาน มือใหญ่เริ่มขยุ้มขยำสองเต้า ปากหนาเคลื่อนไล้ซุกซบซอกคอระหงขบเม้มหนักหน่วง พร้อมกับเลื่อนมาบดจูบปากแสนหวานของสาวใต้ร่างแสนเดียงสาของตนเอง
“อ่ะ...อื้อ” ทันทีที่ปากหนาบดเร่าจูบกระแทกลงมายังกลีบปากอวบอิ่มสีระเรื่อของเธอ มันสร้างความรู้สึกแปลกใหม่ ก็ตั้งแต่เกิดมามีแค่คนตัวใหญ่ที่กล้าทำแบบนี้กับเธอ สองมือไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนจึงได้แต่กำผ้าห่มที่นอนทับไว้แน่น เธอนอนตัวเกร็งด้วยความตื่นเต้นและตกใจกับการกระทำของเจ้านายเหนือร่าง ใครจะคิดว่านี่คือความจริงไม่ใช่ฝัน
“อ่า...อืม หวานเหลือเกินเด็กน้อยของฉัน อ่า...”
ปากหนาละเลียปลายลิ้นไปตามริมฝีปากอวบอิ่มแสนหวานเมื่อผละจูบร้อนออกมา ก่อนจะบดจูบอีกครั้ง และครั้งนี้นาสูรสอดเร่าลิ้นสากตัวเองเข้าไปในโพรงปากเล็กดุนดันกระพุ้งแก้มน้อยๆ พร้อมตวัดเกี่ยวเรียวลิ้นเล็กมากอดรัดฟัดเหวี่ยง ก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อเจ้าของปากน้อยกำลังจะขาดอากาศหายใจ
“อ่า...พะ...พอก่อนได้ไหม อ่า...น้องหายใจไม่ทัน แค่กๆ” เธอบอกเขาพร้อมกับสำลักลมหายใจตัวเองที่รีบหายใจนำอากาศเข้าปอดตัวเองเมื่อปากเป็นอิสระ
- Writer
