Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 7

NADZ POINT OF VIEW

Nakatayo ako sa harap ng malaking gate ng Royal Military Academy, at ramdam ko ang kaunting kaba sa dibdib ko. Nasa military academy ako, isang lugar na walang ibang doktor na kakilala ko ang nakapunta. Ito ang magiging bago kong mundo, at ngayon, parang nararamdaman ko na agad ang bigat ng mga responsibilidad na darating. Biglang bumukas ang gate, at unti-unti akong pumasok.

Pagkapasok ko, agad kong napansin ang grupo ng mga estudyanteng nakatayo nang tuwid. Lahat sila ay nakaayos, disiplinado, at halatang may matatag na personalidad. Nakangiti ang iba, at karamihan sa kanila ay mukhang masunurin. Sabay-sabay nila akong binati, “Good morning, Ma’am!” halos nag-echo sa buong courtyard. Sa simpleng tindig nila at ayos ng uniform, alam mong maayos ang training nila at disiplina.

Habang naglalakad ako papalapit, napatingin ako sa harap. Doon ko napansin ang tatlong lalaking nangunguna sa grupo. Parang may kung anong aura ng authority at respeto sa kanila. Agad na nakatawag-pansin ang kanilang tindig – tuwid ang likod, seryoso ang mga mukha, at halatang may bigat ang ranggo sa kanilang balikat.

Pero ang lalaking nasa gitna... siya ang nagpaalala sa akin ng isang eksena na nangyari kamakailan sa isang bar. Parang gusto kong mawala sa pwesto ko nang mapansin ko ang mukha niya. Siya nga! Ang lalaking iyon na hinalikan ko nang biglaan sa bar dahil sa kalasingan. Pero iba siya ngayon – hindi na ‘yung lalaking may inosenteng ngiti at hindi marunong humalik. Ang tingin niya ngayon, seryoso at malamig, halos wala akong mabasang emosyon sa mga mata niya. Napansin ko ang insignia sa kanyang balikat – kapitan pala siya! Captain Damon Salvatore.

Parang gusto kong tumalikod at lumayo, pero huli na. Nakita na niya ako, at ang mga mata niya ay parang nagsasabi na alam na niya kung sino ako. Hindi ko alam kung paano aayusin ang gulo na nagawa ko, lalo na’t nandito ako ngayon sa teritoryo niya.

Habang nilalapitan ako ng tatlo, tumikhim ang dalawang lalaking nasa gilid ni Captain Damon. Pareho silang seryoso sa unang tingin, pero habang lumalapit sila, napansin kong may kaunting ngiti ang isa sa kanila.

“Ma’am, welcome to the Royal Military Academy,” sabi ng isa sa kanila. Napansin ko ang insignia niya – First Sergeant siya. “I’m First Sergeant Kyle Mendoza. Ako ang isa sa mga assistant ni Captain Damon dito sa academy. Just let us know if you need anything,” sabi niya habang nakangiti nang bahagya.

Ngumiti ako at tumango bilang pasasalamat. “Salamat, Sergeant Mendoza,” sagot ko.

“Ikaw pala ang bagong doctor ng academy,” sabat naman ng isa pang lalaki sa tabi niya. Mas mapusok ang dating niya, pero makikita mong masayahin din siya. Second Sergeant Diego Garcia ang nakalagay sa kanyang insignia. “Ako naman si Second Sergeant Diego Garcia. Tiyakin mong mag-iingat ka rito, Ma’am. Mahirap ang trabaho, pero kaya mo ‘yan,” sabi niya sabay kindat.

Napatawa ako sa sinabi niya, kahit pa may kaba akong nararamdaman. “Salamat, Sergeant Garcia. I’ll do my best,” sagot ko, sinusubukang hindi magpakita ng hiya sa kanilang mga titig.

At si Captain Damon... hindi ko alam kung anong nasa isip niya, dahil kahit isang ngiti ay wala. Nakatayo lang siya, nakatitig sa akin gamit ang kanyang malamig at matalim na mga mata. Para siyang ibang tao ngayon, hindi katulad ng lalaking nakilala ko sa bar. Hindi ko inaasahan na magiging ganito ang unang pagkikita namin sa academy.

Nagtagal pa ang katahimikan bago siya nagsalita, “Dr. Montrell, we appreciate your service here. From this point, your duty is to take care of the cadets and officers’ health needs.” Diretso ang boses niya, at walang kahit anong palamuti. Alam mong hindi siya sanay makipag-usap nang hindi seryoso.

“Salamat, Captain Salvatore,” sagot ko, sinusubukang maging kasing-professional niya. “Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para mapangalagaan ang lahat ng tao dito sa academy.”

Bahagyang tumango siya, na parang sinasabi niyang ayos lang iyon. Pero sa loob ko, hindi ko maalis ang alaala ng huling beses na nagkita kami sa bar. Ano kaya ang iniisip niya? Naalala pa kaya niya ang nangyari?

Habang nagpapatuloy ang aming usapan, si Sergeant Kyle naman ang nagsalita. “Alam mo, Ma’am, hindi madali ang trabaho dito, lalo na’t puno ng training at exercises ang mga cadet namin. Pero huwag kang mag-alala, dahil matitibay naman ang mga estudyante dito. Konting sugat, bali, or sakit ay kayang-kaya nila,” sabi niya na may bahagyang biro.

Nagbiro rin si Sergeant Diego, “Ma’am, kung may matigas ang ulo, huwag kang mag-alala, ako na ang bahala. May technique ako diyan para sumunod agad ang pasyente.”

Natawa ako at parang nawala ang kaba ko. “Mukhang magiging interesting ang trabaho ko rito. Mukha ngang sanay na kayo sa kahit anong sitwasyon,” sabi ko.

“Correct, Ma’am. Kaya huwag ka nang kabahan,” sabat ni Sergeant Kyle habang tinitingnan ang buong grupo. “And besides, may kasama kang tatlong tao dito na siguradong hindi ka pababayaan,” dagdag niya, sabay kindat.

Naramdaman kong unti-unting lumuluwag ang pakiramdam ko. Sa kabila ng pagiging intimidating ni Captain Damon, mukhang mababait naman ang mga kasama ko rito. Pero kahit na ganon, hindi ko pa rin maalis sa isip ko ang tingin ni Captain Damon sa akin. Alam ko, may kung anong hindi niya sinasabi, pero nararamdaman ko.

“Ma’am, may tanong pala ako,” sabi ni Sergeant Diego, at nakuha niya ang atensyon ko. “Nakapunta ka na ba sa isang military facility dati?”

Umiling ako. “Hindi pa. This is actually my first time sa ganitong setting.”

Napangiti si Sergeant Diego. “Good! At least, ikaw ang una naming magiging experience dito,” biro niya. “Kakaibang experience ‘to, Ma’am, at sigurado akong marami kang matututunan mula sa amin.”

Si Captain Damon naman ay tumikhim at nagsimulang magsalita, “Dr. Montrell, this is a place of discipline. You’ll need to adjust to the structure, and I expect you to treat each cadet and officer with the professionalism you show here. This is not the hospital – things can be stricter here.”

Napalunok ako. “Yes, Captain Salvatore. I understand.”

Isang maiksing tango lang ang isinagot niya bago siya tumalikod upang asikasuhin ang ibang gawain. Naiwan ako kasama si Sergeant Kyle at Sergeant Diego, na ngumiti naman sa akin nang may pagka-friendly.

“Ma’am, huwag kang masyadong kabahan. Captain Damon might be a bit... serious, pero may puso rin siya,” biro ni Sergeant Kyle.

“Baka nga, kung hindi lang ganon katigas ang expression niya,” biro ko rin, sabay tawa.

Sabay tumawa rin ang dalawang sergeant, na parang sinasabi nilang hindi lang ako ang nakapansin sa pagiging seryoso ng kapitan. Sa kabila ng lahat, alam ko na magiging hamon ang trabahong ito, pero masaya akong malaman na may mga tao sa paligid ko na mukhang handang sumuporta.

Habang paalis na kami, hindi ko maiwasang sumulyap kay Captain Damon. Alam kong siya pa rin ang lalaking nakilala ko sa bar, pero iba ang tingin ko sa kanya ngayon. Mas may respeto at paggalang – alam kong hindi lang basta tao ang kaharap ko. Isa siyang pinuno, at alam kong magiging parte ng buhay ko rito sa academy.