Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 8

NADZ POINT OF VIEW

Habang pinagmamasdan ko ang magiging kwarto ko dito sa Royal Military Academy, hindi ko maiwasang mapangiti. Sa totoo lang, mas malaki ito kaysa sa inaasahan ko. May isang single bed na may puting kumot, isang maliit na bedside table, isang study desk sa tabi ng bintana, at isang cabinet para sa gamit ko. Malinis at maayos naman ang buong paligid. Kung tutuusin, mukhang mas komportable pa ‘to kaysa sa dorm sa ospital kung saan ako nakatira dati.

"Not bad," bulong ko sa sarili ko habang nililibot ng mga mata ko ang kwarto.

Napatingin ako sa bintana. Mula dito, kitang-kita ang open field kung saan nag-eensayo ang mga estudyante. Nakakapanibago talaga ang paligid. Malaki ang pagkakaiba ng buhay sa ospital kumpara dito. Dito, disiplinado at tahimik. Sa ospital, laging may mga doktor at nurse na nagmamadali, at halos hindi nauubusan ng mga emergency.

Napatigil ako nang mapagtanto kong ang kwarto sa kabilang side ng hallway ay kwarto ni Captain Damon Salvatore. Napabuntong-hininga ako at napailing. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiilang sa ideyang magkapitbahay kami sa iisang floor. Ako lang at siya ang nasa level na ito. Lahat ng ibang staff at trainees ay nasa ibang floor. Kung tutuusin, parang may pagka-exclusive itong lugar na ‘to, at hindi ko alam kung bakit.

Pero hindi ko maiwasang mag-alala. Sa tuwing maiisip kong malamang na magkikita kami palagi sa hallway, bigla na lang akong naaalangan. Ano ba naman ‘to, Nadz? Natatakot ka lang dahil siya ang unang lalaking hinalikan mo sa hindi sinasadyang pagkakataon? Napailing ako. Pero seryoso, ibang-iba siya sa mga nakasama ko na. Malamig ang aura niya, at halatang hindi siya yung tipong madaldal.

Bigla kong narinig ang pagkatok sa pinto, at muntik na akong mapatalon sa gulat. Agad akong tumayo at binuksan ang pinto. Si Sergeant Kyle pala, nakangiti at may dalang clipboard.

“Ma’am Nadz, kumusta ang paglipat?” tanong niya, nakangiti habang iniinspeksyon ang kwarto.

“Maayos naman, Sergeant Kyle,” sagot ko habang inaayos ang buhok ko na mukhang nagulo dahil sa kakaikot sa kwarto.

“Mabuti naman kung ganon,” sagot niya. “I just came here to check if you need anything. Also, Captain Salvatore asked me to inform you na may meeting kayo mamayang gabi. Just a quick briefing lang para sa work mo dito.”

“Ah, sige. Salamat sa pag-inform, Sergeant,” sagot ko habang iniisip kung ano pa kaya ang mga dapat kong malaman tungkol sa academy na ‘to.

“By the way, Ma’am, siya nga pala ang kasunod mong kapitbahay dito sa floor na ito. Kaya expect niyo po na magkikita talaga kayo ng madalas,” dagdag pa ni Sergeant Kyle, sabay kindat.

Hindi ko maiwasang mapangiti ng kaunti. “Napansin ko nga, eh,” sagot ko. “Medyo nakakapanibago lang kasi dalawa lang kami sa floor na ito.”

“Don’t worry, Ma’am. Kahit na intimidating si Captain Damon, mabait din naman siya kapag nakilala mo na,” sabi ni Sergeant Kyle habang inaayos ang hawak niyang clipboard.

“Siguro nga, kailangan ko pa siyang makilala nang husto,” sabi ko, pilit na nagpapaka-normal kahit may kaba pa rin ako sa ideya na kapitbahay ko siya.

“Sige po, Ma’am. I’ll see you later sa meeting. Sabihin niyo lang po kung may kailangan pa kayo,” paalam niya bago siya tuluyang umalis.

Pagkaalis ni Sergeant Kyle, muli akong umupo sa kama at napatingin sa pinto ng kwarto ni Captain Salvatore. Parang gusto kong magpatawa sa sarili ko. Isang malaking twist of fate talaga na magkakatapat kami ng kwarto.

Bigla na lang akong napaisip. Ano kaya ang iniisip ni Captain Damon noong nakita niya ako kanina? Alam ko, mahirap basahin ang emosyon niya, pero ramdam ko na parang naaalala niya rin ang nangyari sa bar.

Well, wala na akong magagawa doon, sabi ko sa sarili ko. Kailangan kong mag-focus sa trabaho ko rito. Kailangan kong maging professional, lalo na’t alam kong hindi siya basta-basta katulad ng ibang tao.

Napansin kong may intercom sa tabi ng desk ko. Siguro dito nila ako tatawagin kung may emergency. Sa ospital, sanay akong bigla na lang may tatawag sa akin para sa operasyon o mga urgent na kaso, pero dito, parang tahimik at organisado ang lahat.

Napatitig ako sa mga gamit ko na nilagay ko na sa mesa. Narito na ako, handa na sa bagong responsibilidad na ito.

************

Pagdating ko sa conference room para sa meeting, nandun na sina Captain Damon, Sergeant Kyle, at Sergeant Diego. Tahimik lang si Captain Damon, nakaupo sa pinuno ng mesa, habang sina Sergeant Kyle at Diego ay nakatayo sa gilid, naghihintay. Puno ng kaseryosohan ang aura sa loob, kaya't dahan-dahan akong pumasok, pinilit ang sarili na maging composed.

“Ahem,” sabi ko, binasag ang katahimikan. Agad silang napatingin sa akin, lalo na si Captain Damon na may malalim na titig.

“Doktora Montrell, please take a seat,” sabi niya, ang boses niya’y matigas ngunit may bahid ng respeto.

Umupo ako sa bakanteng upuan malapit sa kanya at naghintay na magsimula ang meeting. Tahimik siyang tumingin sa mga papel sa harap niya, tila nagre-review bago magsalita.

“First of all, Doktora Montrell,” panimula ni Captain Damon, “we’d like to formally welcome you to the Royal Military Academy. From now on, you’ll be the main medical officer here. Your role will be critical, lalo na’t malapit na ang annual training exercises ng mga trainees. There will be intensive activities, and we’ll need you to monitor everyone’s health closely.”

Nag-nod ako, nagpapakita ng pagkaintindi sa sitwasyon. “Of course, Captain. I’ll make sure that the medical needs of everyone here are well attended.”

Napansin kong tumitig siya sa akin ng matagal bago siya nagsalita muli. “The academy operates differently than a regular hospital. Maraming bagay na hindi pwedeng isiwalat at dapat confidential ang mga activities. I hope you understand the importance of security and discipline dito.”

Napangiti ako, sinusubukan gawing magaan ang usapan. “Well, I’m used to handling high-stress situations, Captain. Kung confidential, hindi ako magsasalita. Doctor-patient confidentiality is something I take seriously, too.”

Napabuntong-hininga siya, pero nakita kong sumilay ang ngiti sa gilid ng labi niya. “Good,” sagot niya nang maikli.

Nakita kong napansin ni Sergeant Kyle ang maliit na ngiting iyon, at hindi niya pinalampas ang pagkakataong magkomento. “Ah, mukhang nagiging magaan na ang loob ni Captain sa’yo, Doc. Rare ‘yan,” sabi ni Kyle habang sinasabi iyon na may pilyong ngiti.

Sumimangot si Captain Damon kay Kyle. “Focus, Sergeant Kyle.”

Tumawa si Kyle at nag-saludo ng pabiro. “Yes, sir!”

Medyo natawa ako sa pagiging kwela ni Sergeant Kyle, at kahit si Sergeant Diego ay napangiti rin. Napansin ko ring parang nagpakawala ng kunting tawa si Captain Damon, kahit pilit niyang pigilin.

Napansin ito ni Sergeant Diego at humirit, “Siguro, kailangan ng tulungan natin si Captain Damon maging mas friendly, Doc. Baka sakaling hindi na kami magmukhang takot sa kanya araw-araw.”

“Talaga? Hindi ba mas mahigpit pa kayo sa mga trainees kaysa kay Captain?” biro ko habang tinitingnan sila.

“Actually, mas strikto nga kami,” sagot ni Diego na may halong biro. “Pero sa harap ni Captain? Eh, nagiging maamong tupa kami.”

Nagkatinginan kami at nagtawanan. Pagkatapos ay nagbalik si Captain Damon sa usapan. “Doktora Montrell,” nagpatuloy siya, “may mga pagkakataon na ang mga trainees ay magkakaroon ng injuries o minor ailments during training. I want you to assess them thoroughly, and kung sa tingin mo kailangan ng mas matinding gamutan, let me know immediately.”

“Understood, Captain,” sagot ko. “I have a list of standard medications and first aid kits, pero kung may mga specific requirements, sabihin niyo lang, and I’ll make sure to have them on hand.”

Tumango siya, at napansin kong may mga iba pang detalye siyang pinasa sa akin na mukhang mga health records ng mga trainees. Habang binabasa ko iyon, sumingit si Sergeant Diego.

“Captain, baka gusto mo nang ipakilala si Doktora Montrell sa mga trainees bukas nang maaga para ma-orient na rin sila?”

Sumagot si Captain Damon, “I agree. Bukas ng umaga, Doktora. Makikita mo ang mga trainees na ito sa buong field. Sergeant Kyle at Diego, assist Doktora Montrell para sa orientation.”

Tumango ang dalawa, at napangiti ako. “Thank you, Captain. Mukhang mas masaya pa itong trabaho ko dito kaysa sa ospital.”

Napatingin si Damon sa akin at sinabing, “Well, you might change your mind after a week, Doktora.”

“Bakit naman, Captain?” tanong ko, nakangiti pa rin.

“Because here, discipline is everything,” sabi niya, seryoso ang tingin. “We value resilience, commitment, and respect above all. Kung walang respeto ang trainees o ang staff, we won’t hesitate to apply consequences.”

Parang naramdaman ko ang bigat ng bawat salita niya. Halata ang pagkastrikto niya, at sa bawat tingin, alam kong may malalim siyang respeto sa trabaho niya. Pero sa likod ng lahat ng iyon, parang may malambot din siyang side na pilit niyang itinatago.

Muling humirit si Kyle, “Pero Doc, maganda rin ang mga activities dito! Iba ang experience sa training ground. At kung kailangan mo ng tulong sa pag-check sa mga trainees, nandito lang kami ni Diego. We’re at your service!”

Tumango si Diego, “Yes, Ma’am. Sa amin mo ibalato ‘yang mga makulit at palaban.”

“Talaga? Eh mukhang takot naman sila sa inyo ni Captain Damon,” biro ko ulit.

“Exactly, Doc,” sagot ni Diego na may kunting ngiti. “Kailangan may takot para may respeto.”

Napatingin ako kay Captain Damon at nakita kong nakikinig siya nang tahimik, sinusuri ang bawat reaksyon at komento ko. Ramdam ko ang matinding respeto niya sa academy at sa mga tao sa paligid niya. Kung tutuusin, malaki ang pagkakaiba niya sa mga taong nakatrabaho ko dati, at hindi ko maiwasang isipin na may dahilan kung bakit ganoon siya ka-seryoso.

Bago pa magtapos ang meeting, humirit ulit si Sergeant Kyle. “Captain, baka gusto mong magbigay ng final words kay Doc. Parang hindi naman siya sanay sa buong sistema dito.”

Nagkibit-balikat si Damon. “You’ll get used to it, Doktora. Just remember, everything we do here is for discipline and growth.”

Nang matapos na ang meeting, tumayo ako at nagpasalamat sa kanilang tatlo. Alam kong magiging malaking pagsubok ito sa akin, pero handa akong harapin ang hamon.

“Thank you, Captain Damon. Sergeant Kyle, Sergeant Diego. Excited na ako sa trabaho natin dito,” sabi ko habang papalabas ng conference room.

Habang naglalakad palabas, narinig kong humirit pa si Kyle, “Doc, good luck na lang! Andito lang kami kung kailangan mo ng tulong.”

Napatingin ako kay Captain Damon bago tuluyang lumabas ng pinto. Matigas ang tingin niya, pero sa ilalim noon, parang may mahinang pagsang-ayon.

“See you tomorrow, Doktora,” ang huling sinabi niya bago bumalik sa mga papel na hawak niya.

Habang pabalik na ako sa kwarto ko, hindi ko mapigilang mag-isip tungkol sa magiging trabaho ko rito. Alam kong magiging mahirap ito, pero masaya ako sa bagong pagsubok.